آشنایی با سبک موسیقی راک (Rock) و 27 ژانر از انواع آن

موسیقی راک چیست؟

موسیقی راک یک ژانر محبوب موسیقی است که در اواخر دهه 1940 و اوایل دهه 1950 در خاستگاه خود یعنی ایالات متحده ظهور و تکامل یافت. صدای راک در خالص ترین شکل آن عمدتاً توسط چندین گروه و موسیقیدان بزرگ تعریف شده است، از جمله چک بری، ریچارد کوچک، بو دیدلی، جیری لی لوییس، بودی هاللی و الویز پرسلی.

موسیقی راک در توسعه سایر ژانرها، از جمله موسیقی پاپ، بسیار تأثیرگذار بوده است. راک در ابتدا به عنوان ترکیبی از ریتم اند بلوز و موسیقی کانتری، آمیخته ای از موسیقی گاسپل، بلو، جاز و کانتری با ریتم قوی تعریف شد.

با این حال، به زودی به سبکی بیشتر از این تبدیل شد؛ مانند اصطلاح “پاپ” به معنای هر نوع موسیقی محبوبی است که در دسترس عموم قرار دارد. همچنین به عنوان مترادف “راک اند رول” استفاده می شود که به طور کلی سرعتی بیشتر از راک دارد.

تاریخچه موسیقی راک

قدمت موسیقی راک ریشه در دهه 1950 دارد، زمانی که به عنوان یک سبک متمایز از موسیقی پاپ ظهور کرد. اصطلاح “راک اند رول” توسط آلن فرید برای توصیف موسیقی مورد علاقه خود در برنامه رادیویی خود استفاده شد، اگرچه تا اوایل دهه 1960 بود که به بخشی از واژگان جوانان آمریکایی تبدیل شد.

با ریشه در بلوزها و R&B، راک اند رول اولیه در قالب گروه (بند) های پوششی ظاهر شد که آهنگ‌های چک بری، فتز دامینو و دیگران را اجرا می کردند.

در سال 1957، استودیو چس ریکورد شیکاگو آهنگ “Rock Around the Clock” توسط گروه “Bill Haley & His Comets” را منتشر کرد، که به یکی از بزرگترین موفقیت‌های تمام دوران تبدیل شد و توسط برخی از مورخین به عنوان اولین آهنگ راک ضبط شده در نظر گرفته می شود.

تا سال 1958، صدها گروه راک در سراسر مراکز شهری آمریکا فعال بودند – از جمله منطقه هارلم نیویورک – که بسیاری از آنها برای توزیع ملی ضبط می کردند.

مانند سایر هنرها، موسیقی راک در طول تاریخ نسبتاً کوتاه خود تحت تأثیر بسیاری از ژانرهای دیگر بوده است. آلبوم Sgt. Pepper’s از the Beatles سال (1967)  عناصری از موسیقی کلاسیک را شامل می شود، در حالی که آلبوم Highway 61 Revisited باب دیلن (1965) به شدت از سنت های موسیقی فولک بهره گرفته است.

سبک راک چگونه محبوب شد؟

موسیقی راک سال هاست که محبوبیت دارد و بخشی از فرهنگ شده است و از جهات مختلف آن را شکل داده است. عقبه موسیقی راک را می توان به دهه 1950 ارتباط داد، زمانی که به عنوان ترکیبی از موسیقی کانتری و بلوز آغاز شد.

اصطلاح راک برای توصیف ژانر موسیقی که از این تأثیرات تکامل یافته استفاده می شود، اما امروزه راک به هر نوع موسیقی پاپ اشاره دارد که از گیتارهای الکتریکی و درامز به عنوان سازهای اصلی خود استفاده می کند.

the Beatles اولین گروهی بودند که راک را محبوب کردند. آنها کار خود را در سال 1962 با انتشار اولین تک آهنگ خود، “Love Me Do” آغاز کردند. این آهنگ بلافاصله موفق شد و به سرعت به شماره یک در جدول های انگلیس رسید.

محبوبیت بیتلز با دومین آلبوم آنها، “Please Please Me” ادامه یافت که همچنین به شماره یک در جدول ها رسید. پس از این موفقیت، آنها با استقبال گسترده در سراسر اروپا و آمریکا تور برگزار کردند که به گسترش نام آنها در سراسر جهان کمک کرد.

