درباره کارت صدا - دنیای ساز

برای خرید کارت صدا کلیک کنید

8 آبان 1399

"درباره کارت صدا بخونید"

کارت صدا (Audio Interface)

امروز برنامه‌های صوتی دیجیتال یعنی داو (DAW) که با کامپیوتر کار می‌کنن، بیشتر از استودیو‌های پر از سخت‌افزارهای مختلف که قبل‌ترها بودن، امکانات برای ضبط و تولید موسیقی در اختیار شما قرار می‌دن. اما در کنار تمام قابلیت‌هایی که این نرم‌افزارها فراهم می‌کنن؛ اون‌ها به شدت به یه قطعه‌ی سخت‌افزاری خارجی به اسم کارت صدا (که یه رابط صوتی است) وابسته اند.

این دستگاه‌ها اتصالاتی رو در اختیار شما می‌ذارن که از طریق اون‌ها می‌تونین میکروفون و ابزارهای دیگه مثل بلندگوها و هدفون‌ها رو برای گوش دادن، به اون‌ها وصل کنین. اون‌ها همین طور معمولا قابلیت‌هایی در زمینه‌ی مقیاس‌ها و ویژگی‌های مهم دیگه‌ای رو هم به شما ارائه می‌کنن. هر چی که نحوه‌ی کار کارت های صدا و انواع قابلیت‌های مختلف دستگاه رو بهتر بشناسین و درک کنین؛ بهتر می‌تونین با اون‌ها کار کنین و برای تهیه‌ی اون چیزی که نیاز دارین هم بهتر می‌تونین تصمیم بگیرین.

کمی تاریخ

رد پیشینه‌ی کارت صدا رو باید توی تاریخ کامپیوتر بگیریم.

توی سال‌های اولی که کامپیوترها در حال توسعه بودن؛ کسی توجه زیادی به موسیقی و پخش صدا توسط اون‌ها نداشت چه برسه به ضبط صدا! اما توی سال 1982، Commodore 64 با تولید سیستم یکپارچه‌ی صدا ظاهر شد. دستگاه رابط صوتی (Sound Interface Device) یا تراشه‌های SID، که یه دستگاه با سه نوسانگر مصنوعی (oscillator synth) و سه صدا با فیلتر بود؛ توسط روبرت یانس (Robert Yannes) که بعدها هم بازه‌ی انسوک سینتی‌سایزرها (Ensoniq range of synthesisers) رو ساخت؛ ابداع شد. این سیستم برای زمان خودش خیلی پیشرفته بود و از سیستم‌های دیگه‌ی معاصر خودش مثل آتاری (Atari) و کارت صدای ادلیب (adlib soundcard) بهتر بود.

کارت صدای ادلیب

توی همین زمان کامپیوتر‌های شخصی داشتن محبوب‌تر می‌شدن و هر روز بیشتر و بیشتر از دفتر‌های کار خارج می‌شدن و حضورشون رو توی خونه‌ها هم پررنگ می‌کردن و این‌جا بود که توانایی اون‌ها که بیشتر از انجام‌دادن کاغذ بازی‌های اداری بود، شروع به دیده شدن کرد. توی سال 1987، ادلیب اولین محصول صوتی برای کامپیوتر با اسم کارت ترکیب‌کننده‌ی موسیقی (AdLib Music Synthesizer Card (ALMSC)) رو به صورت انبوه برای کامپیوتر وارد بازار کرد. این کارت صدا، یه تراشه‌ی OLP یاماها رو بر اساس سینتی‌سایزر DX7 توی خودش جا داده بود و با استفاده‌ی هوشمندانه از مدولاسیون امکان ایجاد صدا‌های کاملا واقع‌گرایانه رو فراهم کرده بود. صنعت بازی از سیستم استاندارد ادلیب شامل افکت و موسیقی‌های که عرضه کرده بودن، استقبال کرد. البته با همه‌ی این حال هنوز قادر به ضبط صدا نبودن. مدتی کوتاهی بعد با تولید ساندبلستر (SoundBlaster) توسط آزمایشگاه‌های خلاق (Creative Labs) همه‌ی این‌ها تغییر می‌کنه. این با ادلیب سازگار بود و همین طور یه کانال هشت بیتی پی‌سی‌ام (PCM) ارائه می‌داد که می‌تونست نمونه‌های دیجیتالی رو پخش کنه و به این صورت انقلابی توی کیفیت صدا‌ها و افکت‌های صوتی توی صنعت بازی‌ به وجود اورد. بلستر همین طور یه درگاه برای ورودی جوی‌استیک داشت که می‌شد به راحتی از اون به عنوان یه درگاه ورودی برای میدی (MIDI) هم استفاده کرد و این به کیبورد‌های میدی این اجازه رو می‌داد تا صداهای روی تراشه‌ی OPL یاماها رو پخش و کنترل کنن و این اولین باری بود که یه کاربر می‌تونست با صدایی که توسط کامپیوتر تولید می‌شه، وارد تعامل بشه. در نتیجه‌ی کارت‌های ساندبلستر، استریو ادیو 16 بیتی، اتصالات داخلی برای درایو‌های سی‌دی و در نهایت ضبط صدای دیجیتال به وجود اومد و راه رو برای تبدیل کامپیوتر به یه دستگاه تولید موسیقی باز کرد.

کارت صدای دیجیتال 4.1 ساندبلستر

آزمایشگاه‌های خلاق، با هدف پرداختن به موسیقی کار نمی‌کردن و هدف اصلی اون‌ها بازی‌های کامپیوتری بود. در همین حال مهندس‌های صدایی که تمایل به موسیقی داشتن، شروع به کار کردن با کارت‌های صدا و کشف امکانات موتور‌های ترکیب و تقلید صدا (synthesis engines) و دستکاری صداهای دیجیتال ضبط شده کردن.

ساندبلستر 16

شرکت‌ها فناوری موسیقی مثل ساندکیپ (Soundscape) و دیجی‌دیزاین (Digidesign) از کامپیوترها به عنوان مغزی که فناوری ضبط اون‌ها رو کنترل می‌کنه استفاده می‌کردن؛ اما شرکت‌های نرم‌افزاری مثل استین‌برگ (Steinberg) نشون دادن که خود کامپیوتر می‌تونه به عنوان یه مولفه‌ی صدای دیجیتال کار کنه. با فرمت باز ویرچوآل استودیو تکنولوژی (Virtual Studio Technology (VST)) و درایو‌های ASIO که اتصال پایدار و سریع کارت صدا رو فراهم می‌کنن؛ مفهوم استودیو کامپیوتری (PC studio) ظاهر شد. اواخر قرن بیست دیگه از کامپیوتر برای تولید صدا، ضبط و ویرایش به طور کامل توی استودیو استفاده می‌شد.

تفاوت کارت صدای کامپیوتر (sound card) با کارت صدای استودیو (audio interface)

برای این که توی این بخش، مطلب مفهوم باشه به جای کارت صدای استودیو از عبارت "رابط صوتی" استفاده می‌‌کنیم.

وقتی که از یه رابط صوتی با کامپیوتر استفاده می‌شه کاری که اون انجام می‌ده مشابه کار کارت صدا ست و از این نظر رابط صوتی و کارت صدای مصرف‌کننده به هم شباهت دارن. با این حال این شباهت فقط در همین حده. یه رابط صوتی خوب نه تنها این امکان رو به شما می‌ده که مجموعه‌ای از سیگنال‌های مختلف آنالوگ و دیجیتال رو به هم متصل کنین؛ بلکه یه ساعت دیجیتال خیلی دقیق و مدارهای آنالوگ با کیفیت رو فراهم می‌کنه که کیفیت صدا رو افزایش می‌دن. شما با استفاده از یه رابط صوتی به همراه کامپیوتر می‌تونین یه صدای متفاوت رو به دست بیارین.

اتصال به کامپیوتر

کارت صداهای مدرن با پورت یو‌اس‌بی (USB) یا تاندربولت (Thunderbolt) به لپ‌تاپ یا کامپیوتر شما وصل می‌شن (بعضی از مدل‌های قدیمی‌تر از پورت‌های دیگه‌ای مثل PCI، PCIe یا Ethernet ) استفاده می‌کنن. اکثر کارتهای صدا با هر دو سیستم‌عامل معمول یعنی مکینتاش و ویندوز کار می‌کنن و البته خیلی از اون‌ها با دستگاه‌های اپل که سیستم عامل iOS دارن هم کار می‌کنن، گرچه معمولا به یه تبدیل اضافه هم احتیاج دارن.

پورت‌های مختلف کارت صدا

اتصال و تبدیل صدا

کارت صدا به عنوان اولین بخش سیستم ضبط صدای کامپیوتر شما عمل می‌کنه. برای مثال در نظر بگیریم که شما یه میکروفون رو وصل کردین و دارین آواز خوندن خودتون رو ضبط می‌کنین. میکوفون ارتعاش فیزیک هوا رو به یه سیگنال الکتریکی معادل اون تبدیل می‌کنه که از طریق کابل رابط تا ورودی کارت صدا می‌ره و از اون‌جا به پیش تقویت‌کننده‌ی میکروفون داخلی کارت صدا می‌ره که سیگنال پایین میکروفون رو زیاد می‌کنه که گاهی اوقات برای ضبط صدا ضروریه (کیفیت میکروفون و پیش تقویت‌کننده تاثیر قابل توجهی روی نتیجه‌‌ی نهایی صدایی که ضبط شده می‌ذاره.) بعد از اون سیگنال به مبدل "آنالوگ به دیجیتال" کارت صدا می‌رسه که اون رو به داده‌های صوتی دیجیتال معادل سیگنال تبدیل می‌کنه. جریانی از داده‌های صفر و یک که از طریق کابل یو‌اس‌بی یا تاندربولت وارد کامپیوتر شما می‌شن و بعد از اون این داده‌ها به داو مورد نظر شما یا نرم‌افزارهای ضبط صدای دیگه‌ای که استفاده می‌کنین؛ فرستاده می‌شن و در اون‌جا افکت‌ها روی اون‌ها اعمال می‌شه و پردازش می‌شن. تقریبا به صورت همزمان، صدای دیجیتالی شده‌ای که از طریق میکروفون گرفته شده، همرا با چیزهای دیگه‌ای که قبلا برای آهنگتون ضبط کردین، از طریق کابل یو‌اس‌بی از کامپیوتر به کارت صدا فرستاده می‌شه. توی این مرحله به صورت عکس وارد یه تغییر سریع می‌شه که از طریق مبدل "دیجیتال به آنالوگ" انجام می‌شه و توسط این تبدیل این بار داده‌های دیجیتال به یه سیگنال الکتریکی آنالوگ معادل تبدیل می‌شن. این سیگنال از طریق رابط‌های خروجی‌ می‌تونه وارد هدفون یا بلندگو یا هر ابزار دیگه‌ای بشه و پخش بشه.

به این دلیل گفته می‌شه تقریبا همزمان چون، در واقع چند میلی ثانیه (هزارم ثانیه) طول می‌کشه تا صدا تمام این تغییرات و تبدیل‌ها رو از زمانی که شما شروع به خوندن می‌کنین تا زمانی که دوباره اون رو می‌شنوین، پشت سر بذاره. به این اتفاق تاخیر (latency) گفته می‌شه.

همچنین میدی (MIDI)

اکثر کارت‌های صدا ورودی و خروجی برای رابط دیجیتال ابزارهای موسیقی یعنی میدی (MIDI (Musical Instrument Digital Interface)) رو هم دارن که به شما این اجازه رو می‌ده تا کیبورد میدی یا هر نوع میدی کنترلر دیگه‌ای رو که استفاده می‌کنین به کامپیوترتون وصل کنین. این ورودی‌ها به شما این امکان رو می‌دن تا از ابزارهای مبتنی بر نرم‌افزار‌ها که به صورت پلاگین داخل داو‌ قرار دارن یا برنامه‌های جداگانه‌ای هستن، رو استفاده کنین. خروجی‌های میدی رابط صدا این امکان رو هم به شما می‌دن تا منبع‌های صدای میدی دیگه‌ای مثل سینتی‌سایزر یا درام رو هم با داده‌ها که قبلا توسط میدی وارد کردین و در داو ضبط شدن، بنوازین.

پنل پشتی کارت صدای استین‌برگ مدل UR22C که توی اون ورودی و خروجی‌های یو‌اس‌بی، میدی و غیره دیده می‌شه.

اگه قصد داشتین کارت صدا بخرین یا در موردش جستجو کردین؛ احتمالا اصطلاحات سرعت نمونه برداری (Sampling Rate) و بیت دپث (Bit Depth) به گوشتون خورده. منظور از سمپلینگ ریت اینه که مبدل آنالوگ به دیجیتال کارت صدا، چقدر زمان تبدیل سیگنال‌های آنالوگ به داده‌های دیجیتال از صدای اصلی نمونه برداری می‌کنه. معمولا بر حسب کیلو هرتز محاسبه می‌شه و یک کیلو هرتز یعنی هزار بار در ثانیه نمونه برداری اتفاق می‌افته.

بیت دپث هم به این که چقدر طول می‌کشه تا کلمات دیجیتالی، هر کدوم از این سمپل‌ها رو توصیف کنن، اشاره می‌کنه. به نظر میاد این اطلاعات یه مقدار فنی هستن و تمام چیزی که شما باید در این مورد بدونین؛ اینه که هر چی عدد اون‌ها بیشتر باشه کیفیت صدا بهتر می‌شه و در کنار اون فایل‌ها حجم بیشتری رو هم اشغال می‌کنن.

درگاه‌های ورودی و خروجی

تعداد درگاه‌های ورودی و خروجی به شکل قابل توجهی بین کارت صداهای مختلف، متغییره. برای مثال؛ کارت صداهای استین‌برگ (Steinberg) توی مدل UR22C، انواع خیلی مختلفی دارن. از نمونه‌ای که دو تا درگاه ورودی و دو تا درگاه خروجی داره و به صورت 2 x 2 بهشون اشاره می‌شه تا مدل AXR4، که 28 x 24 نشون داده می‌شه و 12 تا درگاه ورودی آنالوگ، 8 تا خروجی آنالوگ و همین طور 16 تا ورودی و خروجی دیجیتال دیگه با فرمت نوری ADAT، که می‌شه از اون برای اتصال رابط‌های دیگه‌ی مجهز به ADAT یا پیش تقویت‌کننده‌‌ی میکروفون استفاده کنین تا بتونین همزمان کانال‌های بیشتری برای ضبط داشته باشین. زمانی که صدای یه گروه همنوازی بزرگ رو بخواین ضبط کنین ممکنه حتی هشت تا درگاه ورودی هم برای کارتون کافی نباشه. به این فکر کنین که حداکثر تعداد وروردی‌هایی که برای ضبط نیاز خواهید داشت، چقدره و اگه این امکان براتون وجود داره می‌تونین کمی بیشتر رو در نظر بگیرین تا جا برای زمانی که پیشرفت می‌کنین هم بذارین.

کارت صدای اشتین‌برگ – مدل UR44C 6 x 4

اکثر کارت صدا‌ها برای کانال‌های ورودی میکروفون خودشون اتصالات ترکیبی (combo connector) دارن. کارت صدا‌ها همین طور، معمولا چیزی به اسم قدرت فانتوم (phantom power) رو برای ورودی‌های میکروفون ارائه می‌کنن که یه سیگنال 48 ولتی است که میکروفون‌های کاندنسر یا خازنی، که میکروفون‌های محبوبی برای ضبط صدا هستن، به اون نیاز دارن. توی بعضی از کارت‌های صدا این امکان وجود داره که برای هر کدوم از کانال‌ها به صورت جداگانه قدرت فانتوم رو قطع یا وصل کرد؛ در حالی که توی نمونه‌های دیگه با روشن کردن فانتوم پاور، اون برای مجموعه‌ای از کانال‌ها به صورت همزمان فعال می‌شه.

جک‌های کمبو که هم ورودی 1/4” و هم XLR رو قبول می‌کنن.

از نظر درگاه‌های خروجی، تقریبا همه‌ی کارت‌های صدا یه جفت خروجی استریو (stereo pair of 1/4″) در اختیار شما قرار می‌دن که می‌تونه برای وصل کردن بلندگو مورد استفاده قرار بگیره. نمونه‌های دیگه‌ای هم هستن که ورودی‌های آنالوگ بیشتری دارن و می‌شه از اون‌ها برای اتصال سخت‌افزارهای بیشتر و تنظیمات پیچیده‌تر استفاده کرد. همچنین حداقل یه درگاه هم برای هدفون وجود داره که به طور معمولا ¼ استریو است. بعضی مدل‌ها هم مثل Steinberg UR44C و AXR4، دو تا خروجی هدفون دارن و همین طور این قابلیت رو دارن که بشه به هر کدوم از خروجی‌ها میکس‌های جداگانه‌ای رو فرستاد. این قابلیت می‌تونه زمانی که اجرای چند نوازنده رو ضبط می‌کنین، مفید باشه، چون؛ همیشه همه‌ی خواننده‌ها و نوازنده برای ترکیب صدایی که می‌خوان توی هدفونشون بشنون با هم اتفاق نظر ندارن.

تاخیر

همون جوری که یه کم قبل‌تر هم بهش اشاره کردیم؛ تاخییری که اتفاق می‌افته به این دلیله که صدا به چند میلی ثانیه زمان احتیاج داره تا از طریق ورودی وارد کامپیوتر بشه و تغییرات رو پشت سر بذاره و از خروجی خارج بشه. توی زمان که دارین ضبط می‌کنین، این می‌تونه باعث حواس پرتی بشه که دلیلش هم مشخصه. چون صدای ساز خودتون رو کمی دیرتر می‌شنون، ممکنه که زمان‌بندی رو برای اجراتون از دست بدین. یکی از راه‌هایی که می‌شه تاثیر این موضوع رو کمتر کرد و باهاش کنار اومد اینه که بافر صدای توی داو رو روی کمترین مقدار تنظیم کنین. بافر زمانی که کامپیوتر به پردازش داده‌ها اختصاص می‌ده رو تنظیم می‌کنه که معمولا توی سمپل‌ها به صورت 64، 128، 256 و غیره اندازه‌گیری می‌شه. هرچی که بافر کمتر باشه، تاخیر هم کمتره. اما در مقابل، بافر کمتر، فشار بیشتری به کامپیوتر شما میاره و این می‌توه باعث پایین اومدن کیفیت صدا بشه.

راه دیگه‌ای که برای کم کردن تاثیر تاخیر وجود داره نظارت مستقیم (direct monitoring) است، گاهی به اون نظارت با تاخیر صفر (zero-latency monitoring) هم گفته می‌شه، که گزینه‌ی بهتری هم محسوب می‌شه؛ چون عملکرد کامپیوتر رو تحت تاثیر قرار نمی‌ده تا در نتیجه‌ی اون کیفیت صدا تغییر کنه. این امکان توی کارت صدا‌های زیادی از جمله تمام مدل‌های استین‌برگ قرار داده شده. شیوه‌ی کار اون به این صورته که یه کپی از سیگنال ورودی (pre-computer) رو مستقیما به خروجی هدفون می‌فرسته و تا بتونین صدای معادل با چیزی که در زمان درست (real time) ،یعنی بدون تاخیر، اجرا می‌شه رو به صورت میکس با صداهایی که از کامپیوتر بر می‌گرده؛ بشنوین.

بعضی از کارت‌های صدا این ویژگی رو با استفاده از یه سوئیچ ساده فراهم می‌کنن که به شما این امکان رو می‌دن تا بین سیگنال مستقیم و خروجی برنامه‌ی کامپیوترتون، یکی رو انتخاب کنین اما توی مدل‌های پیچیده‌تری مثل Steinberg UR22C، دایرکت مانیتورینگ با یه دکمه برای کنترل میکس قرار داده شده و به شما این اجازه رو می‌ده تا نسبت صداهای مستقیم به صداهای برگشتی از طریق کامپیوتر رو تنظیم کنین. مدل‌های پیشرفته‌تری مثل سری Steinberg UR-RT هم وجود دارن که توی اون‌ها پردازشگر دیجیتال داخلی (DSP) هم وجود داره. مثلا همه‌ی کارت صداهای استن‌برگ، به همراه ارائه‌ی این ویژگی، برنامه‌ای به اسم DSPMixFx رو هم برای کنترل و اضافه کردن افکت‌های مختلف برای کامپیوتر، آیفون یا آیپد ارائه می‌دن.

خرید کارت صدا

چه شما تصمیم گرفته باشین که یه استودیوی خونگی راه بندازین یا این که یه استودیو دارین و قصد ارتقا دادن اون رو داشته باشین؛ یکی از چیزهایی که خرید اون خیلی سر در گم کننده ست، کارت صدا است. این سخت بودن انتخاب هم برای اینه که بین ده‌ها انتخابی که شما دارین، هر کدوم از اون‌ها برای نیاز‌های یه نوع به خصوصی از استودیو طراحی و تولید شدن. برای مثال: توی یه مورد ممکنه یه کارت صدای صد دلاری برای یه استودیوی کوچک که توی اتاق خوابتون دارین کاملا عالی باشه، به شرطی که تنها چیزی که نیاز دارین یه جفت خروجی برای مانیتور استودیوتون باشه. در نقطه‌ی مقابل این مورد می‌شه به یه استودیوی حرفه‌ای اشاره کرد که به چند تا درگاه ورودی و خروجی مختلف برای کارت صدا نیاز داره؛ ممکنه به چند تا کارت صدا احتیاج باشه که قیمت هر کدوم از اون‌ها به چند هزار دلار برسه.

نیازی به گفتن نیست که پیدا کردن کارت صدای مناسب برای استودیو کار آسونی نیست حتی برای کسانی که حرفه‌ای هستن و این برای تازه کار‌هار ده بار بدتر هم هست و برای همین احتمالا خوندن توضیحاتی که در ادامه می‌دیم؛ بتونه بهتون کمک کنه تا با توجه به نیازی که دارین؛ انتخاب بهتری داشته باشین.

پنج ویژگی کلیدی:

به دلیل این که کارت‌های صدا ویژگی‌های متنوع زیادی دارن؛ سخته که متوجه بشیم کدوم یکی از اون‌ها مهمن و کدوم‌ها مهم نیستن. خب پس این جا به مواردی که می‌تونن از همه مهم‌تر باشن، اشاره می‌کنیم:

همگام سازی با داو (DAW Compatibility)

اتصالات کارت صدا (Interface Connectors)

تعداد درگاه‌های ورودی و خروجی (Input/Output (I/O) Count)

نوع کانال‌های ورودی (Input Channel Types)

شکل (Form Factor)

و خب حالا که به این پنج مورد اشاره کردیم؛ بهتره به هر کدوم از اون‌ها نگاه دقیق‌تری هم بندازیم:

همگام سازی با داو

به طور کلی اکثر داو‌ها با اکثر کارت‌های صدا کار می‌کنن؛ اما همیشه هم این طور نیست. اگه هنوز یه داو خاص نگرفتین که اصرار به استفاده از همون داشته باشین؛ پس لازم نیست که نگران باشین؛ چون 90 درصد داوهای محبوب تقریبا با هر کارت صدایی که انتخاب کنین کار می‌کنن. اما اگه داویی دارین که می‌خوایین به کار کردن بااون ادامه بدین، حتما همگام شدن اون‌ها رو توی سایت کمپانی سازنده چک کنین و البته لازمه گفته بشه که پیدا کردن این اطلاعات معمولا کار سختیه.

ممکنه فکر کنین که اون‌ها توی توضیحات مربوط به محصول اطلاعات مربوط به همگام‌سازی اون با داو‌های مختلف رو هم قرار می‌دن اما این اتفاقیه که به ندرت می‌افته. البته احتمالا شما بتونین جواب این سوال رو توی قسمت سوال‌ها متداول پیدا کنین. احتمالا دلیلش هم این موضوع باشه که ممکنه کارت صدایی که شما می‌خرین امروز قابلیت همگام‌سازی با داو مد نظر شما رو داشته باشه اما با آپدیت بعدی دیگه این امکان وجود نداشته باشه؛ با این که احتمال این اتفاق زیاد نیست اما به هر حال ممکنه. به همین دلیل خیلی‌ها ترجیحشون بر اینه که از داو و کارت صدایی استفاده کنن که هردو توسط یه کمپانی تولید شده باشن. اما از اون جایی که فقط چندتا کمپانی هستن که هردو رو تولید می‌کنن؛ اگه سراغ این راه حل برین در واقع انتخاب‌های محدودتری دارین.

اتصالات کارت صدا

وقتی که قصد داشته باشین کارت صدا رو به کامپیوتر وصل کنین برای انتخاب کابل 4 تا گزینه‌ی معمول دارین:

یو‌اس‌بی (USB): این رو معمولا توی استودیو‌های خونگی ارزون قیمت می‌بینین و کمترین سرعت رو برای جابجایی داده‌ها در اختیار شما قرار می‌ده.

فایروایر (Firewire): توی استودیو‌های خونگی گرون‌تر ازش استفاده می‌شه و سرعت جابجایی داده‌ها توسط اون به صورت قابل ملاحظه‌ای بیشتره (این روزها محبوبیت این نمونه خیلی کمتر شده).

تاندربولت (Thunderbolt): این نمونه اخیرا محبوبیت نسبتا زیادی پیدا کرده و از اون با کارت صداهای جدیدتر و با قیمت متوسط استفاده می‌شه. اون‌ها هم از یواس‌بی و هم از فایر وایر سرعت بهتری دارن.

PCIE: این نمونه برای مدت زیادیه که به عنوان استاندارد حرفه‌ای برای رابط کارت صدا و کامپیوتر به حساب میاد. این‌ها سرعت انتقال داده‌ی خیلی زیادی دارن و همین طور قدرت پردازش بیشتری رو هم در اختیار شما قرار می‌دن.

با این که یواس‌بی بین این چهار مدل؛ کمترین سرعت رو ارائه می‌ده اما با همه‌ی این حال اون قدر سرعت انتقال داده با اون خوب هست که اکثر استودیو‌های خونگی از همین نمونه استفاده کنن. بنابراین اگر بودجه‌‌ی محدودی دارین؛ یواس‌بی گزینه‌ی مناسب برای شما ست. اما هر مدلی رو که انتخاب کردین حتما به این دقت کنین که کامپیوترتون هم درگاه اتصال با اون رو داشته باشه.

درگاه‌های ورودی و خروجی

توی یه کارت صدای معمولی تعداد درگاه‌های ورودی و خروجی، می‌تونه هر چندتا باشه. از یکی یا دو تا برای کارت صداهای ساده گرفته تا بیشتر از 20 تا که توی کارت صداهای حرفه‌ای می‌شه دید. تعدادی که شما توی استودیوی خودتون بهش احتیاج پیدا می‌کنین کاملا بستگی به این داره که قصد دارین چندتا قطعه رو همزمان ضبط یا مانیتور کنین. برای مثال:

موزیسین‌های سولو به چیزی بین 2 تا 4 تا احتیاج پیدا می‌کنن.

گروه‌های ترانه نویسی کوچک، حداقل 4 تا 8 تا نیاز دارن.

مهندس‌های صدایی که قطعات گروه‌ها رو ضبط می‌کنن؛ باید بیشترین تعداد ممکن رو در دسترس داشته باشن و حداقل 16 تا برای کار اون‌ها ضروریه.

همین طور درام کیت الکرونیک گاهی به تنهایی به 8 تا درگاه ورودی نیاز داره تا برای هر بخشی از کیت یه کانال جداگانه داشته باشه. پس اگه قصد استفاده یا ضبط صدای درام ست الکترونیک رو هم دارین، حتما یه این نکته حواستون باشه.

انواع کانال‌های ورودی

یکی از چیزهایی که معمولا تازه‌ کارهای ضبط صدا بهش حواسشون نیست و توجه نمی‌کنن اینه که وقتی یه کمپانی تعداد ورودی‌های یه کارت صدا رو مشخص می‌کنه، ممکنه منظورش هر نوع درگاه ورودی باشه. البته توی اکثر موارد چیزی که می‌گن ترکیبی از این سه مدله:

ورودی میکروفون، که به شما این امکان رو می‌ده که میکروفون رو به صورت مستقیم به کارت صدا وصل کنین.

ورودی خطی (Line Input)، برای استفاده از کانال میکروفون، نیاز به اضافه کردن یه پیش تقویت کننده (preamp) برای میکروفون است.

ورودی اپتیکال (Optical Input)، این یه نمونه ورودی دیجیتالیه که هم به یه پیش تقویت کننده برای میکروفون و هم به یه تبدیل کننده‌ی دیجیتال (digital converter w/ “optical out”) نیاز داره تا بشه از اون به عنوان کانال میکروفون استفاده کرد.

و خب تمام این‌ها برای شما به این معنیه که اگه قصد دارین از کارت صدا به همون شکلی که هست و بدون اضافه کردن چند تا پیش تقویت کننده‌ی میکروفون استفاده کنین؛ احتمالا تعداد ورودی‌هایی که خواهید داشت کمتر از چیزی که فکر می‌کنین. چون، از اون جایی که شاید تا حالا هم متوجهش شده باشین، کارت صدا معمولا در کل 16 تا ورودی یا بیشتر داره، اما فقط دو تا هشت‌‌تای اون‌ها ورودی میکروفون هستن. بنابراین بدون هیچ اسباب اضافی‌ای، تعداد واقعی ورودی‌های کارت صدای شما، برابر با تعداد پیش تقویت کننده‌های میکروفنه و نه تعداد ورودی‌ها.

خب، حالا که متوجه این موضوع شدین، مطمئن شین که کارت صدایی که تهیه می‌کنین؛ واقعا به همون تعدادی که نیاز دارین کانال ورودی داشته باشه.

یه نکته‌ی مهم دیگه هم که وجود داره؛ اینه که شما باید به این دو نوع وروودی، یعنی ورودی DI (اگه که گیتار یا باس می‌نوازین) و همین طور ورودی میدی ((MIDI) اگه از هر نوعی از کیبورد یا کنترل کننده‌ی میدی استفاده می‌کنین) هم توجه کنین که در صورت نیاز؛ کارت صدای شما اون‌ها رو هم داشته باشه.

شکل

منظورمون از شکل یا عامل ظاهری همون ابعاد فیزیکی و فرم کارت صدا ست. دو تا گزینه‌ای که در این مورد وجود داره؛ شامل موارد زیر می‌شه:

دسکتاپ (Desktop Interfaces) این نمونه کوچک‌تر هستن و می‌تونین اون‌ها رو روی میز کنار کامپیوترتون قرار بدین.

راک‌مونتد (Rackmounted Interfaces) این مدل بزرگ‌تر از کارت صدا‌های دسکتاپ هستن و توی یه قفسه با اندازه‌ی استاندارد نصب می‌شن.

شاید برای مبتدی‌ها بهتر باشه که برای شروع یه کارت صدا از نمونه‌های دسکتاپ تهیه کنن؛ چون، قیمت کمتری داره، استفاده ازش راحت‌تره و به هیچ قفسه و یا جای خاصی احتیاج نداره و شما فقط لازمه که اون‌ها رو وصل کنین و ازشون استفاده کنین.

برای استودیو‌های نیمه حرفه‌ای یا حرفه‌ای، راک‌مونتد‌ها به طور معمول گزینه‌ی بهتری هستن. اون‌ها همدرگاه‌های ورودی و خروجی بیشتری در اختیارتون قرار می‌دن و هم نسبت به سیگنا‌ه‌های مختلف و سازمان‌دهی شدن منعطف‌تر عمل می‌کنن.

خب حالا که فهمیدین دارین دنبال جی می‌گردین، بیاین چندتا مدل مشخص رو بررسی کنیم.

بهترین کارت صداهای دسکتاپ

برای افراد نسبتا زیادی که فقط می خوان یه کارت صدای قیمت مناسب داشته باشن تا بتونن موسیقی خودشون رو توی خونه ضبط کنن، کارت صداهای دسکتاپ با 2 تا 6 کانال، گزینه‌های خوب و مناسبی هستن. قیمت اون‌ها معمولا چیزی بین 100 تا 300 دلار توی نمونه‌های با کیفیت پایین‌تر و بین 500 تا 1500 دلار برای نمونه‌های باکیفیت‌تره.

در حال حاضر بهترین برند‌ها برای این مدل کارت‌های صدا پرسونوس (Presonus)، فوکاسریت (Focusrite) اوید (Avid) و یونیورسال ادیو (Universal Audio) هستن.

هر کدوم از این برند‌ها چند تا مدل خیلی خوب دارن که بیاین بهشون یه نگاه بندازیم.

پرسونوس ادیوباکس (Presonus AudioBox): این مدل اتصال یو‌اس‌بی داره و همین طور داو پرسونوس استودیو وان آرتیست (Presonus Studio One Artist DAW) رو هم داره. این کارت صدا سه تا مدل AudioBox USB و AudioBox iTwo و Audiobox 44VSL رو داره که مدل AudioBox iTwo با آی‌پد قابل همگام سازیه.

این کارت صدا برای مبتدی‌هایی که بودجه‌ی کمی دارن و می‌خوان یه مدل که ترکیب داو و کارت صدا باشه رو تهیه کنن، گزینه‌ی خیلی خوبیه.

فوکوسرایت اسکارلت (Focusrite Scarlett): این مدل اتصال یو‌اس‌بی داره و برای مبتدی‌هایی که بودجه‌ی کمی دارن اما همین حالا هم یه داو دارن که به کار کردن باهاش عادت کردن و اون رو ترجیح می‌دن، مناسبه. از این کارت صدا چهار مدل پایین تولید می‌شه:

Scarlett Solo

Scarlett 2i4

Scarlett 6i6

Scarlett 18i8

فوکوسرایت کلارت (Focusrite Clarett)؛ این کارت صدای فوکاسریت، اتصال تاندربولت داره و برای همه‌ی استودیوها توی سطح‌هی مختلف که به درگاه‌های ورودی و خروجی زیادی نیاز ندارن و همین طور قیمتش هم اون‌قدر براشون زیاد نیست، گزینه‌ی خوبیه. این کارت صدای فوکاسریت دو تا مدل Clarett 2Pre و Clarett 4Pre رو داره.

آپوجی (Apogee)؛ دارای اتصال یو‌اس‌بی و مناسب استودیو‌های نیمه حرفه‌ای که به درگاه‌های ورودی و خروجی زیادی نیاز ندارن و همین طور برای تازه کارهایی که قیمتش براشون زیاد نیست. این کارت صدا توی سه تا مدل تولید می‌شه:

Apogee One

Apogee Duet

Apogee Quartet

اوید (Avid)؛ این کارت صدا هم مثل اکثر مدل‌های دیگه، رابط یو‌اس‌بی داره و همین طور با Pro Tools 12 DAW عرضه می‌شه. این مدل برای استودیو‌های تازه کار و یا نیمه حرفه‌ای مناسبه که قصد دارن با داوهای استاندارد این صنعت کار کنن. این کارت صدا توی دوتا مدل Pro Tools Duet و Pro Tools Quartet تولید می‌شه.

این نکته رو هم بدونین که آپوگی دوئت و کوارتت فقط قابل هنگام سازی با سیستم عامل مک هستن اما این دو تا مدل یعنی پرو تولز دوئت و کوارتت هم با pc و هم با mac قابل استفاده هستن.

یونیورسال ادیو؛ این مدل رابط تاندربولت داره. دو مدل Apollo Twin SOLO و Apollo Twin DUO رو تولید می‌کنه و برای استودیو‌های نیمه حرفه‌ای و حرفه‌ای که می‌خوان کیفیت یه استودیو‌ی خوب رو توی استودیو‌ی خونگی و توی ابعاد کوچک داشته باشن، گزینه‌ی خیلی خوبی می‌تونه باشه.

بهترین کارت صداهای راک‌مونتد

برای این که منظورمون مشخص باشه، باید گفت که این جا منظورمون از استودیوی نیمه حرفه‌ای، استودیوی خونگی ست که به تعداد بیشتری درگاه ورودی و خروجی نیاز داره، تا بتونه از پس ضبط کردن قطعات پیچیده‌تری بر بیاد. اگه شما این جوری استودیویی رو در نظر دارین؛ کارت صداهای راک‌مونتدی که بیشتر از هشت تا کانال دارن، برای شما می‌تونن گزینه‌هایی خوبی باشن.

توی این دسته هم بهترین کارت صداها رو کمپانی‌های پرسونوس، فوکاسریت، آپوگی، یونیورسال آدیو انتلوپ آدیو تولید می‌کنن و این جا به چند تا از اون‌ها اشاره می‌کنیم:

پرسونوس: