برای خرید گیتار آکوستیک کلیک کنید

 

21 آبان 1399

 

"درباره گیتار آکوستیک بخونید"

 

 

گیتار آکوستیک (acoustic guitar) یه ساز موسیقی از خانواده‌ی گیتارها ست. سیم‌های اون لرزش می‌کنن و این لرزش‌ها به واسطه‌ی بدنه تقویت می‌شه،  به صفحه‌ی صدا (sound board) منتقل می‌شه و از طریق اون به صورت موج صوتی منتشر می‌شه و صدای ساز به گوش ما می‌رسه. اصطلاحی که به صورت عمومی برای اشاره به این ساز به کار می‌ره؛ گیتاره و اسم اختصاصی اون گیتار آکوستیکه تا بشه اون رو از سازهای دیگه‌ی این خانواده، مثل گیتار الکتریک جدا کرد.

 

 

به طور معمول، بدنه‌ی این سازها به عنوان جعبه‌ی صدا عمل می‌کنه و قسمت بالایی اون به عنوان یه صفحه‌ی صدا عمل می‌کنه و باعث افزایش صدای که از لرزش سیم‌ها به وجود میاد، می‌شه.

توی کوک استاندارد، شش سیم گیتار به ترتیب از بم به زیر به صورت می (E2)، لا (A2)، رِ (D3)، سل (G3)، سی (B3) و می (E4) کوک می‌شن.

گیتار با زخمه زدن نواخته می‌شه و برای این کار می‌شه از پیک (pick) یا ناخن‌ها استفاده کرد. زخمه زدن به هر سیم باعث می‌شه تا اون با توجه به طول، جرم و کشش خودش، لرزشی رو داشته باشه که تعیین کننده‌ی صدایی که در نهایت تولید می‌کنه.

 

پیک‌های مختلف برای گیتار. از بالا در جهت عقربه‌هاب ساعت: پیک استاندارد نایلونی، پیک پوسته لاک‌پشتی (tortoise-shell) ، پیک پلاستیک با پوشش با اصطکاک بالا(قسمت‌های سیاه)، پیک فولاد ضد زنگ، پیک تقریبا مثلثی  Reuleaux و پیک باله‌ی کوسه‌ی Tortex.

 

 

صدای سیم‌ها توسط بدنه و هوای صفحه‌ی صدا تشدید می‌شه اما از اون جایی که اون‌ها تشدید خاص خودشون رو هم دارن؛ ‌بعضی از اورتون‌ها رو بیشتر تقویت می‌کنن و در نتیجه‌ی اون روی صدای کلی تاثیر می‌ذارن و توی لحن ساز تغییر ایجاد می‌کنن.

 

 

"تاریخچه"

 

گیتار یه ساز باستانیه که می‌شه رد اون رو تا بین النهرین و سومر باستان گرفت. نظریه‌های زیادی در مورد اجداد این ساز وجود داره اما چیزی که مشخصه اینه که گیتار امروزی نتیجه‌ی پیشرفت طولانی سازهای زهی است. یکی از ادعاهایی که در مورد منشا این ساز وجود داره اینه که اون از یه ساز قرون وسطی به اسم ویهوئلا (vihuela) که تکامل یافته‌ی لوت (lute) یا عود بوده؛ گرفته شده.

 

ویهوئلا ساخته شده توسط خلیل جبران (Khalil Gibran) توی نیمه‌ی قرن بیستم

 

 

گیترن (Gittern) که یه جور گیتار کوچک که زخمه‌ای هم بود می‌شه حسابش کرد؛ اولین ساز گیتار مانندی بود که توی قرون وسطی و توی اسپانیا پدیدار شد و پشت اون حالت گردی شبیه به لوت داشت. سازهایی که به گیتار مدرن امروزی شباهت داشته باشن تا دوره‌ی رنسانس وجود نداشتن. توی این دوره بود که بعضی از سازها کم‌کم شکل بدنه و ابعادی شبیه به گیتار پیدا کردن.

 

یه گیترن با پنج جفت سیم. به اون ها کونترن (Quintern) هم می‌گفتن. این گیترن مربوط به 1450 می‌شه و توسط یه سازنده‌ی لوت به اسم هانس اوث (Hans Oth) ساخته شده.

اولین شواهدی که از گیترن‌ها وجود داره، مربوط به حضور اون‌ها توی ادبیات قرن سیزده غرب اروپا می‌شه. برای نواختن این ساز هم از چیزی شبیه پیک امروزی (که برای گیتار استفاده می‌شه) ، استفاده می‌شده. توی ایتالیا اون رو با اسم چیتارا یا سیتارا (chitarra) هم می‌شناختن.

 

 

اولین سازهایی که با گیتار و ساختار اون توی فرهنگ اسپانیا مرتبط هستن، به طور گسترده با اسم ویهوئلا شناخته می‌شن. ویهوئلا سازهای زهی‌ای بودن که معمولا توی قرن شانزدهم و دوران رنسانس دیده شدن. بعدها نویسنده‌های اسپانیایی این ساز رو به دو نوع ویهوئلا تقسیم کردن. ویهوئلا دو آرکو (vihuela de arco) سازی بود که ظاهری شبیه به ویولون امروزی داشت و ویهوئلا دو پنولا (vihuela de penola) با مضراب یا با دست نواخته می‌شد و وقتی که از دست برای اجرا اون استفاده می‌کردن، بهش ویهوئلا دو مانو (Vihuela de mano) می‌گفتن. ویهوئلا دو مانو شباهت خیلی زیادی به گیتارهای دوره‌ی رنسانس داشت، چون حرکات دست در قسمت سوراخ صدای ساز، موسیقی تولید می‌کرد.

 

ویهوئلا دو مانو که با اسم ویولا دو مانو هم شناخته می‌شه. این تصویر مربوط به یکی از مدل‌هایی از این سازه که امروزه طراحی و تولید می‌شه. اون‌ها رو طبق الگو‌ها و نمونه‌هایی که از قرون وسطی باقی مونده می‌سازن. هدف اون‌ها زنده نگه‌ داشتن هنر دوران گذشته است. این ساز توسط سازنده‌ی لوت با نام الکساندر باتوف (Alexander Batov) ساخته شده.

 

 

تا سال 1790 فقط ویهوئلا گیتارهای شش جفتی (شش جفت سیم کوک شده) ساخته می‌شدن و تبدیل به اصلی‌ترین مدل گیتار مورد استفاده توی اسپانیا شدن. خیلی از گیتارهای قدیمی‌تری که پنج جفت سیم داشتن هم هنوز استفاده می‌شدن، اما به نمونه‌هایی که شش سیم داشتن تبدیل شده بودن. فرناندو فراندیر (Fernando Ferandiere) توی کتابش با عنوان هنر نواختن گیتار اسپانیایی در موسیقی (Arte de tocar la guitarra espanola por musica) که سال 1799 توی مادرید چاپ شده، گیتار استاندارد اسپانیایی زمان خودش رو سازی با هفده فرت و شش کورس (جفت سیم) توصیف می‌کنه که سیم‌های اون‌ هم از جنس روده ساخته می‌شده.

توی این زمان دیگه گیتار آکوستیک، شکلی شبیه به گیتار آکوستیک مدرن به خودش گرفته بود و استفاده از سیم‌های جفت کم‌کم کنار گذاشته شد و به جای اون از تک سیم‌ها استفاده می‌کردن.

در نهایت توی سال 1850، شکل و ساختار گیتار مدرن توسط سازنده‌ی گیتار اسپانیایی به اسم آنتونیو تورس ژرادو (Antonio Torres Jurado) به وجود اومد. او اندازه‌ی بدنه‌ی گیتار رو بیشتر کرد و توی نسبت‌های اون‌ هم تغییراتی ایجاد کرد و از الگوی مهاربندی‌ای استفاده کرد که اولین بار توسط  فرانسیسکو ساگوینو (Francisco Sanguin) توی اواخر قرن هیجده استفاده شده بود.

 

تصویری از آنتونیو دو تورس ژرادو (1892 – 1817) که مهم‌ترین سازنده‌ی گیتار اسپانیایی قرن نوزدهم بود.

 

 

 الگوی مهاربندی، که به الگوی داخلی آرماتورهای چوبی برای محکم کردن قسمت بالا و پشت گیتار برای جلوگیری از خراب شدن اون تحت کشش اشاره داره؛ عامل مهمی توی صدای گیتار هم هست. طراحی تورس به شکل قابل ملاحظه‌ای بلندی صدا، لحن، کوک و پخش صدای ساز رو ارتقا داد و از اون زمان تا حالا تغییر اساسی در اون صورت نگرفته.

 

گیتار ساخته شده توسط تورس و مربوط به سال 1862. این ساز در حال حاضر توی موزه‌ی موسیقی بارسلون (Museu de la Música de Barcelona) نگهداری می‌شه.

 

 

خرید گیتار آکوستیک

 

بعضی‌ها معتقدن بهترین سازیه که تا به حال ابداع شده و دلیلشون هم ویژگی‌های مهمه این سازه که هم می‌شه با اون هارمونی نواخت، هم می‌شه ملودی اجرا کرد، هم ریتم زد و در کنار همه‌ی این‌ها سازیه که حمل کردن اون خیلی راحت هم هست. در کل تطبیق پذیری‌ای که گیتار آکوستیک داره رو توی هیچ ساز دیگه‌ای احتمالا پیدا نمی‌کنین و فکر کنم بشه همین رو در مورد محبوبیتش هم گفت.

 

این ساز صدای خوبی داره و خواننده‌ها و ترانه‌سراها می‌تونن به راحتی با استفاده از همین یه ساز یه نسخه از ترانه‌هایی که محبوب شدن رو هر جایی اجرا کنن. اگه دارین این متن رو می‌خونین و قصد دارین که یه گیتار آکوستیک برای خودتون تهیه کنین؛ انتخاب اولیه خوبی داشتین اما هنوز انتخاب دوم که انتخاب یه ساز مناسبه باقی مونده و می‌شه گفت اون قسمت سخته ماجرا به حساب میاد.