انواع مختلف موسیقی راک

اصطلاح “موسیقی راک” برای توصیف انواع مختلفی از ژانرها استفاده می شود. قرار دادن تمام انواع موسیقی راک در یک رده بندی واحد دشوار است زیرا آنها منشا ، صدا و سبک های مختلفی دارند.

موسیقی راک را می توان با توجه به ویژگی های متمایز آنها به چندین ژانر فرعی تقسیم کرد. لیست زیر برخی از رایج ترین ژانرهای موسیقی راک را نشان می دهد:

 اسید راک

اسید راک (Acid Rock) یک زیرژانر موسیقی راک است که از جنبش پانک گاراژ دهه 1960 تکامل یافته است و بر اجراهای بداهه پردازی طولانی تاکید دارد و صدای خشن تر و تیزتری دارد.

ویژگی های متمایز آن از شعرها و ریف های روانگردان، تکنوازی های طولانی گیتار، و سبک تولید “دیوار صوتی” با صدای بلند سرچشمه می گیرد.

 اسید راک اغلب برای توصیف هر نوع موسیقی راک که عناصر یا ایده های روانگردان را در خود دارد استفاده می شود، اما عموماً از نظر دامنه گسترده‌تر از آن در نظر گرفته می‌شود که به تنهایی یک ژانر واقعی باشد.

اصطلاح “اسید راک” زمانی مطرح شد که گروه ها شروع به نواختن ریف های گیتار تحریف شده با صدای بلند و نت های طولانی و شدید کردند؛ این هدف برای تقلید صدای ریزش اسید روی پلاستیک بود، بنابراین نام “اسید راک” را گرفت.

آلترناتیو راک

آلترناتیو راک (Alternative Rock) یا راک جایگزین یک سبک موسیقی راک است که از موسیقی مستقل دهه 1980 سرچشمه گرفته و در دهه 1990 به طور گسترده ای محبوب شد. در این مورد، “جایگزینی” به معنای تمایز این ژانر از موسیقی راک اصلی است.

اصطلاح اولیه به موسیقیدانانی اشاره داشت که توسط موسیقی مستقل یا صرفاً روحیه مستقل و DIY (خودت انجام بده “Do it yourself”) پانک راک متحد شده اند. این موسیقی در اواخر دهه 1970 زمینه را برای یک جایگزین فراهم کرد.

در برخی موارد از آن به عنوان اصطلاحی برای موسیقی راک از هنرمندان زیرزمینی به طور کلی استفاده شده است، اگرچه از این مورد انتقاد شده است زیرا نشان می دهد که این ژانرها قابل تعویض هستند. 

آرنا راک یا راک استادیوم

آرنا راک (Arena Rock) یک ژانر موسیقی راک است که در اواسط دهه 1970 منشأ گرفته است. در اواسط دهه 1970، افزایش قدرت سیستم‌های صوتی امکان استفاده از مکان‌های وسیع‌تر و بزرگ‌تر را فراهم کرد.

دود، آتش بازی و نمایش های نورپردازی پیشرفته به بخشی جدایی ناپذیر از اجراهای آرنا راک تبدیل شدند. در بسیاری از کشورها، راک استادیوم از طریق فعالیت هایی مانند کنسرت های رکوردشکن (record-breaking concerts)، حضور در تلویزیون و جشنواره ها به بازار عرضه شد.

بزرگترین این مکان ها به طور معمول به عنوان “استادیوم ها” شناخته می شدند. این مکان ها ظاهر کلاسیک خود را با صحنه های دایره ای یا نیمه دایره ای به دست آوردند، که نوازندگان و سازهای زیادی را در خود جای می داد.

آرنا راک در دهه 1970 در میان طرفداران موسیقی راک که از عظمت کنسرت های استادیوم بزرگ لذت می بردند، محبوبیت پیدا کرد. اجراکنندگان نیز از آن لذت می بردند زیرا اغلب پس از پایان مجموعه های خود با مخاطبان خود در همان صحنه به اشتراک می گذاشتند.

آرت راک

آرت راک (Art Rock) یک زیرمجموعه از موسیقی راک است که با راک پیشرو و آوانگارد مرتبط است. معمولاً از ساختارهای پیچیده موسیقی، فرم های نوآورانه و صداهای غیرمعمول استفاده می کند.

آرت راک می‌خواهد راک را از سرگرمی نوجوانان به یک بیانیه هنری، معمولاً با مضامین روشنفکرانه یا شبه روشنفکری ارتقا دهد.

بلوز راک

بلوز راک (Blues Rock) یک ژانر تلفیقی است که عناصر بلوز و راک را ترکیب می کند. این عمدتاً یک پدیده آمریکایی است، جایی که هنرمندانی مانند کرم، گروه بلوز پل باترفیلد، فلیتوود مک و یاردها، تأثیرات بلوز را به مخاطبان سبک موسیقی راک اند رول معرفی کردند.

اصطلاح “بلوز-راک” با ترکیب نام دو ژانر دیگر ابداع شد. بلوز نوعی موسیقی است که بر استفاده از گیتار برای بداهه پردازی ملودی بر روی ساختارهای هارمونی سنتی (پیشرفت آکورد بلوز) تمرکز دارد.

راک اند رول سبک موسیقی است که تحت تأثیر ریتم اند بلوز، موسیقی کانتری و جاز در اواسط دهه 1950 توسعه یافت.

بریت پاپ

بریت پاپ (Britpop) راک نوعی موسیقی راک است که در اواسط دهه 1990 در انگلستان ظهور یافت. بریت پاپ ترکیبی از راک آلترناتیو، بریتانیایی و موسیقی پاپ است. محبوبیت این ژانر در حدود سال 1997 به اوج خود رسید و تا پایان دهه کاهش یافت، زیرا بیشتر گروه های آن نتوانستند موفقیت تجاری خود را حفظ کنند.

بریت پاپ از گروه های “British Invasion” دهه 1960 مانند The Beatles و The Rolling Stones الهام گرفته شد، که به شدت تحت تأثیر هنرمندان ریتم اند بلوز (R&B) آمریکایی مانند چک بری و بو دیدلی بودند.

علاوه بر این تأثیرات، یکی دیگر از عوامل مهم برای بسیاری از گروه های بریت پاپ، تمایل به دیده شدن به عنوان بخشی از یک صحنه یا جنبش بود که متفاوت از جنبش گرانج بود که تا سال 1994 که کرت کوبین خودکشی کرد بر موسیقی راک حاکم بود.

بریت پاپ همچنین از صحنه‌های انبوه مرتبط با گروه‌هایی مانند دوشنبه های شاد (Happy Mondays) و بلک گریپ (Black Grape) بیرون آمد.

الکترونیک راک

الکترونیک راک (Electronic Rock) یک زیرمجموعه از موسیقی راک است که از موسیقی الکترونیکی بهره می‌گیرد و اغلب بدون استفاده از گیتار، درام یا سایر سازهای معمولی اجرا می‌شود. به طور کلی، ممکن است به عنوان یک زیرمجموعه از راک جایگزین، راک تجربی یا راک صنعتی در نظر گرفته شود.

هنرمندان الکترونیک راک اغلب در مقابل تماشاگرانی که بیشتر به گروه های راک سنتی و پاپ گرا علاقه مند هستند به صورت زنده اجرا می کنند. این ژانر در میان گروه های مستقل آمریکایی مانند The Faint و LCD Soundsystem و گروه های انگلیسی مانند Ladytron و the Klaxons محبوب بوده است.

اکسپریمنتال راک یا راک تجربی

اکسپریمنتال راک (Experimental Rock) زیرشاخه‌ای از موسیقی راک است که مرزهای ترکیب‌بندی و تکنیک‌های اجرایی رایج یا آزمایش‌هایی با عناصر ضروری این ژانر را جابجا می‌کند.

هنرمندان به دنبال آزادسازی و نوآوری هستند، با برخی از ویژگی های متمایز این ژانر مانند اجراهای بداهه پردازی، تأثیرات آوانگارد، ساز های عجیب، اشعار مبهم و یک نگرش قاطعانه در برابر آزمایش های استودیویی است.

در حالی که راک پراگرسیو و آرت راک گاهی به جای یکدیگر استفاده می شوند، “راک تجربی” گاهی اوقات برای توصیف گروه هایی استفاده می شود که ژانر های مختلف یا موسیقی تجربی را با راک ترکیب می کنند.

فولک راک

فولک راک (Folk Rock) نوعی موسیقی فولک است که در اواسط دهه 1960 در ایالات متحده و بریتانیا ظهور کرد. The Byrds پیشگام این ژانر بودند و ترکیب منحصر به فرد خود را از فولک راک با ترکیب عناصر موسیقی فولک و راک کانتری ایجاد کردند، در حالی که سایر اعضای صحنه فولک راک لس آنجلس تأثیر بیشتری داشتند.

گروه های فولک راک، مانند آنهایی که به طور غیر رسمی با British Invasion مرتبط هستند، اغلب از سازهای الکتریکی استفاده می کردند و استفاده از ملودی ها و تغییر آکوردهایی را که معمولاً در موسیقی فولک سنتی یافت نمی شود، افزایش می دادند.

فانک راک

فانک راک (Funk Rock) یک ژانر تلفیقی است که عناصر فانک و راک را مخلوط می کند. این ژانر در اواسط دهه 1970 تا اوایل دهه 1980 بیشترین محبوبیت را داشت و نقش مهمی در توسعه موسیقی فانک داشت و در عین حال موسیقی راک معاصر، موسیقی راک کلاسیک و موج جدید را تحت تأثیر قرار داد.

آهنگ های فانک راک معمولاً دارای صدای ضخیم و غالب بیس و درام با کات های گیتار الکتریکی، ریف گیتار و آوازهایی با سبک فانک هستند. مانند بسیاری از موسیقی فونک،آهنگ های فانک راک معمولاً دارای آوازهای تماس و پاسخ (call and response) و بخش‌های طولانی ساز هستند.

گاراژ راک

گاراژ راک (Garage Rock) یک سبک خام و پر انرژی از راک اند رول است که در اواسط دهه 1960 به ویژه در ایالات متحده و کانادا شکوفا شد. اصطلاح گاراژ از این تصور ناشی می شود که گروه ها اغلب متشکل از آماتورهای جوان بودند که در گاراژ خانوادگی تمرین می کردند.

این سبک، پیش درآمدی برای راک روانگردان یا سایکدلیک و پانک راک اغلب با اشعار و تحویل پرخاشگرانه و ساده لوحانه مشخص می شود، گاهی اوقات از گیتارهایی که از طریق یک fuzzbox تحریف می شوند، استفاده می کند، و همچنین از سایر افکت ها و سازهای الکترونیکی مانند هارمونیکا، ساکسیفون یا ترمین استفاده می کند.

صدای بسیاری از گروه های گاراژ اغلب توسط هماهنگ سازی صوتی خواننده اصلی و سایر اعضایی که با ملودی همراه خواهند شد (نه در هماهنگی) تقویت می شد. گاهی اوقات آنها با عنوان “گروه های گاراژ” یا “پروتوپانکرها” نامیده می شدند.

گلم راک

گلم راک (Glam Rock) در اوایل تا اواسط دهه 1970 در انگلستان شکل گرفت و اغلب با ظاهری پر زرق و برق، دوجنسگرا، نمایش های زنده پیچیده و سبک اجرای تئاتر مشخص می شد.

سبک گلم راک در دهه 1970 و اوایل دهه 1980 گسترده بود و هنرمندانی مانند دیوید بووی، لو رید، Roxy Music، Mott the Hoople و Gary Glitter را به شهرت رساند.

اصطلاح “Glam rock” از اواسط دهه 1980 در زمینه های مختلف فرهنگ پاپ برای توصیف انواع سبک ها، از جمله موسیقی، لباس و مد استفاده شده است.

در سطح زیبایی شناسی، گلم راک به دلیل تاکید بر تصویر و عملکرد از پانک دهه 1970 متمایز است. Glam بیشتر به خاطر اشعار جنسی شده خود که به هویت شخصی و آزادی جنسی می پردازد، شناخته شده است.

ویژگی های زیبایی شناسی بصری گلم راک از هنرمندان glam بریتانیایی گرفته شده است که تحت تأثیر هنرمندان آمریکایی مانند Alice Cooper بودند، که ظاهری بر اساس آرایش و لباس پوشیدن داشتند.

هنرمندان Glam معمولاً آرایش سنگین و معمولاً لباس های رنگارنگ با خط چشم، ریمل و لب های ضخیم داشتند. گاهی موهای آنها به شکل بسیار نمایشی و تئاتری آراسته می شد و از کلاه گیس یا کلاه های دیگر برای اغراق در آنها استفاده می کردند.

گوتیک راک

گوتیک راک (Gothic Rock) از موسیقی پست پانک در اواخر دهه 1970 سرچشمه گرفت، اما با فرهنگ زیرزمینی گوتیک مرتبط است. اگرچه برخی از گوتیک راک به عنوان پشتوانه ی غم انگیز جنبش پست پانک انتقاد کرده اند، مخالفان این ژانر به دلیل تأثیر آن بر ژانرهای موسیقی بعدی ساکت شده اند.

گوتیک راک از موسیقی پست پانک و موج جدید الهام می گیرد اما عنصر تاریک را به فرمول اضافه می کند: مضامین اشعار معمولاً حول محور مرگ، مرگ قریب الوقوع، غم و اندوه و ناامیدی می چرخند. هنرمندانی مانند Joy Division و The Cure از جمله تاثیرگذاران این سبک هستند.

ایندی راک

ایندی راک (Indie rock) موسیقی است که به صورت مستقل از منافع تجاری یا شرکتی تولید می شود. به طور کلی با آلترناتیو راک مرتبط است اما سبک های تجربی تر و پیشروتری را نیز شامل می شود.

این اصطلاح در ایالات متحده در دهه 1980 به عنوان یک اصطلاح بازاریابی برای برچسب های ضبط مستقل، که معمولاً ضبط های یکبار مصرف و انتشارات را تولید می کنند، محبوب شد.

Indie rock به عنوان “تنوع موسیقی مبتنی بر گیتار [که] در ایالات متحده و انگلیس در دهه های 1980 و اوایل دهه 1990 شکوفا شد.” تعریف شده است، که به ویژه به دلیل فقدان جاه طلبی تجاری آن مشخص شده است.

همچنین به عنوان یک سبک موسیقی “غیر مد روز” توصیف شده است که اشعار و ملودی های مخالف و ناسازگار تولید می کند.

جم راک

جم راک (Jam Rock) یک سبک موسیقی راک است که در دهه 1990 توسعه یافت و اغلب با موسیقی گرانج و آلترناتیو راک مرتبط بود. این ژانر به عنوان یک صدای “پروتو پست گرانج” توصیف شده است که عناصر گروه های جم را با تأثیرات فانک و سول ترکیب می کند.

برخلاف ماهیت سست گرانج، که اغلب با دیدگاه بی عاطفه یا حتی پوچی نسبت به زندگی مشخص می شد، هنرمندان Jam Rock اغلب از تلاش ها و مسائلی که مردم عادی با آنها مواجه هستند الهام می گرفتند.

اصطلاح “گروه جم” اغلب برای اشاره به گروه هایی استفاده می شود که کنسرت های زنده آنها بر بداهه پردازی طولانی و تعامل بین اعضای گروه متمرکز است. گروه های جم همچنین اغلب عناصری از ژانرهای دیگر مانند رگی (reggae) یا فانک (funk) را در خود جای می دهند.

جاز راک

 اصطلاح جاز راک (Jazz-Rock) اغلب به اولین موج گروه های راک اشاره دارد که با یک رویکرد آزاد به سازهای خود می نواختند. در مقابل سایر ژانرهای راک، جاز-راک بر بداهه پردازی، تعامل و مهارت فنی تأکید دارد.

بداهه پردازی در جاز ساختار یافته تر از برخی دیگر از زبان ها است، زیرا نوازندگان انتظار دارند که از مقیاس های نوشته شده و پیشرفت های گام برای چارچوب و راهنمایی در طول اجرا استفاده کنند.

این رویکرد از صحنه جاز دهه 1960 و 1970 گرفته شد؛ با این حال، بسیاری از گروه هایی که به عنوان “جاز-راک” برچسب گذاری شده اند نیز عناصری از پست باپ، هارد باپ و جاز آوانگارد را نیز در سبک خود گنجانده‌اند.

پراگرسیو راک

پراگرسیو راک (Progressive Rock) یک ژانر است که در دهه 1960 ظهور کرد و فرزند طبیعی موسیقی روانگردان بود. ایده اصلی پشت پراگرسیو راک ایجاد موسیقی است که به جای تکرار خود به جلو حرکت کند. این عمل با افزودن عناصر و سبک های جدید در طول یک آهنگ یا آلبوم انجام می شود.

مهمترین نکته در مورد موسیقی پراگرسیو راک این است که این فقط یک سبک موسیقی نیست، بلکه یک نگرش نسبت به ساخت موسیقی نیز هست. گروه های پراگرسیو همیشه آهنگ های طولانی با قسمت های مختلف و زمان بندی غیرمعمول نمی نوازند (اگرچه اغلب این کار را انجام می دهند)، اما همیشه سعی می کنند کاری جدید با موسیقی خود انجام دهند.

آنها از آزمایش با صداها یا ژانرهای مختلف نمی ترسند و همیشه به یک سبک موسیقی در طول حرفه خود پایبند نیستند.

گروه‌های پروگ معمولاً تنظیم های پیچیده و ساختارهای پیچیده‌ای برای ترانه سرایی دارند و حتی گاهی از سازهایی مانند فلوت یا ویولن استفاده می‌کنند که از گروه‌های راک انتظار ندارید.

 سایکدلیک راک

راک روانگردان یا سایکدلیک راک (Psychedelic Rock) یک زیرشاخه از موسیقی راک است که در اواسط دهه 1960 ظهور کرد، که تا حدی از استفاده از مواد روانگردان مانند LSD و psilocybin الهام گرفته شده است. کاربران آن اغلب به “روانگردان” معروف بودند.

سایکدلیک راک به طور کلی تمایل به افکت گیتارهای الکتریکی تحریف شده و سایر افکت ها مانند، بیس fuzz یا فیدبک دارد، عناصر صوتی بداهه پردازی، جلوه های صوتی، خوانندگان پرشور و پر سر و صدا، و تأکید بر تکنوازی های سازهای زهی به جای ملودی دارد. اغلب سعی می کند اثرات مواد روانگردان را بازتولید کند.

پانک راک

پانک راک (Punk Rock) یک زیرشاخه از موسیقی راک است که بین سال های 1974 تا 1976 در ایالات متحده، انگلستان و استرالیا توسعه یافت. گروه‌های پانک راک که ریشه در گاراژ راک دهه 1960 و سایر اشکالی که امروزه به عنوان موسیقی پروتو پانک شناخته می‌شوند، از افراط در راک جریان اصلی دهه 1970 اجتناب کردند.

آن‌ها معمولا آهنگ‌های کوتاه یا سریع با ملودی‌ها و سبک‌های آوازی سخت، سازهای ساده و اغلب اشعار سیاسی و ضد نظام تولید می‌کردند.

پانک یک اخلاق DIY را در پیش گرفته است؛ بسیاری از گروه ها ضبط های خود را تولید و از طریق کانال های جایگزین توزیع می کنند

راک اند رول

راک اند رول (Rock & Roll) یک ژانر موسیقی عامه پسند است که در اواخر دهه 1940 و اوایل دهه 1950 در ایالات متحده شکل گرفت و تکامل یافت. ریشه های اولیه آن در تلفیق انواع ژانرهای موسیقی آن زمان، از جمله ریتم اند بلوز و موسیقی گاسپل نهفته است. 

همچنین نام آن به عنوان برچسبی معطوف به گذشته برای موسیقی که توسط این گروه های “راک” اجرا می شود، عمل می کند. راک اند رول یکی از عواملی بود که منجر به ایجاد اسکیفل و سپس راک شد که به زیرمجموعه های مختلف تبدیل شد.

 استفاده از اصطلاح “راک” تا پس از جنگ جهانی دوم رایج نبود: قبل از آن، “موسیقی مسابقه (race music)” یا گاهی “موسیقی تپه ای (hillbilly music)” نامیده می‌شد که معمولاً معنایی تحقیرآمیز داشت.

اصطلاح “راک اند رول” اکنون هر شکلی از موسیقی عامه پسند را شناسایی می کند که با استفاده از سازهای ریتمیک خواه با گیتار، کیبورد یا سایر سازهای زهی نواخته شود یا نه را اجرا می شود. در قلب آن ترکیبی از بداهه پردازی ریتمیک و گامی با تاکید بر ضربات قوی و تکیه شدید به ریتم است.

روتس راک

روتس راک (Roots Rock) یک زیرشاخه از موسیقی راک است که در اواخر دهه 1950 و 1960 محبوب بود. این موسیقی تحت تأثیر شدید موسیقی فولکلور آمریکایی بود و عناصر مختلف بلوز، موسیقی کانتری، گاسپل و آر اند بی (R&B) را با تأکید شدید بر سبک های آوازی ترکیب کرد. روتس راک معمولاً با ترکیبی از گیتار الکتریک، گیتار بیس و درام اجرا می شود.

این سبک معمولاً دارای ضرب آهنگ سنگین، پیشرفت‌های آکورد ساده با استفاده از همان تغییرات آکوردی است که در بسیاری از کنش‌های راک اند رول سنتی استفاده می‌شود، تأکید بر ملودی بیش از ریتم، و اشعاری که شامل مضامین مشترک موسیقی ریشه‌ای از جمله میهن‌پرستی، زندگی طبقه کارگر، عاشقانه، رفتار مجرمانه و داستان های مبارزات شخصی مانند اعتیاد به الکل و مواد مخدر است.

اسلیز راک

اسلیز راک (Sleaze Rock) یک زیرشاخه از گلم متال است که در اواخر دهه 1980 و اوایل دهه 1990 ظهور کرد، اغلب به عنوان واکنشی به نمایشنامه بزرگتر از زندگی موزیک ویدئوهای متال بود.

هنرمندان اسلیز راک اغلب موضوعاتی مانند شهوت، سکس، مواد مخدر و الکل، و همچنین موضوعاتی مانند شورش علیه مقامات یا هنجارهای اجتماعی را مطرح می کنند.

موضوعات اشعار اغلب شامل فانتزی های جنسی (به ویژه در مورد گروهی) هستند، قدرت جنسی خواننده، اعضای گروه خواننده یا گروه خود، یا حتی اشاره به خود صنعت موسیقی است.

سافت راک

سافت راک (Soft Rock) یک ژانر است که در دهه 1970 ظهور کرد. در ابتدا به عنوان یک اصطلاح توهین آمیز برای یک راک ملایم و آرام در نظر گرفته شد.

در آن زمان، هارد راکرهای واقعی به سافت راکرها بسیار تجاری و فاقد مزیت نگاه می کردند. اما به مرور زمان، این اصطلاح تغییر کرد تا به یک اصطلاح محبت آمیز مورد استفاده طرفداران این ژانر تبدیل شود.

موسیقی سافت راک به طور کلی با سازهای آکوستیک مشخص می شود و اغلب دارای هارمونی های آوازی است. اگرچه اشعار همیشه سیاسی یا اجتماعی نیست، بسیاری از آهنگ ها دارای نوعی پیام هستند.

هنرمندان سافت راک اغلب با موسیقی خود جذابیت زیادی دارند که باعث محبوبیت آنها در سراسر جهان شده است.

اسپیس راک

اسپیس راک (Space Rock) یک ژانر موسیقی راک است که در اواخر دهه 1960 و اوایل دهه 1970، تا حدی به عنوان ادامه دهنده اکسپریمنتال راک و سایکدلیک دهه 1960 توسعه یافت.

این سبک با وسواس در موضوعات فرازمینی و طالع بینی مشخص می شود، که عمدتاً توسط ادعاهای اثبات نشده تماس مخفی بین انسان ها و فرازمینی ها الهام گرفته شده است.

اسپیس راک اغلب شامل صداهای عجیب و غریب و صداهای تحریف شده، تکنوازی های عجیب گیتار، و زمان بندی غیرمعمول است. اشعار اغلب سوررئال یا علمی تخیلی هستند و به فضاهای بیرونی، یوفو یا ربات ها اشاره دارند.

استونر راک

استونر راک (Stoner Rock) یک زیرمجموعه از موسیقی راک است که در اواخر دهه 1990 و 2000s ظهور کرد. این ژانر همچنین اغلب به عنوان استونر متال شناخته می شود، اگرچه این اصطلاح معمولاً برای اشاره به سبک موسیقی دیگری استفاده می شود.

استونر راک معمولاً با سرعت متوسط ​​و صدای بیس سنگین، گیره محوری شدید تحریف شده، صدای آواز متین (اغلب فریاد می زنند یا به شیوه ای تهاجمی خوانده می شوند)، و اشعار با تاکید بر روانشناسی، فرهنگ مواد مخدر یا معنویت است.

اینسترومنتال راک یا راک بی کلام

اینسترومنتال راک (Instrumental rock) یک زیرمجموعه از موسیقی راک است که بر روی سازهای موسیقی تأکید دارد و دارای آواز کم یا بدون آواز است. موسیقی راک مدرن با گیتار الکتریک، گیتار بیس الکتریک، کیبوردهای الکترونیکی و درام اجرا می شود که همه آنها سازهای اصلی سنتی راک هستند.

بعضی از گروه ها از سازهای سنتی مانند گیتار آکوستیک، گیتار الکتریک و پیانو برای ایجاد صدای خود استفاده می کنند.

سرف راک

سرف راک (Surf Rock) زیرشاخه ای از موسیقی راک است که با فرهنگ موج سواری مرتبط است، به ویژه در کالیفرنیای جنوبی یافت می شود. این به ویژه از 1962 تا 1964 در دو شکل اصلی محبوب بود: سبک اولیه “سرف” و سبک بعدی “بیت” که تحت تأثیر تهاجم بریتانیا بود.

این ژانر به عنوان “آفتابی، امیدوارتر، موسیقی با ارتعاش خوب” توصیف شده است که قابل تشخیص از اشعار “عصبی و ناامید” گاراژ راک است.

محبوب ترین ابزار این ژانر گیتار الکتریک است، اما گروه های راک سرف گاهی اوقات از کیبوردهای الکترونیکی مانند ارگ یا پیانو استفاده می کنند.

موضوعات اشعار این سبک شامل:

• علمی تخیلی و ماجراجویی
• فرهنگ ساحلی
• به طور کلی ماشین ها و رانندگی
• دختران
• تراژدی نوجوانی
• مهمانی ها و مجالس رقص

و سایر موضوعاتی که برای جوانان، از جمله موج سواری، مسابقات درگ و هات رودرها است هدف قرار می گیرند. موسیقی سرف گاهی اوقات به اشتباه به عنوان “راک سرف” اشتباه گرفته می شود به دلیل سردرگمی در نام واقعی ژانر است.

روند های موسیقی راک امروز

روندهای موسیقی راک امروز ادامه روندهای موسیقی راک گذشته است. تکامل موسیقی راک بخشی جدایی ناپذیر از تاریخ موسیقی بوده است و به همین دلیل همچنان در آینده تاثیرگذار خواهد بود.

موسیقی راک از دهه 1950، زمانی که توسط هنرمندانی مانند چک بری و الویز پرسلی معرفی شد وجود دارد. این هنرمندان تأثیر زیادی در فرهنگ آمریکایی داشتند و تأثیر آنها هنوز هم در بسیاری از جنبه های زندگی امروز دیده می شود.

موسیقی راک فقط در مورد اشعار و ملودی نیست؛ همچنین شامل عناصر دیگری مانند سازبندی و تولید می شود. همه این عناصر با هم برای ایجاد یک صدای منحصر به فرد برای هر هنرمند ترکیب می شوند که به آنها کمک می کند از سایر هنرمندان در این ژانر متمایز شوند.

موسیقی راک از آن زمان که توسط خوانندگان مرد مانند الویز پرسلی تسلط داشت، تغییر کرده است تا امروز خوانندگان بیشتری مانند مدونا و بیانسه نولز که رتبه ها و جوایز را تحت سلطه خود دارند. موسیقی راک نیز در طول زمان مراحل بسیاری از جمله پانک راک و گرانج راک را پشت سر گذاشته است.

مرحله اخر به نظر می رسد موسیقی رقص الکترونیکی EDM (electronic dance music) است که صداهای الکترونیکی را با سازهای سنتی مانند درام و گیتار ترکیب می کند که در دهه 1990 با گروههایی مانند Nirvana محبوب شد.

آینده سبک راک

راک ژانری است که دهه ها وجود داشته است. در دهه 1950 به عنوان ترکیبی از ریتم اند بلوز (R&B) و موسیقی کانتری آغاز شد. اصطلاح «راک» برای توصیف سبکی که این دو ژانر را با هم ترکیب می‌کرد، بر خلاف سایر انواع موسیقی رایج مانند موسیقی جاز یا کلاسیک به کار می‌رفت.

با گذشت زمان، موسیقی راک به آنچه امروز می شناسیم تکامل یافت. پیچیده تر شد، سایر ژانرها را در صدای خود تلفیق کرد. دهه 1960 دهه مهمی برای موسیقی راک بود زیرا در این زمان بود که به جریان اصلی تبدیل شد و در میان فرهنگ ها گسترده تر شد.

در دهه 1970، هنرمندانی مانند بیتلز شروع به ادغام عناصر روانگردان در موسیقی خود کردند که منجر به ایجاد بسیاری از زیرشاخه های جدید شد.

در چند سال گذشته، تغییرات عمده ای در نحوه گوش دادن مردم به موسیقی و نحوه ایجاد آن نیز ایجاد شده است. با افزایش محبوبیت سایت های پخش مانند Spotify و Apple Music، تمرکز بیشتری روی تک آهنگ ها به جای آلبوم های کامل توسط هنرمندان وجود دارد.

این بدان معناست که هنرمندان انتظار می رود هر چند ماه یکبار یک تک آهنگ جدید منتشر کنند تا اینکه کل آلبوم ها را یکبار مانند گذشته که هنوز سی دی ها محبوب بودند منتشر کنند (البته بسیاری از هنرمندان هنوز آلبوم های کامل منتشر می کنند.)