موسیقی پاپ و هر آنچه که باید در مورد آن بدانید + تاریخچه

امروز در این مقاله، در مورد موسیقی پاپ صحبت می کنیمو این محبوب ترین سبک موسیقی به شمار می رود. تعریف و تشخیص آن آسان است، زیرا اغلب با ملودی های جذاب، ضرب های تکراری و اشعار ساده که به راحتی قابل درک هستند، همراه است.

موسیقی پاپ چیست؟

سبک موسیقی پاپ یک اصطلاح بسیار گسترده است که به موسیقی محبوب در جریان اصلی موسیقی اشاره دارد. اصطلاح “پاپ” به انواع سبک های موسیقی مانند راک، کانتری، رپ و غیره اشاره دارد، اما به طور کلی دارای ملودی و اشعار جذاب است. شاید فکر کنید: این چه ربطی به من دارد؟

خب، چه بخواهید و چه نخواهید، فرهنگ عامه همه جا وجود دارد. آهنگ های پاپ هر روز از رادیو پخش می شود و هنرمندانی پاپ هر سال میلیون ها آلبوم می فروشند!

موسیقی پاپ، که اغلب به اختصار پاپ نامیده می‌شود، موسیقی معاصر و نوع رایجی از موسیقی محبوب است (که از موسیقی کلاسیک یا هنری و موسیقی فولکلور متمایز می‌شود). این اصطلاح به طور خاص به یک ژانر یا صدا اشاره نمی کند و معنای آن بسته به زمان و مکان متفاوت است. در موسیقی عامه، موسیقی پاپ اغلب با ویژگی‌های سبکی مانند ریتم یا ضرب قابل رقص، ملودی‌های ساده و ساختاری تکراری که یادآور آهنگ‌های خوانندگانی مانند کارن کارپنتر و روبرتا فلک است، از سایر زیرشاخه‌ها متمایز می‌شود. اشعار آهنگ‌های پاپ اغلب احساسی هستند و به عشق یا رقص مربوط می شوند.

موسیقی پاپ ممکن است شامل عناصر راک، هیپ هاپ، رگه، دنس، آراندبی، جاز، الکترونیک و گاهی موسیقی فولکلور و سایر سبک های دیگر باشد. به عنوان مثال، در دهه‌های 1920 تا 1950، موسیقی پاپ عمدتاً تحت تأثیر جاز قرار گرفت، از دهه 1950 از راک و ریتم اند بلوز (R&B) و از دهه 1980 از هیپ هاپ الهام گرفت. جاذبه گسترده موسیقی پاپ آن را از انواع خاص‌تر موسیقی عامه متمایز می‌کند و اجراکنندگان و ضبط‌های موسیقی پاپ پرفروش‌ترین و شناخته‌شده‌ترین در بسیاری از مناطق جهان هستند.

امروزه موسیقی پاپ توسط شرکت‌های بزرگ نشر موسیقی و به عنوان بخشی از بازار جهانی موسیقی توزیع می‌شود. این نوع موسیقی اغلب از طریق بازاریابی انبوه در رادیو، تلویزیون و سایر رسانه‌ها به گوش مردم می‌رسد و به همین دلیل بخشی از زندگی روزمره بسیاری از افراد شده است. با این حال، همین موضوع باعث انتقاداتی نیز شده است.

اولین استفاده از عبارت “موسیقی پاپ”

عبارت “موسیقی پاپ” برای اولین بار در اواخر دهه 1940 استفاده شد، زمانی که برای توصیف موسیقی عامه‌پسند به کار می‌رفت که جاز یا کلاسیک نبود. پیش از آن، آهنگ‌ها را در دو دسته پاپ یا سنتی طبقه‌بندی می‌کردند. آهنگ‌های پاپ توسط ترانه‌سراهای حرفه‌ای نوشته می‌شدند و اغلب ملودی‌های ساده‌ای با مجموعه‌ای گسترده از سازها و سبک‌ها داشتند، اما تا اواسط دهه 1940 این ژانر «پاپ» نامیده نمی‌شد.

موسیقی پاپ در طول زمان همچنان تکامل یافته است. امروزه، به احتمال زیاد هنرمندان پاپ خواننده‌های تک‌نفره هستند تا گروه‌ها – اما حتی اگر نام‌هایی مانند محمدرضا شجریان یا ابراهیم حامدی (ابی) را به عنوان نمادهای چند دهه پیش (یا حتی فقط از حضور اخیرشان در ایستگاه رادیویی محلی خود) بشناسید، این خوانندگان همچنان امروزه به ساخت آهنگ‌های پرفروش ادامه می‌دهند!

ترانه‌سرایی، ضبط و قالب‌های توزیع

یک آهنگ پاپ ممکن است توسط یک ترانه‌سرا یا آهنگساز حرفه‌ای نوشته شود و سپس به یک خواننده حرفه‌ای داده شود، یا ممکن است توسط خواننده‌ای نوشته شود که آن را اجرا می‌کند. از زمان موفقیت گروه بیتلز در دهه ۱۹۶۰، نوشتن آهنگ‌های خود توسط خوانندگان موسیقی پاپ رواج بیشتری پیدا کرده است. با این حال، بسیاری از آهنگ‌های پاپ توسط خود اجراکنندگان نوشته نمی‌شوند. استانداردهای پاپ (آهنگ‌هایی که به شهرت رسیده‌اند و توسط خوانندگان مختلف اجرا می‌شوند) و نسخه‌های کاور (ضبط‌هایی که توسط یک خواننده بعدی «کاور» می‌شوند) نیز رایج هستند.

زمانی که خواننده و نویسنده یک آهنگ افراد متفاوتی باشند، این خواننده است که به عنوان «سوپراستار» شناخته می‌شود و نویسنده پشت صحنه فعالیت می‌کند. گاهی اوقات سوپراستارهای موسیقی پاپ به دلیل ننوشتن – یا حتی در برخی موارد نخواندن –  آهنگ‌های خود توسط طرفداران سبک‌هایی که در آن‌ها چنین رویه‌ای مرسوم است (مانند گروه‌های راک، رپرها یا خواننده-ترانه‌سراها) مورد انتقاد قرار می‌گیرند. از طرف دیگر، خوانندگان پاپ گاهی اوقات توسط شنوندگان موسیقی کلاسیک – که در آن اجراکنندگان معمولاً موسیقی نوشته شده توسط دیگران را تفسیر می‌کنند – به دلیل کمبود آموزش و تکنیک هنری مورد انتقاد قرار می‌گیرند.

توسعه روش‌های ضبط به عنوان تأثیر عمده‌ای بر صدای موسیقی پاپ دیده می‌شود و آن را از موسیقی کلاسیک و جاز و همچنین برخی از انواع موسیقی عامه که ممکن است به دنبال صدای «طبیعی‌تر» باشند، متمایز می‌کند. اجراکنندگان موسیقی پاپ معمولاً از فناوری پیشرفته و استودیوهای ضبط برای دستیابی به صدای مورد نظر خود استفاده می‌کنند و تهیه‌کنندگان موسیقی ممکن است تأثیر زیادی داشته باشند.

در عصر موسیقی ضبط شده، تک‌آهنگ (یک آهنگ مجزا) و آلبوم (مجموعه‌ای از آهنگ‌ها) روش‌های رایج توزیع موسیقی پاپ هستند. این نوع موسیقی در قالب‌های زیادی از جمله صفحه‌های گرامافون، نوار کاست، سی‌دی و دانلود اینترنتی توزیع شده است.

صدا و مضامین

به طور کلی درک می‌شود که سبک موسیقی پاپ موسیقی ضبط شده تجاری است که هدف آن جلب مخاطب انبوه است، در نتیجه سبک آن بسته به زمان و مکان به طور قابل توجهی تغییر می کند.

موسیقی پاپ به طور کلی از ملودی ساده و به یاد ماندنی استفاده می کند و بر ریتم با ضرباهنگ های بریده بر تاکید دارد و اغلب به یک رِیف یا لوپ (حلقه) پایه که در بخش زیادی از آهنگ تکرار می شود، خلاصه می شود. آهنگ های پاپ معمولا دارای ورس (بند) و کورس (ترجیع بند) هستند که هر کدام دارای مواد موسیقایی متفاوتی هستند و همچنین در بسیاری از موارد بریجی (میان بند) برای اتصال آنها وجود دارد.

سبک آوازی که در بسیاری از موسیقی های پاپ یافت می شود، تحت تأثیر شدید سنت های موسیقی آفریقایی-آمریکایی مانند ریتم اند بلوز (R&B)، موسیقی سول و گاسپل بوده است. ریتم ها و صدای موسیقی پاپ تحت تأثیر شدید سوئینگ جاز، راک اند رول، رگه، فانک، دیسکو و اخیراً هیپ هاپ قرار گرفته است.

این آهنگ ها اغلب در مورد عشق یا رقص هستند. بسیاری از آهنگ های پاپ همچنین خودارجاعی هستند، در مورد اجراکننده صحبت می کنند و به اجرای خود آهنگ توسط او اشاره می کنند.

ویدیوها و اجراهای زنده

برای دیده شدن در رسانه ها، اغلب از موزیک ویدیوها و اجراهای زنده استفاده می شود. هنرمندان ممکن است نمایش های صحنه ای پر زرق و برق و با رقص های طراحی شده داشته باشند. موزیک ویدیوها اغلب پس از تک آهنگ اصلی منتشر می شوند تا خرید ویدیو و آهنگ را تشویق کنند. به طور کلی «تصویر» جنبه مهمی از موسیقی پاپ در نظر گرفته می شود و نحوه ارائه عمومی اجراکنندگان آن از طریق ویدیوها و مصاحبه ها، هم منجر به تحسین و هم انتقاد از موسیقی پاپ شده است.

جمعیت شناسی موسیقی پاپ

با ارزان‌تر شدن صفحات گرام، سی دی ها و دی وی دی ها، میانگین سنی مصرف کنندگان موسیقی پاپ به طور چشمگیری کاهش یافت. در سال های اولیه ضبط، هنرمندانی مانند فرانک سیناترا در مورد روابط عاشقانه، شامپاین و کلاب های شبانه آواز می خواندند؛ شعری که برای سرمایه گذاران، تجار و بازار «باکلاس» جذابیت داشت. با ارزان‌تر شدن ضبط‌ها، نوجوانان توانستند بر بازار تأثیر بگذارند، به ویژه در طول تبلیغ تورهای جهانی بیتلز.

 در سال‌های اخیر، کودکان به یکی از بزرگ‌ترین بازارهای موسیقی تبدیل شده‌اند و میانگین سنی مصرف‌کنندگان موسیقی پاپ را به شدت کاهش داده‌اند.

جوانان همیشه به مد علاقه داشته‌اند و پول خود را صرف هنرمندان جدید می‌کنند. در حالی که نسل قبلی تمایل دارند به هنرمندان مورد علاقه خود وفادار بمانند، جوانان بیشتر با فشار همسالان سازگار می شوند. این همرنگی، موجی از حمایت تجاری برای هنرمندان خاص ایجاد می کند و موسیقی پاپ را به عنوان میانجی مهمی برای فرهنگ جوانان تثبیت می کند. به همین دلیل، موسیقی پاپ به طور تاریخی منشا وحشت‌های اخلاقی زیادی بوده است. والدین با دیدن اشعار صریح و تحریک‌کننده به عنوان دروازه‌هایی به سمت بی‌اخلاقی، موسیقی پاپ را برای افزایش رفتارهای ناپسند در فرهنگ جوانان سرزنش می‌کردند.

چرا اصطلاح “پاپ” اینقدر بار معنایی منفی دارد؟

برخی معتقدند که کلمه “پاپ” کوتاه‌شده‌ Popular «محبوب» است و در گذشته به‌عنوان اصطلاحی تحقیرآمیز برای توصیف موسیقی قشر کارگر به کار می‌رفته است. برخی دیگر اصرار دارند که این واژه صرفاً مخفف «موسیقی عامه‌پسند» است. عده‌ای هم معتقدند که «محبوب» به معنای «عوام‌پسند» یا چیزی کم‌ارزش‌تر از موسیقی کلاسیک است (شاید به همین دلیل است که شنیده‌اید برخی آهنگ‌های پاپ را «احمقانه» می‌نامند).

از آنجایی‌که آهنگ‌های پاپ معمولاً کوتاه، گیرا و راحت گوش‌دادنی هستند (و به این دلیل که تمایل دارند توسط ترانه‌سراهای حرفه‌ای نوشته شوند)، اغلب با تجارت‌گرایی همراه هستند.

چه کسانی به موسیقی پاپ گوش می‌دهند؟

پاپ پرمخاطب‌ترین سبک موسیقی است. همچنین محبوب‌ترین، پرفروش‌ترین و در دسترس‌ترین سبک موسیقی است. به طور کلی آهنگ‌های پاپ برای خوانده شدن با صداهای مختلف نوشته می‌شوند و این باعث می‌شود که همخوانی با آن‌ها نسبت به سایر سبک‌هایی که به توانایی‌های خاصی در صدا نیاز دارند (مانند اپرا یا هوی متال) آسان‌تر باشد.

موسیقی عامه‌پسند اغلب به عنوان ابراز احساسات و/یا تجربیات شخصی ساخته می‌شود. به همین دلیل، برای مخاطبان نوجوان جذاب است، زیرا نوجوانان در این دوران تغییرات زیادی را در زندگی خود تجربه می‌کنند و در نتیجه احساسات زیادی دارند که نیاز به بیان دارند. علاوه بر این، موسیقی پاپ نه تنها گیراست بلکه معمولاً پرانرژی هم هست و باعث می‌شود تا در مهمانی‌ها یا عروسی ها با آن برقصند و خوش بگذرانند!

آیا درست است که هنرمندان موسیقی پاپ باید جذاب‌تر از سایر موسیقی‌دانان باشند؟

بله، این حرف درست است. موسیقی پاپ در دسترس‌ترین سبک موسیقی برای مخاطبان گسترده (به ویژه از نظر سنی) است و همچنین از هر نوع موسیقی دیگری تجارتی‌تر است. به همین دلیل، هنرمندان موسیقی پاپ باید از نظر ظاهری و صدا نسبت به موسیقی‌دانان سایر سبک‌ها جذاب‌تر به نظر برسند.

البته استثناهایی هم وجود دارد؛ برای مثال، به رپرهایی مانند مهراد هیدن و بهرام نگاه کنید که هم رپ می‌خوانند و هم به خوبی آواز می‌خوانند. آن‌ها با وجود اینکه به طور سنتی خوش‌چهره محسوب نمی‌شوند، بسیار موفق هستند. در حالی که آن‌ها گاهی آواز می‌خوانند، اما در مقایسه با سایر سبک‌هایی که خوانندگی در آن‌ها ضروری است، این کار را خیلی کم انجام می‌دهند.

همانطور که گفته شد، «پاپ» مخفف «popular» (محبوب) است و اصلی‌ترین سبک موسیقی به شمار می‌رود. موسیقی پاپ از همه سبک‌ها در دسترس‌تر است، زیرا آهنگ‌های آن به راحتی قابل گوش دادن و همخوانی هستند. به همین دلیل است که در بین جوانان بسیار محبوب است. این سبک همچنین تجارتی‌ترین سبک در بین همه سبک‌هاست، زیرا شرکت‌های ضبط موسیقی کمپین‌های بازاریابی خود را روی نوجوانان و پیش‌نوجوانان متمرکز می‌کنند – آن‌ها سعی دارند کودکان و نوجوانان را برای خرید سی‌دی‌هایشان ترغیب کنند!

ژانر موسیقی پاپ به طور کلی توسط تک‌آهنگ‌خوان‌ها یا گروه‌هایی نوشته و اجرا می‌شود که به اندازه هنرمندان دیگر سبک‌ها مانند گروه‌های راک یا رپرها شناخته‌شده نیستند. آن‌ها در مقایسه با دیگران، به نوعی سلبریتی‌های درجه دو محسوب می‌شوند.

پس چه چیزی یاد گرفتیم؟ موسیقی پاپ ژانری است که درک آن آسان است و برای چندین دهه وجود داشته است. این اصطلاح برای اولین بار در دهه ۱۹۵۰ برای توصیف موسیقی محبوب آن زمان به کار رفت، به این معنی که تا بعدها، زمانی که هنرمندانی مانند مدونا با ساختن آهنگ‌هایی با ریتم‌های جذاب و اشعاری که همه می‌توانستند با آن برقصند، به شهرت رسیدند، واقعاً خاص نبود. اگرچه برخی از مردم هنوز مطمئن نیستند که امروز در مورد موسیقی پاپ چه فکر کنند، زیرا آن را در مقایسه با سایر ژانرها مانند راک یا راک آلترنتیو سطحی یا بیش از حد تجاری می دانند، اما محبوبیت آن در بین شنوندگان سراسر جهان انکارناپذیر است!

تاریخچه موسیقی پاپ

دهه ۱۸۹۰ تا ۱۹۲۰

ریشه‌های عنصر موسیقی رقص در موسیقی پاپ غرب را می‌توان در رگتایم (Ragtime) یافت، که در ابتدا در جوامع آفریقایی-آمریکایی محبوبیت داشت و عمدتا از طریق نت‌های موسیقی و پیانوهای خودکار منتشر می‌شد. رگتایم به سوئینگ تبدیل شد، یکی از اشکال اولیه جاز که به خاطر قابلیت رقص و همچنین قابلیت تغییرپذیری‌اش مورد استقبال قرار گرفت. لازم به ذکر است که وضوح سازها (به ویژه سازهای بادی برنجی) و ماهیت ضربه‌ای ریتم به این امر کمک کرد که این اشکال موسیقی اولین‌هایی باشند که ضبط و روی صفحه‌های گرام اولیه پرس شدند. هر دوی این اشکال رقص در جوامع آفریقایی-آمریکایی پدید آمدند و به جوامع سفیدپوست، به ویژه از طریق مکان‌هایی که اجراکنندگان سیاه‌پوست را استخدام می‌کرد گسترش یافتند. حتی جاز اولیه در پاریس تحت تأثیر اجراکنندگان سیاه‌پوست و سفیدپوست موسیقی رگتایم قرار داشت. همانطور که با راک اند رول اتفاق افتاد، محبوبیت گسترده در جوامع سفیدپوست تا حدودی به تعویق افتاد تا زمانی که اجراکنندگان سفیدپوست برای اجرای آن پیدا شدند و برخی عناصر سبکی آن تعدیل شد. عبور از مرزهای اجتماعی نژادی در مورد رگتایم، سسوئینگ و بعداً راک اند رول، منشأ بسیاری از هراس های اخلاقی در آمریکا بود که با الهام از سبک موسیقی پاپ به وجود آمد.

دهه ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰

از دیگر سبک‌هایی که بر توسعه بعدی موسیقی پاپ تأثیر گذاشت، می‌توان به بلوز اشاره کرد که آن هم از جوامع آفریقایی-آمریکایی سرچشمه می‌گیرد (به عنوان مثال: بلوز گیتار الکتریک در شیکاگو و تگزاس) و موسیقی کانتری که آن هم از موسیقی «هیل‌بیلی» (hillbilly) قشر فقیرنشین سفیدپوست و سیاه‌پوست (شرکت ضبط سان رکوردز در تنسی) نشأت می‌گیرد، که با هم ترکیب شدند و راکابیلی (Rockabilly) را به وجود آوردند. با این حال، مهم‌ترین عنصر اولیه در راک اند رول، نوعی از جامپ بلوز (Jump Blues) / آر اند بی (R&B) بود که توسط لویی جردن رهبری می‌شد که گاهی اوقات در جدول‌های موسیقی پاپ موفق می‌شد. این موسیقی بعداً با کف زدن‌های گاسپل، بوگی ووگی (boogie woogie) و تأکید بیشتر بر ریتم بک‌بیت توسط هنرمندانی مانند «خانواده ترینرز» (The Treniers) ترکیب شد که منجر به پیدایش راک اند رول شد.

ظهور خوانندگان پر احساس و گریان در اواخر دهه ۱۹۴۰، مانند ماریو لانزا، سبک آوازی موسیقی پاپ را آغاز کرد.

دهه ۱۹۵۰

هنرمندان اولیه موسیقی پاپ غرب شامل افرادی مانند تامی استیل، مارتی وایلد، بینگ کرازبی، فرانک سیناترا، دین مارتین، بابی دارین، بابییان شوپن و پگی لی بودند، اما هنرمندان دیگری مانند بیل هیلی و گروهش کامتس، پلاترز، فاتس دومینو و الویس پریسلی در بین نسل جوان محبوب شدند. در استرالیا جانی اوکیف، کال جوی و بابی دارین حضور داشتند. خوانندگان ایتالیایی مانند ماریو لانزا آهنگ‌هایی را می‌خواندند که مردم می‌توانستند آن‌ها را شناسایی کرده و با آن‌ها همخوانی کنند.

در ایران، پیش از ظهور ویگن دردریان (معروف به «سلطان پاپ») در اوایل دهه ۱۹۵۰، صنعت موسیقی در اختیار خوانندگان موسیقی کلاسیک ایرانی بود. ویگن ملودی‌ها و اشعار فارسی را با گیتار تلفیق کرد. برخی از طرفداران او را با الویس پریسلی مقایسه می‌کردند و چهره‌ی زیبا و اندام بلند و متناسب او بر جذابیتش به عنوان اولین ستاره مرد پاپ ایران می‌افزود – به ویژه در میان زنان در زمانی که ایده‌های رهایی در دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ رواج پیدا می‌کرد.

لایکو (Laïkó) موسیقی پاپ یونان در دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ بود. لایکو شباهت‌هایی به موسیقی فانتزی ترکی دارد. از همه طرف به دلیل بی‌تفاوتی سیاسی، ابتذال و ریشه‌های ترکی‌اش مورد انتقاد قرار گرفت. تأثیر موسیقی شرقی بر لایکو را می‌توان به وضوح در موسیقی indoyíftika دهه ۱۹۶۰ مشاهده کرد که موسیقی فیلم‌های هندی (موسیقی محبوب برای فیلم‌ها) با کلام یونانی بود. مانولیس آنگلوپولوس محبوب‌ترین هنرمند indoyíftika بود، در حالی که لایکوی ناب تحت سلطه سوپراستاران استلیوس کازانتزیدیس و استراتوس دیونیسیو قرار داشت.

فیروز برای اولین بار در نمایش «ایام الحصاد» (روزهای برداشت) با مخاطبانش روبرو می‌شود، جایی که در آن “لبنان یا اخدر هلو” (لبنان سبز زیبا) را در بعلبک خواند.

دهه ۱۹۶۰

در موسیقی پاپ غرب، نوجوانان طرفدار خوانندگان و گروه‌های بسیاری در دهه ۱۹۶۰ بودند، از جمله بیتلز، بیچ بویز، کلیف ریچارد، سندی شاو، هو، لولو، اسمال فیسز، جین پیتنی و شَـدوز.

هنرمندان پاپ دیگری هم در این دهه حضور داشتند، مانند نیل دایموند، بی جیز، الویس پریسلی، برت باکاراک، کت استیونز، آرتا فرانکلین، برادران ایزلی، ری چارلز، استیوی واندر، سوپریمز، ماروین گای، باب دیلن، سایمون و گارفانکل و برخی از آثار بیتلز.

دهه ۱۹۶۰ همچنین شاهد ظهور گروه‌های پسرانه بود که بعداً با این نام شناخته شدند. مشهورترین گروه پسرانه این دوره، مانکیز بود.

در ایران دهه ۱۹۶۰، گوگوش، مشهورترین خواننده زن پاپ ایران، با شرکت در جشنواره‌های بین‌المللی موسیقی به شهرت رسید. او در جشنواره کن ۱۹۷۱ برای اجرای دو آهنگ فرانسوی خود، «بازگشت به زندگی» و «می‌شنوم فریاد دوستت دارم» برنده جایزه اول و تندیس طلایی (صفحه گرامافون با روکش طلا) شد. 

ضبط ۱۲ آهنگ او به زبان ایتالیایی و اسپانیایی برای جشنواره موسیقی سانرمو در سال ۱۹۷۳ به یک موفقیت فوری تبدیل شد. او همچنین در جشنواره موسیقی کارتاژ در سال ۱۹۷۲ برنده جایزه اول شد و در همان سال با اولین مدال هنر کشور تونس مورد تقدیر قرار گرفت. آهنگ اسپانیایی او با عنوان «از آن زمان‌ها» در سال ۱۹۷۳ در آمریکای جنوبی به یک موفقیت ناگهانی تبدیل شد.

در سال ۱۹۶۲، اولین ملودی محبوب غربی با اشعار ترکی با عنوان «نگاه کن، یک زمانی بود، یک زمانی نبود» توسط ایلهان گنچر منتشر شد.

دهه ۱۹۷۰

در دوران دیسکو صداهای جدیدی ظهور کردند، از جمله هماهنگی‌های صوتی کارپنترز (با صدای کارن کارپنتر)، گروه آبا، دونا سامر، بی جیز، موسیقی پاپ پیانو محور بیلی جول و التون جان، سبک کانتری ایگلز و موسیقی پاپ راک‌محور راد استوارت، استیلی دن و فلوت‌مک.

دیگر هنرمندان مهم موسیقی پاپ در این دهه عبارتند از: پینک فلوید، رولینگ استونز، دیوید بویی، لد زپلین، سوپرترامپ، استیکس، دیپ پرپل، جنسیس، نیل یانگ، باری مانیلوف، رکس اسمیت، کت استیونز، کارول کینگ، جکسون ۵، میراکلز، الویس پریسلی، نیل دایموند، کنی راجرز، رابرتا فلک، کارلی سایمون، شر، استیوی واندر، جان دنور، گروه ارث، ویند اند فایر، کی.سی و گروه سان‌شاین و ایرن کارا.

خوانندگان استرالیایی جان فارنهام و اولیویا نیوتن-جان (با شهرت به دست آمده از فیلم موزیکال گریس) فروش بالایی را در بازار داخلی خود داشتند و اولیویا نیوتن-جان حتی در بریتانیا و آمریکا هم به موفقیت رسید.

از دهه ۱۹۷۰، با مهاجرت ساکنان مناطق روستایی عمدتاً جنوب شرقی به شهرهای بزرگ و به ویژه استانبول، سبک موسیقی عربی-پاپ (Arabesque-pop) شکل گرفت و منجر به یک ترکیب فرهنگی جدید شد. ترکیب جمعیتی استانبول برای همیشه تغییر کرد. قهوه‌خانه‌ها و سالن‌های موسیقی قدیمی موسیقی فاصیل تعطیل شدند و جای خود را به نوع جدیدی از موسیقی دادند.

این ساکنان جدید شهری سلیقه موسیقیایی خود را به همراه آوردند که به دلیل موقعیت جغرافیایی آن‌ها، عمدتاً خاورمیانه‌ای بود. موسیقی‌شناسان به دلیل تحریرهای اوج‌دار این سبک که با آواز عربی همخوانی دارد، به طور تحقیرآمیزی آن را عربی (arabesque) نامیدند. محبوبیت جریان اصلی این سبک در دهه ۱۹۸۰ آنقدر افزایش یافت که حتی با وجود ستارگان نوظهوری مانند مسلم گورسس، بقای موسیقی پاپ ترکی را تهدید کرد. این ژانر دارای زیرشاخه‌هایی با ریتم آرام‌تر است که شامل اشکال عثمانی موسیقی رقص شکم با هنرمندانی مانند اورهان گنج‌بای می‌شود که راک اند رول انگلیسی-آمریکایی را به موسیقی عربی اضافه کرد.

در ترکیه، پاپ (سبک غربی ملایم) در دهه ۱۹۷۰ با هنرمندانی مانند سمیحا یانکی، کاموران آکور، آیلا دیکمن، ارول بویوک بورک، فكرت شنش، گونول آکور، حمیرا آقبای ایلهان ایریم، نرمین جاندان، آسو مارالمَن، یوردائر دوغولو، زمرد، سزن آکسو، نازان اُنجل و آژدا پکان که به جایگاه ابرستاره در داخل کشور رسیدند، بسیار محبوب شد.

در طول دهه ۱۹۷۰ در بریتانیا، موج نو و پانک گروه‌هایی مانند سوزی اند د بنشیز، ایان دوری، الویس کاستلو، پلیس و استرانگلرز را وارد جدول‌های موسیقی پاپ کرد. پس از آن، احیای سبک مود به رهبری The Jam and Madness  صورت گرفت که راه را برای گروه‌های Specials، UB40 و Dexys Midnight Runners باز کرد.

دهه ۱۹۸۰

از نکات برجسته سبک موسیقی پاپ در دهه ۱۹۸۰ می‌توان به انتشار آلبوم «تریلر» اثر مایکل جکسون اشاره کرد که به پرفروش‌ترین آلبوم تاریخ تبدیل شد. جکسون موفق‌ترین هنرمند دهه ۱۹۸۰ بود، به طوری که تنها در آن دهه ۹ تک‌آهنگ شماره ۱ را فقط در ایالات متحده داشت و تنها با دو آلبوم – تریلر (Thriller) و دنباله آن بد (Bad) – بیش از ۱۳۳ میلیون نسخه فروخت. از اوایل دهه ۱۹۹۰، جکسون اغلب به عنوان «پادشاه پاپ» شناخته می‌شد.

مدونا هنرمند برجسته دیگری در دهه ۱۹۸۰ بود. مجله بیلبورد او را به عنوان برترین هنرمند زن این دهه معرفی کرد (و او پس از مایکل جکسون در رتبه دوم قرار گرفت). موفقیت او در دهه ۱۹۸۰ با آهنگ‌های شماره ۱ مانند «مثل یک باکره»، «بابا موعظه نکن» و «مثل یک دعا» در نهایت منجر به لقب «ملکه پاپ» برای او شد و همچنین توسط MTV به عنوان هنرمند دهه انتخاب شد.

پرینس نیز در دهه ۱۹۸۰ تأثیر زیادی بر موسیقی گذاشت و مورد تحسین منتقدان موسیقی قرار گرفت. تعدادی زیادی از آلبوم‌ها و تک‌آهنگ‌های او در نظرسنجی سالانه «پاز و جوپ» مجله ویلیج وویس، از جمله آلبوم‌های ۱۹۹۹، «باران بنفش» و «علامت O زمان»، در رتبه‌های برتر قرار گرفتند. آهنگ‌هایی مانند «وقتی کبوترها گریه می‌کنند» و «تو نگاهی داری» برای پرینس و همچنین آهنگ‌هایی که او برای دیگران مانند «دوشنبه جنون‌آمیز» (توسط گروه Bangles اجرا شد) یا «احساس تو را درک می‌کنم» (توسط چاکا خان اجرا شد) موفقیت‌آمیز بودند.

از دیگر هنرمندان پرفروش می‌توان به شر، کیم وایلد، گلوریا استفان، پائولا عبدول، تینا ترنر، تیفانی، کایلی مینوگ، جنت جکسون، اولیویا نیوتن-جان، دورن دورن ، The Go-Go’s، هیوئی لوئیس و The News، کاترینا و the Waves، پلیس، کنی راجرز، جیمز اینگرام، لایونل ریچی، استیوی واندر، بیلی جول، تی‌یرز فور فی‌یرز، رکس اسمیت، سیندی لاپر، تامپسون توینز، دبی گیبسون، آ-ها، ویتنی هوستون، جویس نیوتن، ریچارد مارکس، فیل کالینز، ایر ساپلای، لورا برانیگان، تاکینگ هدز، یوریتمیکس، بنگلز، داریل هال و جان اوتس، دیوید اسلیتر، کنی لاگینز، کنی رنکین، جرج مایکل (و Wham)، ریک اسپرینگفیلد، U2، دف لپارد، ای‌سی/دی‌سی و کالچر کلاب اشاره کرد. در اواخر دهه ۱۹۸۰ گروه دو نفره سوئدی راکست به شهرت رسیدند.

موسیقی پاپ در دهه ۱۹۸۰ تحت تأثیر شدید صداهای الکترونیکی با سینتی‌سایزرها و درام‌ ماشین‌ها و موسیقی‌هایی شبیه به موسیقی رقص قرار گرفت. امروزه، دهه ۸۰ به داشتن بسیاری از خواننده‌های تک‌آهنگه (با اینکه دهه ۹۰ هم به همین اندازه تک‌آهنگ داشت) شناخته می‌شود و سبک و حس مد و “ظاهر” در موزیک ویدیوها تحت تأثیر قرار گرفته و با لباس‌ها و استایل‌های امروزی بازگشته است.

دهه ۱۹۹۰

از موفق‌ترین هنرمندان موسیقی پاپ در دهه ۱۹۹۰ می‌توان به هنرمندان پاپ تحت تأثیر آراندبی مانند ماریا کری، دستینیز چایلد، Boyz II Men، مایکل جکسون، جنت جکسون، ان ووگ، سالت-ان-پیپا، ام‌سی همر، سی‌اندسی موزیک فکتوری، برندی و تی‌ال‌سی اشاره کرد. 

هنرمندانی غیر آراندبی مانند U2، شِر، مایکل بولتون، برایان آدامز، التون جان، آلانیس موریست، جرج مایکل، مدونا، شانیا توین، بون جووی، سلنا، ایسی‌آف بیس، سلین دیون، نادین، آکوا، شریل کرو، کیم وایلد، جول هم در طول این دهه به طور فوق العاده‌ای موفق بودند.

دهه ۱۹۹۰ و قرن بیست و یکم با احیای روند گروه‌های پسرانه و دخترانه مشخص شد. آمریکا گروه‌هایی مانند نیو ادیشن، کلر می بد، نیو کیدز آن د بلاک (در اواخر دهه ۱۹۸۰ و اوایل دهه ۱۹۹۰) داشت و پس از آن بک‌استریت بویز که اغلب به عنوان «پرفروش‌ترین گروه پسرانه» تمام دوران شناخته می‌شوند، هانسون، ان‌سینک، ۹۸ درجه و پدیده عظیم گروه دخترانه پاپ، اسپایس گرلز، که اغلب توسط منتقدان به عنوان احیاکننده موسیقی پاپ در آمریکا شناخته می‌شوند، به شهرت رسیدند.  نزدیک به پایان هزاره، «پرنسس‌های پاپ» مانند بریتنی اسپیرز، کریستینا آگیلرا، جسیکا سیمپسون، مندی مور، رابین و ویلا فورد ظهور کردند.

 از انگلستان گروه‌هایی مانند تیک دت، استپس و اس کلاب ۷ به روی صحنه آمدند، در حالی که استرالیا گروه‌های کایلی مینوگ و سَوِج گاردن را داشت. گروه‌های پسرانه ایرلندی در این دوره شامل بویزون و وست‌لایف بودند. سال ۱۹۹۹ شاهد ظهور انفجار موسیقی پاپ لاتین با ریکی مارتین در صدر بود، به دنبال او جنیفر لوپز، تالیا، لوئیس میگل، شکیرا، انریکه ایگلسیاس، پائولینا روبیو و مارک آنتونی قرار داشتند. همچنین گروه‌های پاپ زیادی از اروپای قاره‌ای وجود داشتند که توانستند در صدر جدول‌های جهانی قرار بگیرند، مانند آکوا (دانمارک)، آ-ها (نروژ)، لوس دل ریو (اسپانیا) و ای‌تینز (سوئد).

دهه ۱۹۹۰ همچنین شاهد آغاز ظهور موسیقی پاپ در بازار آسیا بود که با نام جی-پاپ شناخته می‌شود و از ژاپن سرچشمه گرفته است. هرکدام از هنرمندان اوچادا هیکارو و نامیه آمورو بیش از ۵۰ میلیون نسخه در بازارهای آسیایی خود فروختند.

دهه ۲۰۰۰

در دهه ۲۰۰۰، موسیقی پاپ راه را برای موفقیت‌های چند پلاتینه ای هنرمندانی مانند آناستازیا، بک‌استریت بویز، بیانسه نولز، بلک آید پیز، بریتنی اسپیرز، کریستینا آگیلرا، سیارا، جسیکا سیمپسون، اشلی سیمپسون، هیلاری داف، لیندسی لوهان، کلی کلارکسون، گوئن استفانی، مایا، جاستین تیمبرلیک، نلی فورتادو، شکیرا، ان‌سینک، پسی‌کت دالز و آشر هموار کرد. رابی ویلیامز بیشترین فروش را برای یک هنرمند مرد ثبت کرد، که عمدتاً در بازار اروپا بود. در سال ۲۰۰۲ گروه t.A.T.u از روسیه با موفقیت چشمگیری ظهور کرد که همچنان به عنوان پرفروش‌ترین گروه روسی تمام دوران ادامه دارد.

ستارگان زن دهه ۱۹۹۰ مانند مدونا و ماریا کری آلبوم‌هایی را ارائه کردند که سلطنت خود را بر جدول‌های موسیقی طولانی‌تر کردند. سوپر استار سوئدی، کارولا هگکویست، همچنان بر جدول‌های موسیقی اروپا حکومت می‌کرد. سایر ترندها شامل خوانندگان نوجوان پاپ مانند هیلاری داف، ستاره دیزنی بودند. گروه‌های پاپ پانک مانند سیمپل پلن و فال اوت بوی به همراه گروه‌های پاپ راک مانند اشلی سیمپسون و آوریل لاوین و موسیقی ایمو مانند هاثورن هایتس، لاست‌پرافیتس و داشبورد کنفشنال محبوبیت بیشتری پیدا کردند.

برنامه تلویزیونی واقعیت محبوب آمریکایی، آمریکن آیدل، چندین هنرمند پاپ موفق را معرفی کرد، به ویژه کلی کلارکسون، کلی ایکن، کاترین مک‌فی، کریس داوتری و کری آندروود، یک هنرمند موسیقی کانتری پاپ.

در آمریکای لاتین، گروه پاپ چند پلاتینه‌ای RBD به موفقیت تجاری بزرگی دست یافت و به پرفروش‌ترین گروه لاتین در دهه ۲۰۰۰ تبدیل شد.

همچنین یک ترند مهم وجود داشت که سطوح مختلفی از خوانندگان پاپ را ایجاد کرد، به طوری که یکی از آنها برای پیش‌نوجوانان و نوجوانان طراحی شده بود. در حالی که این لزوماً یک پیشرفت جدید نیست، اما بسیاری آن را برای کل موسیقی مضر می‌دانند، زیرا باعث تفکیک بیشتر موسیقی شده است. علاوه بر هیلاری داف، بسیاری از بازیگران دیگر کانال دیزنی نیز خواننده شده‌اند. این هنرمندان شامل بت‌های نوجوان اشلی تیسدیل و ونسا هاجنز هستند. سایر هنرمندان سابق دیزنی جسی مک‌کارتنی، مایلی سایرس و الی و ای‌جی هستند.

در اوایل دهه ۲۰۰۰، پاپ «خالص» شروع به تبدیل شدن به یک سبک موسیقی تلفیقی‌تر کرد. ستاره‌های پاپ دهه ۹۰ مانند بریتنی اسپیرز و کریستینا آگیلرا تا حدودی با کاهش فروش مواجه شدند و به دلیل تسلط رادیو شهری یا هیپ هاپ در ایالات متحده، تصویر و صدای خود را به سبک «آراندبی» تغییر دادند. با ادغام آراندبی و موسیقی پاپ، هنرمندان «پاپ/آراندبی» بیشتری مانند سیارا، ریانا، نلی فورتادو، کریستینا میلیان، ماریا کری، نی-یو، آکون، تی-پین، جاستین تیمبرلیک و پوسی‌کت دالز ظهور کردند.

به سمت اواخر دهه ۱۹۹۰، گروه‌های پسرانه کره‌ای مانند H.O.T. منجر به محبوبیت موسیقی کره‌ای (کی‌پاپ) شدند. این به دلیل این واقعیت بود که موسیقی آسیایی اکنون شروع به غربی‌تر شدن کرده بود. این امر در نهایت منجر به کاهش محبوبیت جی-پاپ در دهه ۲۰۰۰ و ظهور کی-پاپ در بازارهای آسیایی شد که منجر به موج کره‌ای (هالیو) شد. موج کره‌ای از اوایل دهه ۲۰۰۰ بر بازارهای آسیایی تسلط داشته است. با هنرمندان کره‌ای مانند بوآ، رین (بی) و سونگهون که رکوردها و فروش را در سراسر آسیا شکستند و توانایی خوانندگی نه تنها به زبان مادری خود (کره‌ای) بلکه به زبان ژاپنی و چینی (گویش ماندرین) را داشتند. این باعث افزایش محبوبیت کی-پاپ شد و به آن کمک کرد تا در طول دهه ۲۰۰۰ در صدر باقی بماند.

بعنوان بخشی از موج کره‌ای (هالیو)، تک‌آهنگ‌های موفقی مانند «گنگنام استایل» از PSY به موفقیت جهانی دست پیدا کردند. گروه‌های پسر کره‌ای مانند BTS و گروه‌های دختر مانند BLACKPINK نیز در سراسر جهان به شهرت رسیدند.

انتقاد از موسیقی پاپ

موسیقی پاپ اغلب به خاطر بیش از حد ساده و تکراری بودن مورد انتقاد قرار می گیرد. بر خلاف سایر اشکال موسیقی که تسلط بر آن‌ها سال‌ها به طول می‌انجامد، موسیقی پاپ اغلب به عنوان سبکی آسان‌تر برای یادگیری و اجرا نسبت به سایر ژانرها دیده می‌شود. نوازندگان موسیقی پاپ در مقایسه با سایر ژانرها کمتر در کنسرت‌های زنده اجرا می‌کنند. استودیوهای ضبط پیشرفته که ضبط‌ها در آن‌ها انجام می‌شود، قادر به ایجاد میکس‌هایی هستند که در اجراهای زنده قابل بازتولید نیستند، این امر باعث می‌شود خوانندگان به جای آواز خواندن واقعی، در اجراهای زنده یا برنامه‌های تلویزیونی «لب بزنند».  استفاده از تکنولوژی لیپسینک، توجه را از مهارت واقعی خواننده به سمت «تصویر» سوق می‌دهد.

خوانندگان موسیقی پاپ اغلب آهنگ‌های خود را نمی‌نویسند و سازی نمی‌نوازند و پیچیدگی سازهای دیگر اغلب با آکوردهای پس‌زمینه ساده و سینتی‌سایزرها جایگزین می‌شود. به دنبال انفجار موزیک ویدیوهای MTV در دهه ۱۹۸۰، موسیقی پاپ بیشتر بر اساس تصویر شکل گرفت و موسیقی‌دانان کمتر بر جنبه موسیقیایی اجراهای خود تمرکز کردند.  موسیقی‌دانان پاپ اغلب از تکنیک‌های موسیقی ساده استفاده می‌کنند و از تکنوازی پیچیده و استفاده از ریتم‌های غیرمعمول، در مقایسه با موسیقی کلاسیک، جاز و راک، دوری می‌کنند.

در حالی که اکثر مردم موسیقی پاپ را به عنوان یک ژانر مستقل در نظر می گیرند، در بیشتر طول تاریخ اینطور نبوده است. اصطلاح “موسیقی پاپ” اساساً برای توصیف هر موسیقی محبوب در جریان اصلی استفاده می شود. بدیهی است، بسته به اینکه از چه کسی بپرسید، تعاریف مختلفی برای آن دریافت خواهید کرد. پاسخ واقعی جایی بین آنها قرار دارد، زیرا پاپ فقط یک اصطلاح کلی برای برچسب زدن به موسیقی است که مورد توجه مخاطبان گسترده قرار می گیرد و به طور معمول در چارچوب قراردادهای ژانری که از آن برای الهام الهام می گیرد، باقی می ماند.

اگر می خواهید به پاپ به عنوان یک ژانر نگاه کنید، کمی پیچیده تر می شود. پاپ در طول تاریخ از موسیقی راک، شهری، رقص، لاتین و کانتری الهام گرفته و با آنها همپوشانی دارد.

در ادامه، سعی خواهیم کرد ماهیت دقیق موسیقی پاپ را شرح دهیم، برخی از ویژگی‌های تعیین‌کننده آن را نام ببریم و امیدواریم توضیحی منطقی از اینکه چرا مردم آن را یک ژانر می‌دانند ارائه دهیم.

عناصر اصلی موسیقی پاپ

تعیین عناصر کلیدی موسیقی پاپ می تواند دشوار باشد، زیرا موسیقی پاپ تا حد زیادی از ژانرهای دیگر الهام می گیرد.  آنچه ما به عنوان ژانر پاپ در نظر می گیریم، در واقع تلفیقی از ویژگی های سایر سبک های موسیقی است که  به چیزی با جذابیت گسترده تبدیل می شود.  به طور کلی، موسیقی پاپ به راحتی از راک، کلاسیک، فولک، رگه، هیپ هاپ، آراندبی، الکترونیک و اساساً هر ژانر دیگری وام می گیرد.

این موسیقی اغلب با چند ویژگی کوچک اما تعیین کننده مشخص می شود که تقریباً همیشه در موسیقی پاپ ظاهر می شوند.

موسیقی پاپ تقریباً همیشه دارای ریتم یا ضرب قابل رقص است. تمایل به داشتن  قسمت های تکرار شونده ترانه (chorus) و ملودی های چسبنده (hook) دارد و از نظر طول تقریباً همیشه کوتاه است.  موسیقی پاپ تمایل دارد به فرمت های اولیه مانند ورس-کورس-ورس-کورس نوشته شود. ملودی های ساده ای دارد، عموما حال و هوایی مثبت دارد، به ندرت مخاطبان را از نظر اجتماعی یا ذهنی به چالش می کشد و سعی می کند با طیف وسیعی از مخاطبان ارتباط برقرار کند در عین حال از بیگانه کردن هر گروهی از مردم اجتناب می ورزد.

یکی از عناصر کلیدی سبک موسیقی پاپ، جذابیت گسترده آن است. به همین دلیل است که به طور مرتب در جدول های موسیقی بالا می رود و فضاهایی را در سطح بین المللی پیدا می کند که سایر ژانرها نمی توانند. این موسیقی حتی برای مخاطبانی که از تمپوها و ضرب های کلیشه ای متنفر هستند، عموماً قابل درک و دلپذیر است. شما اغلب با آوازهای دلنشینی روبرو می شوید که می توانند برای روزها در ذهن شما گیر کنند.

بیشتر موسیقی پاپ همچنین با کمپین های بازاریابی گسترده ای همراه است که توسط شرکت های بزرگ ضبط اجرا می شود.  وقتی آهنگی منتشر می شود، قرار است آن را همه جا ببینید. در تلویزیون، رادیو، شبکه های اجتماعی، همه جا. هدف این است که تا حد امکان موسیقی را قبل از اینکه از مد بیفتد به فروش برسانند، اما بازاریابی پر فشار همچنین انتقادهای زیادی را به همراه داشته است.

موسیقی پاپ دائماً مرزهای بین ژانرهای مختلف را محو می کند. اگر امروز به آن نگاه کنید، اکثر مردم به سختی می توانند بگویند که این موسیقی صدایی متمایز را تعریف می کند. اغلب مورد انتقاد قرار می گیرد که بیش از حد ساده و تکراری است. همچنین به عنوان چیزی دیده می شود که به راحتی قابل یادگیری و اجرا است، برخلاف سایر سبک های موسیقی که تسلط بر آنها می تواند زمان زیادی طول بکشد.

هنرمندان موسیقی پاپ عموماً نسبت به سایر ژانرها کنسرت های زنده کمتری اجرا می کنند. در بسیاری از موارد،  به این دلیل است که شرکت ضبط از میکس پیچیده ای برای ایجاد صدای خاص آهنگ استفاده می کند و آنها نمی توانند آن را در خارج از استودیو تکرار کنند. به همین دلیل بود که بسیاری از ستاره های پاپ در حین اجرای زنده به جای خوانندگی واقعی،  لب می زدند. این کار بیشتر در مورد حفظ یک تصویر به جای مهارت واقعی بود و موسیقی پاپ به طور فزاینده ای بیشتر از موسیقی واقعی که تولید می کند روی آن تمرکز کرده است.

در بسیاری از موارد، موسیقی پاپ را همچنین می توان با این واقعیت مشخص کرد که هنرمند موسیقی خود را نمی نویسد یا هیچ سازی نمی نوازد. استفاده صرف از سینتی‌سایزر ها و میکسرها برای موسیقی پس‌زمینه آهنگ‌ها، فقدان کامل سازها را در این سبک رایج کرده است.

برخلاف سایر ژانرها مانند راک، موسیقی کلاسیک و جاز، موسیقی‌دانان پاپ تمایل دارند از هرگونه تکنوازی پیچیده یا ریتم‌های غیرمعمول اجتناب کنند و به تکنیک‌های موسیقی ساده‌ای که سابقه‌ موفقیت‌آمیزی دارند پایبند باشند.

چرا مردم پاپ را یک ژانر در نظر می گیرند؟

اکثر مردم پاپ را یک ژانر در نظر می گیرند زیرا روشن کردن رادیو و گوش دادن به آهنگ های پاپ امروزی آسان است. همچنین، علیرغم اینکه تعریف چندان دقیقی ندارد، پاپ همچنان یک ژانر است. سردرگمی اصلی که منجر به بحث “ژانر یا غیر ژانر” در مورد موسیقی پاپ می شود، صرفا یک بحث لفظی است. برخی فکر می کنند این فقط به معنای موسیقی محبوب است، در حالی که برخی دیگر آن را یک ژانر مستقل و متمایز از همه ژانرهای دیگر می دانند.

در واقعیت، هر دو روی سکه می توانند درست باشند. تعریف واقعی موسیقی پاپ با هر فردی که از او سوال می کنید تغییر خواهد کرد و تقریباً هر ژانری می تواند در هر زمانی به حوزه موسیقی پاپ وارد شود.

موسیقی پاپ اساسا فقط موسیقی‌ای است که از نظر تجاری موفق است، جذابیت گسترده دارد و  زیاد از مرزها فراتر نمی رود. بله،  این سبک به خاطر داشتن ملودی های جذاب، ساختارهای اولیه آهنگ و طول‌های عالی برای رادیو شناخته شده است، اما از تقریباً تمام ژانرهای دیگر الهام می گیرد تا چیزی را همزمان منحصر به فرد و یکنواخت خلق کند.

اینکه آیا موسیقی پاپ را یک ژانر در نظر بگیریم یا فقط یک برچسب برای موسیقی محبوب، تصمیمی است که بهتر است خودتان بگیرید. در بیشتر موارد، همه آهنگ های پاپ محبوبی که به ذهن می رسند به راحتی می توانند در یک ژانر دیگر طبقه بندی شوند.

نتیجه‌گیری کلی در مورد موسیقی پاپ

قطعا موسیقی پاپ محبوب است و با قدرت زیادی تبلیغ می‌شود. همچنین یکی از ژانرهایی است که کمتر خاطره انگیز است و بسیاری از نظرسنجی‌ها نشان می‌دهند که مردم نسبت به ژانرهای مشخص‌تری که با آن‌ها ارتباط دارند، احساس نوستالژی بیشتری می‌کنند. به خاطر داشته باشید که موسیقی پاپ کسی را آزرده نمی‌کند. تقریباً تمام جنجال‌های موسیقی پاپ در دو دهه گذشته ناشی از رفتار هنرمند بوده است، نه خود موسیقی.

در حالی که موسیقی پاپ جذاب، گیرا و قابل هضم است، به دلیل اینکه اغلب حرف خاصی برای گفتن ندارد، فاقد آن ارتباط عمیق است. شاید بتوان موسیقی پاپ را به عنوان یک موسیقی برای سودآوری توصیف کرد. این سبک از موسیقی به سرعت تولید، فروخته و سپس برای آهنگ بعدی کنار گذاشته می‌شود. با گفتن این حرف قصد ندارم که ارزش سبک موسیقی پاپ را زیر سوال ببرم. موسیقی پاپ فوق‌العاده‌ای هم وجود دارد، به خصوص در میان هنرمندان مستقل که تحت سلطه شرکت‌های بزرگ ضبط نیستند. فقط این است که موسیقی‌های سریع و گیرا که از دل بسیاری از زیرشاخه‌های موسیقی پاپ بیرون می‌آیند و در نهایت به جدول‌های موسیقی راه پیدا می‌کنند، به ندرت فراتر از چند هفته ماندگاری دارند.