توی این قسمت سعی می‌کنیم به ویژگی‌های مختلف گیتار که می‌تونه برای انتخاب ساز مهم باشه بپردازیم تا به شما تو تهیه‌ی ساز مناسب خودن کمک کنه.

 

 

"سه عامل مهمی که باید در نظر داشته باشین"

 

درسته که گیتار ساز پیچیده‌ایه که بخش‌های زیادی داره که توی هماهنگی با هم کار می‌کنن و بین اون‌ها از یه مدل تا مدل دیگه اختلاف خیلی زیادی ممکنه باشه. اما باید گفت که یکی از اشتباهات که معمولا تازه کارها می‌کنن اینه که خیلی به جزئیات کوچیک اهمیت می‌دن و جزئیات اصلی رو فراموش می‌کنن در حالی که توی سطحی که اون‌ها هستن خیلی از جزئیات کوچک اهمیت و کارایی چندانی براشون نداره، در حالی که تاثیر این جزئیات اصلی رو به وضوح حس خواهند کرد. بین خصوصیات اصلی؛ سه مورد خیلی مهم وجود داره که شامل موارد زیر می‌شه:

اندازه و سبک بدنه

برش بدنه

برند

و البته در مورد هر کدوم از این تیترها مطالب بیشتری هست که اگه در موردشون اطلاعی ندارین؛ بهتره که ادامه‌ی مطلب رو با دقت بخونین.

 

اندازه و سبک بدنه

اولین و واضح‌ترین تفاوتی که بین گیتارهای مختلف به چشم میاد و همه متوجه اون می‌شن؛ تفاوت توی شکل ظاهری و ابعاد بدنه‌ی اصلی ساز است. این تفاوت‌ها در کنار تمایز ظاهری که ایجاد می‌کنن تاثیر زیادی هم روی لحن صدا، بلندی صدای ساز و ارگونومیک بودن اون دارن. بین سبک‌های مختلفی که بدنه‌های گیتار ساخته می‌شن؛ سه نوع هستن که محبوبیت بیشتری نسبت به بقیه دارن:

 

 

 

درِدنوت (Dreadnought): این نمونه در ابتدا توسط کمپانی مارتین (.Martin Co) طراحی و تولید شد و کمپانی مارتین، اسم اون رو از روی اسم یه کشتی جنگی انگلیسی انتخاب کرده بود. این نمونه، محبوب‌ترین و انطباق پذیرترین و احتمالا بشه گفت که ایده‌آل‌ترین گزینه به عنوان انتخاب اول یا گیتار اصلی‌ای که استفاده می‌کنین، است.

 

پارلا (Parlor): این نمونه گیتار آکوستیک هم توسط همون کمپانی مارتین توسعه داده شده و بین تمام نمونه‌های مختلف گیتار آکوستیک، کوچک‌ترین و باریک‌ترین بدنه رو داره. استفاده از این نمونه گیتار توی موسیقی‌های فولک و ایندی (folk/indie music) خیلی رایجه.

 

جامبو (Jumbo): بین همه‌ی نمونه‌ها؛ این گیتار آکوستیک بلندترین، حجیم‌ترین و باس‌ترین صدا رو تولید می‌کنه. نمونه‌ی اصلی و اولیه‌ی گیتار آکوستیک جامبو به اسم جی 2000 (J2000) توسط کمپانی گیبسون (Gibson) طراحی و تولید شد.

 

دو مدل محبوب دیگه هم وجود دارن که البته محبوبیت سه تا نمونه‌ای که تا اینجا گفتیم رو ندارن، اما خوبه که اون‌ها رو هم بشناسین:

 

ادتوریم (Auditorium): این نمونه رو می‌شه ترکیب دو تا از نمونه‌های محبوب گیتار آکوستیک که بالا ازشون اسم بردیم یعنی دردنوت و پارلا. این نمونه‌ با توجه به برند و کمپانی تولید کننده‌اش ممکنه که اسم‌های مختلفی مثل: گرند کنسرت (grand concert)، کنسرت (concert) و گرند ادتوریم (grand auditorium) داشته باشه.

 

گیتار ادیتوریم – تولید کمپانی تیلور – مدل: Taylor 514CE Grand Auditorium Cutaway – این مدل یه گیتار الکترو آکوستیک است. جنس بدنه از چون ماهاگون و صفحه‌ی صدا از چوب سدر است. این ساز، جز گیتار آکوستیک‌های گرون قیمته و بیشتر از دو هزار دلار قیمت داره.

 

 

بدنه‌ی کوچک – اسمال بادی (Small Body): این نمونه همون جوری که احتمالا از اسمش هم مشخصه اساسا نمونه‌ی کوچک‌تر یه دردنوت استانداره و برای استفاده توی سفر و همین طور برای نوازندگی بچه‌ها گزینه‌ی خیلی خوبی به حساب میاد.

گیتار اسمال بادی یاماها – مدل: Yamaha FS850 Natural – برای ساخت تمام بدنه‌ی این ساز از چوب ماهاگونی استفاده شده. جز گیتار‌های ارزون قیمته و قیمتی حدود 350 دلار داره.

 

 

برش بدنه

برش بدنه‌ی هر ساز به برند و سبک بدنه‌ی هر گیتار بستگی داره و همین طور تقریبا برای همه‌ی مدل‌های بدون برش امکان این که شما بتونین نمونه‌ی برش خورده‌ی اون‌ها رو هم، که بعضی نوازنده‌ها اون‌ها رو ترجیح می‌دن، پیدا کنین، هست. دلیل این ترجیح هم اینه که وقتی بدنه‌ی یه گیتار این برش رو داره اجازه‌ی دسترسی راحت‌تری به فرت‌های بالایی به شما می‌ده. اما به هرحال به طور معمول این نمونه گیتارها فقط وقتی که برای اون‌ها از یه تقویت کننده یا آمپلی‌فایر (amplifier) استفاده بشه؛ صدای خوبی تولید می‌کنن و به همین دلیله که معمولا این نمونه گیتارها پیکاپ آکوستیک (acoustic pickups) هم دارن. مشکلی که این نمونه دارن اینه که هم به خاطر خود برش ایجاد شده و هم به خاطر بخش الکترونیکی که به ساز اضافه می‌شه؛ تخریب قابل توجهی توی صدای آکوستیک ساز اتفاق می‌افته  و به همین دلیله که فقط اگه قصد دارین برای اجرا با آمپلی‌فایر از اون‌ها استفاده کنین؛ باید سراغشون برین. در مقابل اگه قصد دارین از گیتار برای تمرین یا اجرای آکوستیک استفاده کنین، بهتره برین سراغ گزینه‌هایی که بدنه‌ی اون‌ها برش نداره. برای شما گیتارهایی که برش و ادوات الکترونیکی ندارن گزینه‌ی مناسب‌تریه. شما حتما متوجه می‌شین که اکثر گیتارهای گرون قیمت نه برش دارن و نه ادوات الکترونیکی و در واقع چیزی که باعث بالا بودن قیمت اون‌ها است، کیفیت خوب صدای آکوستیکی که تولید می‌کنن، است. یه راه حل خوب و ساده برای این که ببینین گیتاری که از اون خوشتون اومده، ادوات الکترونیک داره یا نه، اینه که به مدلش یه نگاه بندازین و اگه آخر اون حروف ce رو دیدین به معنی داشتن ادوات الکترونیکه چون این دو حرف به اختصار برای اشاره به Cutaway/Electronics به کار می‌رن.

 

برند

وقتی که در مورد سبک بدنه‌ی گیتار و این که برش داشته باشه یا نه تصمیمتون رو گرفتین؛ مهم‌ترین انتخابی که می‌مونه، انتخاب برند و مدله سازه. البته باید گفت که بین این موارد، انتخاب این گزینه از همه‌شون سخت‌تره. برای این که ده‌ها برند خوب وجود داره که ارزش این که بهشون فکر کنین رو دارن و سازهایی که هر کدوم از این برند‌ها تولید می‌کنن، هویت خاص خودشون رو دارن و به عنوان یه نوازنده‌ی گیتار آکوستیک بالاخره یه زمانی می‌رسه که یا عاشق هر کدوم می‌شین و یا ازشون متنفر می‌شین.

 

 

معمولا برای هر نوازنده‌ای یکی دوتا برند وجود داره که عاشقشون می‌شه و برای همیشه از گیتارهای تولید اون‌ها استفاده می‌کنه. خب پس این جا ما چندتا از محبوب‌ترین و معروف‌ترین برند‌ها رو به شما معرفی می‌کنیم.

 

برندهای قیمت مناسب

 

برای گیتارهای آکوستیک معمولا سه‌تا بازه‌ی قیمت کلی وجود داره که با توجه با کیفیت ساز تعیین می‌شن:

سازهای ارزون که قیمت اون‌ها کمتر از 500 دلاره و برای اولین گیتار می‌تونن گزینه‌های خیلی خوبی باشن، مخصوصا اگه شما هنوز در مورد انتخابتون مطمئن نیستین و نمی‌دونین که آیا می‌خواین به نواختن این ساز ادامه بدین یا نه.

سازهای قیمت متوسط که بازه‌ی قیمتی بین 500 تا 1200 دلار دارن و می‌شه گفت برای همه‌ی نوازنده‌ها، توی سطح‌های مختلف می‌تونن مناسب باشن (از مبتدی گرفته تا پیشرفته).

سازهای گرون قیمت که قیمتی بالای 1200 دلار دارن و معمولا زمانی تصمیم می‌گیرین یکی از اون‌ها بخرین که تصمیم گرفته باشین همیشه نوازنده‌ی گیتار باقی بمونین و نخواین که سازتون رو کنار بذارین.

چیزی که زمان خرید گیتار توی اکثر برندها باهاش مواجه می‌شین اینه که خیلی وقت‌ها اون‌ها توی دو دسته بین ارزون تا متوسط و متوسط تا گرون قرار می‌گیرن و به ندرت پیش میاد که برندی رو پیدا کنین که برای هر دسته یه سری ساز خوب ارائه بده.

 

خب برای شروع سراغ 5 تا برند که قیمت‌هاشون از ارزون تا متوسطه می‌ریم:

 

 

 

رژ (Rogue)

اگه زمان تهیه‌ی گیتار، قیمت یکی از فاکتور‌های مهم برای شماست؛ و دنبال یه ساز خوب با قیمت مناسب می‌گردین، بدون شک رژ می‌تونه گزینه‌ی خیلی خوبی برای شما باشه. رژ به عنوان برندی شناخته می‌شه که سازهایی با کیفیت قابل قبول با قیمت‌های خیلی پایین تولید می‌کنه و می‌شه گفت شاید اون‌ها با اختلاف تنهایی کمپانی هسن که گیتار آکوستیک‌های قابل قبولی با قیمتی پایین‌تر از 100 دلار تولید می‌کنن و در کل هم اون‌ها نقد‌های مثبتی از خریداراشون در سراسر دنیا گرفتن. به عنوان اولین گیتار مدل‌های پایین بین محبوب‌ترین‌ها، انتخاب‌های واقعا خوبی هستن:

 

 

Rogue Starter – این گیتار جز دسته‌ی اسمال بادی به حساب میاد. گردن اون از جنس چوب افرا و صفحه‌ی انگشت‌گذاری از جنس چوب رز است. بین 7 تا 8 گام رو پوشش می‌ده. قیمتش هم چیزی حدود 60 دلاره.

 

 

Rogue RA-090 – این گیتار یه گیتار دردنوت کنسرت به حساب میاد و قیمتی حدود 90 دلار داره. صفحه‌ی انگشت‌گذاریش از جنس چوب رز است و بدنه از جنس چوب ماهاگونی ساخته شده.

 

 

فندر (Fender):

احتمالا وقتی به گیتار الکتریک و یا حتی گیتار باس  فکر می‌کنین، این اولین اسمیه که به ذهنتون می‌رسه اما زمانی که به گیتار آکوستیک فکر می‌کنین احتمالا جز اولین اولین اسم‌هایی که به ذهنتون میاد نیست که البته خیلی هم عادیه چون حتی اگه قسمت "درباره‌ی ما" رو توی سایت خودشون یه نگاه بندازین؛ هیچ اشاره‌ای به تولید گیتار آکوستیک توی تاریخ این کمپانی نمی‌بینین! دلیلش هم تقریبا مشخصه؛ چون در مقایسه با گیتار‌های الکترونیکی که اون‌ها تولید می‌کنن، گیتارهای آکوستیک تولید فندر، حرف خاصی برای گفتن ندارن و اکثر اون‌ها  مدل‌های خیلی ارزون قیمتی هستن. با همه‌ی این‌ حال بر خلاف برند‌های دیگه‌ای که سازهایی توی همین قیمت تولید می‌کنن مثل رژ، اسم این کمپانی با عنوان کمپانی که ساز ارزون تولید می‌کنه شناخته نمی‌شه و اگه می‌خواین یه گیتار ارزون قیمت بخرین که با کیفیت به نظر برسه؛ می‌تونین سراغ گیتار آکوستیک‌های فندر برین. چندتا از مدل‌های محبوب این برند رو هم ببینین:

 

Fender Tim Armstrong – گیتار کنسرته، بدنه‌ی اون از چوب ماهاگونی ساخته شده و گردنش از افرا و بیست تا فرت داره. سیستم پیکاپ و پیش تقویت‌کننده هم داره.

 

 

Fender 300 CE – این گیتار طراحی دردنوت داره و بدنه‌ی اون از چوب ماهاگونی و صفحه‌ی صداش از چوب افرا ساخته شده و برای صفحه‌ی انگشت‌گذاریش از چوب رز استفاده شده.

 

 

Fender Paramount – این مدل از گیتارهای قیمت متوسط فندر است و قیمتش حدود 350 دلاره.

 

 

یاماها (Yamaha):

یاماها برندی که توی دنیا هم برای موتورسیکلت‌هاش و هم برای درام‌هایی که تولید می‌کنه معروفه و شاید شما ندونین که گیتار آکوستیک هم جز تولیدات اون‌ها است؛ البته احتمالا چیز خیلی شگفت‌انگیزی هم نباشه چون اون‌ها تقریبا تمام سازهای موسیقی رو تولید می‌کنن. البته در مورد گیتار آکوستیک تلاشی که برای ساخت اون‌ها انجام دادن خیلی بیشتر از تلاشی بوده که در زمینه‌ی معرفی سازهاشون انجام دادن و همین طور برای سازهایی که تولید کردن هویت خاصی قائل نشدن و اکثرا طراحی‌شون رو از مدل‌های گرون قیمت تقلید کردن که شاید ایده‌ی چندان خوبی به نظر نیاد اما به هرحال در مورد گیتار آکوستیک‌هایی که اون‌ها تولید می‌کنن نقدهای خیلی خوبی وجود داره و در مقایسه با قیمتی که دارن کیفیت قابل قبولی رو هم ارائه می‌کنن، پس برای خرید گیتار‌های یاماها رو هم در نظر داشته باشین.

 

Yamaha FG800 – از نوع دردنوت است و قیمتش هم حدود 200 دلاره و البته نمونه‌ی الکترونیک با بدنه‌ی برش خورده هم داره.  برای ساختش از طراحی دردنوت استفاده شده و بدنه‌ی اون از جنس ماهاگونیه.

 

 

Yamaha A Series A3R – این مدل جز نمونه‌های قیمت متوسط به حساب میاد و قیمتش حدود 850 دلاره. برش اون با طرح سنتی وسترن انجام شده. صفحه‌ی صداش از جنس صنوبر سیتکا و کناره‌ها و پشت بدنه از جنس چوب رز ساخته شده.

 

 

اپیفون (Epiphone):

خیلی از نوازنده‌های گیتار اپیفون رو به عنوان، نمونه‌ی ارزون‌تر گیبسون می‌شناسن و خب اگه به طور خلاصه بخوایم بگیم که چرا این موضوع درسته باید به دو تا نکته اشاره کنیم:

تولید خارج از امریکا؛ این در حالیه که تمام تولیدات گیبسون، توی آمریکا ساخته شدن.

استفاده از مواد اولیه‌ی ارزون‌تر؛ اون‌ها به‌جای استفاده از چوب سخت (solid wood) از چوب لمینت شده (laminated woods) استفاده می‌کنن.

البته این اطلاعات از جهاتی دقیقه اما موارد دیگه‌ای هم هست که باید در موردش بدونین. کمپانی اپیفون در واقع از گیبسون قدیمی‌تره و بعدها توی دهه‌ی 1950 خریداری می‌شه؛ در واقع اون‌ها جشن 140 سالگی‌شون رو توی سال 2013 گرفتن. پس با این که امروز گیتار آکوستیک‌های اپیفون جز نمونه‌های با کیفیت پایین‌تر و ارزون‌ قیمت‌تر هستن اما همچنان پشت کار اون‌ها تجربه‌ی بیشتر از صد سال ساختن گیتار وجود داره. با تهیه‌ی گیتارهای اپیفون شما همچنان می‌تونین ظاهر سطح بالا و منحصر به فرد گیتارهای گیبسون رو با قیمت خیلی مناسب‌تری به دست بیارین. اپیفون در ابتدا یه شرکت تولید بانجو بود و توی سال 1928 خط تولید گیتار خودش رو راه انداخت تا با بزرگ‌ترین و شاید تنها رقیب توی اون زمان، یعنی گیبسون رقابت کنن. توی سال‌های اول اپیفون به وضوح رقابت رو به گیبسون باخته بود و مدل‌های اولیه تولید اون‌ها اصلا توان رقابت با چیزی که گیبسون توی اون دوران می‌ساخت رو نداشتن. اما طی دهه‌های بعدی، اون‌ها گیتارهایی تولید کردن که تبدیل به نمونه‌های کلاسیک شدن. این رقابت‌ها تا سال 1957 که کمپانی توسط گیبسون خریداری می‌شه ادامه داشت. اما کمپانی گیبسون به جای این که اسم اپیفون رو کاملا از بین ببره؛ تصمیم گرفت که از اون استفاده کنه. اون‌ها یه خط تولید از گیتارهای قیمت مناسب با کیفیت خوب در ادامه‌ی تولیدات با کیفیت گیبسون راه انداختن و هویت خودشون رو کمابیش تا امروز به همون شکل حفظ کردن. از مدل‌های محبوب خط تولید اول اون‌ها می‌شه به موارد زیر اشاره کرد:

 

Epiphone AJ-220SCE – قیمت این مدل حدود 500 دلاره. صفحه‌ی صدای اون از جنس صنوبر سیتکا، گردن و بدنه از جنس ماهاگونی و صفحه‌ی انگشت‌گذاری از جنس چوب رز ساخته شده.

 

 

Epiphone EJ200SCE – کناره‌ها و صفحه‌ی پشتی از جنس افرا و صفحه‌ی انگشت گذاری از چوب آهن (Pau Ferro) درست شده. این گیتار سیستم پیکاپ و پیش تقویت‌کننده هم داره.

 

 

اویژن (Ovation):

این برند نه یه برند ارزون قیمته و نه یه برند درجه یکه. اویژن از معدود برندهایی که توی تمام قیمت‌ها؛ چه برای تازه‌کارها و چه برای حرفه‌ای‌ها، گیتار تولید می‌کنه.

می‌شه گفت که گیتارهای تولید اویژن بین تمام برند‌ها متمایزترین شکل ظاهری رو دارن و جای تعجب هم نداره که از اون شکل‌هایی باشن که شما یا عاشقش می‌شین و یا ازش متنفر می‌شین. اولین ویژگی خاص این گیتارها، گردن باریک اون‌ها ست که خیلی‌ها می‌گن، فقط با اضافه کردن چندتا سیم قوی‌تر، حسی خیلی شبیه به گیتار الکتریک می‌تونه به وجود بیاره. دومین ویژگی منحصر به فرد گیتارهای اویژن، شکل گرد پشت اون‌هاست که از مواد مصنوعی شبیه به فایبرگلاس (fiberglass) به اسم لیراکورد (Lyrachord) ساخته شده.

طبق چیزی که خود کمپانی می‌گه؛ شیوه‌ی ساخت پشت این سازها بر اساس تکنیکی‌های مهندسی ساخت هلیکوپتر است که باعث می‌شه تا ویبراسیون قابل کنترل باشه و همین طور فیدبک‌های ناخواسته به حداقل برسه و از اون‌جایی که فیدبک بیشتر از مسائلیه که روی صحنه با اون مواجه می‌شین، جای تعجب نداره که اکثر گیتارهای اویژن آکوستیک – الکتریک هستن و برش دارن.

خب گذشته از همه‌ی این‌ها این چندتا مدل رو ببینین:

 

Ovation Applause Balladeer – این گیتار جز گیتارهای قیمت متوسط اویژن است و قیمتش حدود 300 دلاره.

 

 

Ovation Standard Elite – این گیتار با قیمتی حدود 1000 دلار جز گرون قیمت‌های اویژن است. برای ساخت بدنه و گردن اون از چوب ماهاگونی استفاده شده و صفحه‌ی صداش از جنس صنوبره.

 

 

برندهای درجه یک

بین برندهای مختلفی که توی بازار هستن و گیتار آکوستیک تولید می‌کنن؛ چهار تا اسم بزرگ وجود داره که فقط گیتار آکوستیک‌های گرون قیمت تولید می‌کنن:

 

 

 

گیبسون (Gibson):

گیبسون احتمالا معروف‌ترین برند تولید کننده‌ی گیتار آمریکا ست. امروز اون بیشتر به خاطر خط تولید گیتارهای الکتریکش با اسم SG شناخته می‌شه اما به عنوان یه تولیدکننده که در اصل گیتار آکوستیک تولید می‌کرده؛ اون‌ها شهرت و موفقیتشون رو با تولید اولین گیتار آرکتاپ (archtop) توی قرن بیستم به دست اوردن. البته بعد از اون با مدل‌های محبوب اون دوره که گیتارهایی با بالای صاف (flat-tops guitars) بودن، همراه شدن. به هر حال از اون جایی که این برند بیشتر از صد سال قدمت داره؛ پس قطعا کار خودش رو با تولید گیتار الکتریک شروع نکرده.

چیز جالبی که توی تاریخ تولید گیتار توسط اون‌ها وجود داره اینه که اون‌ها به طرز عجیبی توی بخش آکوستیک، تا حوالی سال 1971 که نورلین (Norlin) این برند رو خرید، دچار مشکل شده بودند و بعد از اون هم این مشکل حل نشد تا حدی که گفته می‌شه توی دوره‌ی نورلین که بین سال‌های 1971 تا 1984 بود؛ گیبسون بدترین گیتارهای خودش رو تولید کرد. گیبسون تا اوایل دهه‌ی 1990 افتخار دوباره‌ی خودش رو به دست نیاورد (در مورد گیتارهای آکوستیک). بعد از اون، این کمپانی پیشرفت‌های زیادی داشت؛ تا جایی که تبدیل به یه مرجع توی صنعت تولید گیتارهای آکوستیک شد. موزیسین‌های سرشناسی مثل گروه بیتلز (The Beatles) یا باب دیلن (Bob Dylan) از جمله افراد معروفی بود که با گیتارهای گیبسون می‌نواختن.

گیتارهای جامبو با قسمت بالایی صاف (flat-tops) مثل مدل‌های J-45 و J-160E که توسط گروه بیتلز استفاده می‌شدن تا مدل Super Jumbo J-200 که بین گیتارهای فلت کمپانی، شاهکار محسوب می‌شد.

این برندها مبنایی رو پایه ریزی کردن که بر اساس اون برندهای دیگه بدنه‌ی گیتار رو طبق سبک خودشون می‌ساختن. چندتا از مدل‌های محبوب این برند:

 

 

Gibson Acoustic SJBDVSGH1 Bob Dylan SJ-200 – بدنه‌ و گردن این ساز از چوب افرا و صفحه‌ی انگشت‌گذاری از جنس چوب رز ساخته شده. قیمت این گیتار حدود 2000 دلاره.

 

 

Gibson L-00 – این سری از گیتار توی دهه‌ی 1930 برای اولین بار تولید شدن. این گیتار طرح اسمال بادی است. برای ساخت صفحه‌ی صدا از چوب صنوبر سیتکا، کناره‌ها و صفحه‌ی پشتی از جنس ماهاگونی، استفاده شده. 19 فرت داره.

 

 

مارتین (Martin):

قدیمی‌ترین برند تولیدکننده‌ی گیتار آکوستیک آمریکایی که هنوز هم فعالیت می‌کنه. مارتین به خاطر طراحی‌های مختلف و نوآوری‌هایی که توی ساخت گیتارهای آکوستیک داشته؛ یکی از تاثیرگذارترین برند‌ها توی این صنعت به حساب میاد. از جمله این ابتکارها می‌شه به موارد زیر اشاره کرد:

طراحی دردنوت – که طرحیه که بیشترین کپی برداری ازش توسط کمپانی‌های مختلف برای ساخت گیتارهای آکوستیک شده.

سیستم ایکس بریسینگ (X-Bracing system) – که یه طراحی انقلابی بود و به واسطه‌ی اون، این امکان به وجود اومد تا گیتارهایی با تخته‌ی صدای (soundboard) بزرگ‌تر و در نتیجه با صدای بلندتر تولید بشن.

در مقایسه با گیتار‌های گیبسون، گیتارهای تولید کمپانی مارتین دو تا تفوت عمده‌ی دیگه هم داشتن:

عریض‌تر کردن تیغه‌ی سر دسته (wider nut) – که خیلی از گیتاریست‌ها معتقدن که در بازه‌ی زمانی طولانی‌تر، خیلی راحت‌تره.

درجه بندی بزرگ‌تر  (longer scale) – که در نتیجه‌ی اون صدای تولید شده، بلندتر و غنی‌تر می‌شه.

تمام این ویژگی‌ها باعث می‌شه تا صدای این ساز توی نت‌های پایین‌تر، عمیق‌تر باشه و در کل گیتاری با صدای بلندتر در مقایسه با گیتارهای تولید شده‌ی کمپانی‌های دیگه باشه. در نتیجه‌ی همه‌ی این‌ها گیتارهای مارتین، به خصوص طراحی دردنوت، بین خواننده‌ها و خواننده‌های فولک که معمولا فقط همین یه ساز رو برای همراهی با آوازشون استفاده می‌کنن؛ خیلی محبوب شده. این که این گیتارها کیفیت ساخت خوبی دارن و همین طور برای استفاده راحت هم هستن، باعث شده تا خیلی از گیتاریست‌هایی که سراغ برند‌های دیگه می‌رن هم در آخر دوباره سراغ همین گیتارها برگردن.

گیتارهای مارتین آکوستیک طبیعی دارن و الکتریک نیستن. در حال حاضر طراحی‌های مارتین برای بدنه‌ی گیتار به سه دسته تقسیم می‌شه:

بدنه‌ی کوچک‌تر با 12 فرت، شامل مدل‌های 0، 1 و 2

گیتار با 14 فرت که شامل مدل‌های 00 و 000 می‌شه. مدل 000 مورد علاقه‌ی نوازنده‌هاییه که دنبال صدای شفاف‌تر و تمیز‌تری می‌گردن در حالی که می‌خوان سازی با بدنه‌ی اندازه‌ی استاندارد داشته باشن.

دردنوت که پاسخ‌دهی باس غنی‌تری داره. اکثر طراحی‌های محبوب مارتین سازهای ساز D بودن.

این مدل‌ گیتار رو از سازهای تولید مارتین ببینین:

 

Martin D28 – تولید این سری گیتار‌های مارتین از دهه 1930 شروع شده و تا الان ادامه داره. طراحی اون دردنوت است. بدنه‌ی اون از صنوبر سیتکا و چوب رز ساخته شده و جنس گردنش هم ماهاگونی است. قیمت این گیتار بیشتر از 2500 دلاره.

 

 

تاکامین (Takamine):

خیلی وقت‌ها از اون با عنوان مارتین ژاپنی اسم برده می‌شه و بیشتر شهرت اون مربوط به گیتارهای آکوستیک الکتریکه. درسته گیتارهای اون‌ها آکوستیک خالی نیست و خیلی وقت‌ها به عنوان بهترین سازنده‌ی گیتارهای آکوستیک الکترونیک شناخته می‌شن که دلیلش هم ابدعات و نوآوری‌های زیادیه که توی این زمینه داشتن. از مهم‌ترین‌هاشون، می‌شه به سه مورد زیر اشاره کرد:

استفاده از پیکاپ‌های پالاتِتیک (Palathetic pickup) که روش تقویت صدای گیتارهای آکوستیک رو تغییر داد.

پارامترهای EQ که امکان کنترل برابر خیلی دقیق‌تری رو فراهم می‌کرد.

اولین نمونه‌ای که از پیش تقویت کننده‌ی آن‌برد استفاده کرد. وقتی از نوآوری صحبت می‌کنیم باید بگیم که تاکامین در واقع لوله‌ی پیش تقویت کننده‌ی واقعی رو اختراع کرد و اون‌ها با اختلاف زیاد تنها کمپانی هستن که اون رو تولید می‌کنن.

 

Takamine Pro 7 NEX – طراحی این گیتار گرند آئودیتوریوم است و صفحه‌ی صدای اون از جنس سدر ساخته شده. قیمت این گیتار نزدیک به 2000 دلاره.

 

 

تیلور (Taylor):

این کمپانی هم یکی از بزرگ‌ترین اسم‌ها توی زمینه‌ی تولید گیتار آکوسیک ست. کمپانی تیلور توی سال 1974 توسط باب تیلور (Bob Taylor) و کرت لیستاگ (Kurt Listug) تاسیس شد و می‌شه گفت که در حال حاضر شماره‌ی یک تولید گیتار آکوستیک توی آمریکا است. اون‌ها به لطف مدل گرند آئودتوریم مورد توجه قرار گرفتن. ستاره‌هایی پاپی مثل تیلور سوئیفت و جیسون مارز از جمله طرفدارهای پر و پا قرص این مدل هستن و با توجه به این که این کمپانی این قدر جوونه، این واقعا شگفت انگیزه. در حال حاضر باید گفت که مارتین ?

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *