برای خرید هدفون کلیک کنید

 

2 دی 1399

 

"درباره هدفون بخونید"

 

 

هدفون (Headphones) یه جفت بلندگو کوچک ست که روی گوش یا دو طرف سر قرار می‌گیره. اون‌ها مبدل‌های الکتروآکوستیک (electroacoustic) هستن که سیگنال‌ الکتریکی رو به صدای نظیر اون سیگنال تبدیل می‌کنن. توی انگلیسی هدفون رو همین طور با اسم‌های earspeakers و earphones هم می‌شناسن. هدفون‌ها چند نوع دارن؛ یکی از اون‌ها که گوش رو به طور کامل می‌پوشونه؛ از یه رابط بین دو قسمتی که روی گوش قرار می‌گیره استفاده می‌کنه که اون روی سر قرار می‌گیره و هدفون رو سر جاش نگه می‌داره؛ نوع دیگه که ایر باد (earbuds) بهشون گفته می‌شه (توی ایران ما به اون‌ها هندزفری هم می‌گیم) از بخش‌های جداگانه‌ای تشکیل شده که هر کدوم به مجرای یکی از گوش‌های کاربر متصل می‌شن. در زمینه‌ی ارتباط از راه دور از هدست‌ استفاده می‌ شه که ترکیبی از هدفون و میکروفون است.

 

 

 

هدفون به یه منبع مثل رادیو، سی‌دی پلیر، مدیا پلیرهای قابل حمل، تلفن‌های موبایل، کنسول‌ بازی، یا ساز‌های موسیقی الکترونیک متصل می‌شه و یا به صورت مستقیم از سیم استفاده می‌کنه و یا به صورت بی‌سیم کار می‌کنه و تکنولوژی‌هایی مثل: بلوتوث، رادیو FM یا DECT استفاده می‌کنه. اولین هدفون‌ها توی اواخر قرن نوزده تولید و گسترش پیدا کردن تا اپراتورهای تلفن بتونن از اون‌ها استفاده کنن در حالی دست‌هاشون آزاد باشه (hands free). در ایتدا کیفیت صدا چندان بالا نبود و در بهترین حالت می‌شه گفت متوسط  بود اختراع هدفون‌هایی با کیفیت صدای بالاتر یه گام رو به جلو توی این صنعت بود.  هدفون‌ها توی طیف گسترده‌ای با کیفیت صداهای متفاوت از کم تا زیاد تولید شدن. هدست‌هایی که برای استفاده با تلفن طراحی شدن نمی‌تونن صدای با کیفیت خیلی بالایی مثل هدفون‌هایی گرون قیمتی که برای گوش دادن به موسیقی طراحی شدن. هدفون‌هایی که از کابل استفاده می‌کنن؛ معمولا فیش‌های 1.4 اینچ (6.35 میلی‌متر) یا 1.8 اینچ (3.5 میلی‌متر) برای اتصال به منبع صوتی دارن. بعضی از ایر باد‌های استریو هم بی‌سیم هستن و از اتصال از طریق بلوتوث برای انتقال سیگنال‌های صوتی توسط امواج رادیویی از دستگاه‌های منبع صدا، مثل: تلفن‌های همراه و دستگاه‌های پخش دیجیتال استفاده می‌کنن. در نتیجه‌ی تاثیری که واکمن (Walkman) توی دهه‌ی 1980 داشت؛ استفاده از هدفون‌ها توی مکان‌های عمومی مثل پیاده‌روها، فروشگاه‌ها و همین طور داخل وسایل حمل و نقل عمومی؛ شروع شد.

 

واکمن سون به همراه هدفون – مدل: WM-F77 – تولید سال: 1986

 

 

البته هدفون‌ها به صورت حرفه‌ای توسط افرادی با زمینه‌های شغلی متفاوت هم مورد استفاده قرار می‌گیرن؛ از جمله: مهندس‌های صدا که صداهای مختلف رو برای استفاده‌ی دی‌جی‌ها، یا توی اجراهای زنده و یا برای ضبط صدا، میکس می‌کنن. کسانی که از هدفون برای گوش دادن موسیقی استفاده می‌کنن بدون این که بخوان بقیه صدای اون آهنگ رو بشنون و کارکنان ایسگاه‌های هواپیمایی و خلبان‌ها.

 

 

"تاریخچه"

منشا هدفون‌ها به قسمت گیرنده‌ی صدای گوشی‌های تلفن بر می‌گرده و اون‌ها تنها راه گوش دادن به سیگنال‌های صوتی الکتریکی قبل از تولید تقویت کننده‌های صدا یا آمپلی‌فایر‌ها بودن.

این هدفون‌های اولیه از درایورهای متحرک آهنی با آرمیچرهای (armatures) تک سر یا متعادل، استفاده می‌کردن. سیم پیچ‌های تکی معمول، از سیم پیچ‌های صوتی که در اطراف قطب یه آهنربای دائمی پیچیده شدن، به وجود میان و اون‌ها نزدیک به یه دیافراگم فولادی انعطاف‌پذیر قرار می‌گیرن. جریا صوتی از طریق سیم پیچ‌ها، میدان مغنایسی آهنربا رو تغییر می‌ده و یه نیروی متفاوت رو به دیافراگم وارد می‌کنه و باعث لرزش اون می‌شه و به این ترتیب امواج صوتی رو ایجاد می‌کنه.

 

یه نمونه از هدفون‌های رادیویی اولیه، تولید کمپانی براندس (Brandes) – تولید سال 1920

 

 

نیاز به حساسیت بالا به این معنی بود که از هیچ میراگری استفاده نشده بود و بنابراین پاسخ فرکانسی دیافراگم، به دلیل تشدید شدن، قله‌های بزرگی داشت و در نتیجه‌ی این‌ها کیفیت صدایی که به دست می‌اومد، ضعیف بود. این مدل‌های اولیه همین طور بالشتک هم نداشتن و به همین دلیل استفاده‌ی طولانی مدت از اون‌ها می‌تونسنت واقعا اذیت کننده باشه. این هدفون‌ها، آمپدانس متفاوتی با هدفون‌های مورد استفاده توی صنعت تلگراف و همین طور کارهای تلفنی بود، داشتن. آمپدانس هدفون‌های تلگراف و هدفون‌های دیگه از این دست، 75 اهم بود. اون مدل‌هایی که از رادیوی بی‌سیم استفاده می‌کردن، سیم پیچ‌های ریزتری داشتن تا حساسیت رو افزایش بدن. معمولا آمپدانس اون‌ها بین 1000 تا 2000 اهم بود که هم برای ست‌ها کریستال (crystal sets) و هم برای گیرنده‌های تریود (triode receivers) مناسب بود. بعضی از هدفون‌های خیلی حساس، مثل نمونه‌هایی که توی سال 1919 توسط براندس (Brandes) ساخته شدن؛ معمولا برای کارهای رادیویی اولیه استفاده می‌شدن.

توی رادیو‌های اولیه، هدفون‌ها بخشی از مدار صفحه‌‌ی لوله‌ی خلا بودن و ولتاژهای خطرناکی رو حمل می کردن. به طور معمول اون‌ها به صورت مستقیم به ترمینال باطری مثبت با ولتاژ بالا وصل می‌شدن و ترمینال‌ دیگه باطری برای حفظ ایمنی به زمین وصل شده بود. استفاده از اتصالا برهنه می‌تونست باعث بشه زمانی که کاربر برای تنظیم یه هدست اذیت کننده اون‌ها رو لمس می‌کنه، دچار شک الکتریکی بشه.

توی سال 1958، جان سی. کاس (John C. Koss) که یه موسیقی دوست و نوازنده‌ی موسیقی جاز اهل میلوواکی بود، اولین نمونه‌ی هدفون‌های استریو رو تولید کرد. تا قبل از این هدفون‌ها فقط توسط نیروی دریایی امریکا، اوپراتور‌های تلفن و رادیو و بعضی افراد توی صنایع مشابه استفاده می‌شد.

 

گوشی‌های کوچک‌تر ایرباد که داخل گوش قرار می‌گیرن و به مجرای گوش متصل می‌شن، در ابتدا برای تولید سمعک ساخته شدن و مورد استفاده قرار گرفتن. با اومدن رادیو‌های ترانزیستوری اون‌ها به شکل گسترده مورد استفاده قرار گرفتن و توی سال 1954 با معرفی Regency TR-1، به صورت تجاری و تبلیغاتی ظاهر شدن. رایوی ترانزیستوری که می‌شه اون رو محبوب‌ترین دستگاه صوتی تاریخ به حساب آورد، عادت‌های گوش دادن رو به طور کلی تغییر داد و برای مردم این امکان رو فراهم کرد تا توی هر مکانی که دوست دارن بتونن به رادیو گوش کنن.

 

تصویری از بریده‌ی روزنامه که توی اون رادیوی ترانزیستوری Regency TR-1 معرفی شده.

 

 

ایرباد برای تولید صدا از یکی از این دو شیوه استفاده می‌کرد: یه درایو آهنی متحرک یا یه کریستال فیزیو الکتریک. اتصال رادیویی 3.5 میلی‌متری که امروزه بیشتری کاربرد رو برای استفاده با دستگاه‌های قابل حمل داره؛ حداقل از زمان استفاده از رادیوی ترانزیستوری که سونی توی سال 1964 عرضه کرد؛ یعنی مدل Sony EFM-117J، مورد استفاده ست و محبوبیت اون با استفاده از دستگاه دیگه‌ای که توسط سونی توی سال 1979 به بازار اومد یعنی واکمن، که از اون برای پخش نوارهای صوتی اسفاده می‌شد؛ بیشتر شد.

 

 

خصوصیات الکتریکی

 

ویژگی‌های الکتریکی بلندگو‌های دینامیکی ممکنه که به راحتی توی هدفون‌ها هم مورد استفاده قرار بگیره؛ چون، بیشتر هدفون‌ها رو در واقع می‌شه بلندگوهای دینامیکی کوچک در نظر گرفت.

 

امپدانس: هدفون‌ها با آمپدانس بالا و پایین (معمولا توی 1 کیلو هرتز اندازه گیری می‌شن) در دسترس هستن. هدفون‌های با آمپدانس پایین توی بازه‌ای بین 16 تا 32 اهم قرار می‌گیرن و هیدفون‌های با امپدانس بالا بین 100 تا 600 اهم هستن. با افزایش امپدانس یه جفت هدفون، ولتاژ بیشتری (توی یه جریان معین) برای هدایت اون مورد نیازه و صدای هدفون برای ولتاژ‌های مشخصی کم می‌شه. توی سال‌های اخیر، به طور کلی امپدانس هدفون‌های کمتر شده تا با ولتاژ کمتر دستگاه‌های الکتریکی قابل حملی که بر مبنای باتری‌های COMS طراحی شدن؛ تطبیق پیدا کنن و در نتیجه‌ی این آمپلی‌فایرهای جدی مبتی بر طرح‌هایی که آمپدانس خروجی نسبتا کمی دارن، هستن.

امپدانس خروجی هدفون به خاطر محدودیت خروجی تقویت کنده‌ها نگران کننده ست. یه هدفون مدرن توسط یه آمپلی‌فایر  هدایت می‌شه و هدفون‌های با آمپدانس پایین، بار بیشتری دارن. آمپلی‌فایر ‌ها هم ایده‌آل نیستن و اون‌ها هم یه مقدار خروجی آمپدان دارن که باعث می‌شه تا تواناییشون، محدود بشه. برای مطمئن بودن از پاسخ‌دهی یکنواخت فرکانس، ضریب میرایی کافی و صدای بدون تحریف، یه آمپلی‌فایر باید دارای صدای امپدانس خروجی‌ای کمتر از 1.8 هدفونی باشه که اون رو هدایت می‌کنه (و برای حالت ایده‌آل؛ تا حد ممکن کم‌تر). اگه امپدانس خروجی در مقایسه با امپدانس هدفون زیاد باشه، به طور قابل توجهی تحریف  یا اعوجاج بیشتری توی صدا وجود داره. بنا به همین ذلایل، هدفون‌هایی که امپدانس کمتری دارن؛ صدای بلندتر و موثرتری تولید می‌کنن، اما همین طور به یه تقویت‌کننده‌ با توانایی بیشتر نیاز دارن.. هدفون‌هایی که امپدانس بالایی دارن راحت‌تر می‌تونن با محدودیت‌هایی که تقویت‌کننده‌ی اون‌ها داره، تطبیق پیدا کنن؛ اما ولوم پایین‌تری رو نسبت به یه خروجی معین تولید می‌کنن.

 

لوله‌ی آمپلی فایر یا تقویت کننده/‌ی مدل ECC83 که یه لوله‌ی وکیوم است و توی پیش تقویت کننده‌ها استفاده می‌شه.

 

 

به صورت تاریخی، خیلی از هدفون‌ها آمپدانس نسبتا بالایی یعنی بیشتر از 500 اهم داشتن تا بتونن با لوله‌های تقویت‌کننده‌های با امپدانس بالا کار کنن. در مقابل اون‌ها تقویت‌کننده‌های ترانزیستوری مدرن، می‌تونن امپدانس خروجی خیلی کمی داشته باشن، که امکان کار با هدفون‌های با امپدانس پایین رو فراهم کنن. متاسفانه این‌ها به معنی اینه که آمپلی‌فایرها یا استریوهای صوتی قدیمی‌تر، معمولا خروجی بی‌کیفیتی رو توی توی بعضی از هدفون‌های مدرن با امپدانس پایین تولید می‌کنن. توی ان جور حالت‌ها، استفاده از یه تقویت کننده‌ی خارجی هدفون می‌تونه، مفید باشه.

 

حساسیت: حساسیت معیاریه برای این که ببینیم تا چه حدی قسمت گوشی، سیگنال الکتریکی ورودی رو به صورت موثر به صای قابل شنیدن تبدیل می‌کنه. بنابراین مشخص می‌کنه که هدفون برای سطح خروجی الکتریکی داده شده، چه ولومی رو می‌تونه تولید کنه. می‌تونیم اون رو بر حسب دسی‌بل سطح فشار صدا در میلی‌وات () یا دسی‌بل سطح فشار صدا بر ولت () اندازه بگیریم. متاسانه هر دوی این تعریف‌ها به صورت گستره استفاده می‌شن و خیلی از مواقع اون‌ها رو به جای یک‌دیگر هم به کار می‌برن. برای تبدیل راحت تر این مقیاس‌ها می‌شه از ماشین حساب‌های آنلاین استفاده کرد.

زمانی که بتونیم، حساسیت بر هر ولت رو مشخص کنیم؛ حدکثر میزان صدا برای یه هدفون به راحتی از حاکثر ولتاژ خروجی تقویت کننده، قابل تمایز و محاسبه ست.

جفت شدن یه هدفون با حساسیت بالا با یه تقویت‌کننده‌ی قدرت‌مند می‌تونه باعث تولید صدای خیلی زاد و آسیب رسیدن به هدفون بشه. حداکثر صدای تولید شده توسط هدفون، بستگی به الویت‌ها داره. با این که برخی از منابع نظرشون بر بلندی کمتر از 110 تا 120 دسی‌بل ست؛ اما در مقابل اداره‌ی ایمنی و بهداشت شغلی امریکا، برای جلوگیری از کاهش قدرت شنوایی در طولانی مدت، متوسط SPL بیشتر از 85 دسی‌بل رو توصیه نمی‌کنه و همین طور اتحادیه‌ی استاندارد اروپا هم حداکثر 85 دسی‌بل رو مناسب می‌دونه و نمونه‌های بالاتر از این رو با یه هشدار عرضه می‌کنن و حداکثر میزان برای جلوگیری از آسیب شنوایی رو 100 دسی‌بل در نظر می‌گیرن.

حساسیت هدفون معمولا بین 80 تا 125 دسی‌بل بر میلی‌وات ست و معمولا توی 1 کیلو هرتز اندازه‌گیری می‌شه.

 

 

"انواع هدفون"

به طور کلی طبق اجزای تشکیل دهنده، می‌تونیم هدفون‌ها رو به چهار دسته مجزا تقسیم کنیم: دایره‌ای(circumaural (over-ear))، روی گوش (supra-aural (on-ear))، ایرباد (earbud) و داخل گوش (in-ear).

 

دایره‌ای: این مدل هدفون‌ها پد‌های بزرگی دارن که توسط اون‌ها قسمت خارجی گوش رو به صورت کامل احاطه می‌کنن. هدفون‌های گرد که بعضا به اون‌ها هدفون‌های سایز کامل هم گفته می‌شه؛ ایرپد‌هایی به شکل دایره یا بیضی دارن که گوش‌ها رو کاملا می‌پوشونن. از اون‌ جایی که این مدل هدفون‌ها کاملا گوش‌ها رو در بر می‌گیرن می‌شه اون‌ها رو جوری طراحی کرد که کاملا روی سر و گوش محکم بشن تا جلوی صداهای اضافی خارجی رو بگیرن. به خطر اندازه‌شون، این مدل هدفون‌ها معمولا وزن بیشتری دارن و بعضی نمونه‌های اون‌ها تا 500 گرم وزن دارن. برای کمتر شدن اذیت‌های ناشی از وزن زیاد این هدفون‌ها لازمه که طراحی قسمت سر و گوشی‌ها به صورت ارگونومیک انجام بشه. استفاده از این نمونه برای ضبط صدا بین درامرها خیلی معموله.

 

هدفون‌های دایره‌ای، پدهای بزرگی دارن که گوش رو به طور کامل در بر می‌گیره و بسته به میزان محکم بودن و یا بلز و بسته بودن‌شون؛ می‌تونن صدای ایزوله شده‌تری رو به کاربرشون ارائه‌ بدن.

 

 

روی گوش: این هدفون‌ها پد‌هایی دارن که در مقابل گوش قرار می‌گیره، بر خلاف مدل بالایی که این پد‌ها دور گوش قرار می‌گیرن. توی دهه‌ی 1980 میلادی این مدل هدفون‌ها معمولا با استریو‌های کوچک شخصی همراه بودن. این نمونه هدفون‌ها معمولا از هدفون‌های دایره‌ای کوچک‌تر و کم وزن‌تر هستن و در نتیجه میزان صداهای مزاحم خارجی می‌تونن کاهش بدن؛ کمتر می‌شه. اگه بخوایم اون‌ها رو با مدل دایره‌ای مقایسه کنیم؛ احتمالا به دلیل فشاری که به گوش وارد می‌کنن؛ چون مستقیما روی گوش قرار می‌گیرن؛ می‌تونن باعث اذیت شدن گوش‌ها بشن. البته راحتی با اون‌ها قطعا با توجه به ایرکاپ استفاده شده توی اون‌ها می‌تونه متفاوت باشه.

 

توی این مدل پد‌ها مستقیما روی خود گوش قرار می‌گیره به جای این که دور گوش باشه (مثل مدل قبلی).

 

 

پشت باز یا بسته (Open or closed back): هر دو نوع هدفونی که بالا بهشون اشاره کردیم؛ یعنی دایره‌ای و روی گوش رو می‌شه با توجه به نوع گوشی‌هاشون، بیشتر تفکیک کرد.

 

هدفون‌های پشت باز:  توی این نمونه از هدفون، قسمت پشت ایرکاپ‌ها بازه و این باعث می‌شه تا صدای بیشتری از هدفون خارج بشه و همین طور صداهای محیط بیشتر به گوش شما برسه اما به همین خاطر که صداهای محیط هم در نظر گرفته می‌شه، در مقابل صدای طبیعی‌تر یا صدایی که بیشتر شبیه به صدای اسپیکر هست رو به شما می‌ده.

 

 

 

هدفون‌های پشت بسته (Closed-back (or sealed)): توی این نمونه از هدفون‌ها قسمت پشت ایرکاپ بسته ست و همین طور این نمونه‌ها معمولا کاری می‌کنن تا بخشی از صداهای محیط به گوش شما نرسه. باید گفت این هدفون‌ها در مقایسه با نمونه‌های پشت باز می‌تونن صداهای فرکانس پایین قوی‌تری رو تولید کنن.

 

یه هدفون پشت باز در کنار یه هدفون پشت بسته قرار داده شده تا بهتر بتونین مقایسه‌شون کنین.

 

 

هدفون‌های نیمه باز (Semi-open headphones): طراحی این مدل از هدفون‌ها رو می‌شه یه جور سازش بین دو مدل پشت باز و پشت بسته دونست. البته بعضی‌ها هم معتقدن که اصلا این اصطلاح نیمه باز فقط بنا به دلایل تجاریه که به وجود اومده. تعریف دقیق برای هدفون‌های نیمه باز وجود نداره. اما می‌شه این جوری گفت که در حالی که توی نمونه‌های پشت باز، قسمت خارجی دیافراگم طوری طراحی نشده که به صداهای محیطی اجازه‌ی ورود نده و نمونه‌های پشت بسته هم طوری طراحی شدن که قسمت خارجی دیافراگمشون بسته باشه تا صدا خیلی کمتر وارد بشه؛ یه هدفون نیمه باز می‌تونه محفظه‌ای داشته که به بخشی از صدای محیط اجازه‌ی ورود نمی‌ده.

 

 

 

هدفون‌های داخل گوش (Ear-fitting headphones)

ایرفون‌ها، هدفون‌های خیلی کوچکی هستن که مستقیما توی قسمت گوش خارجی قرار می‌گیرن. اون رو‌به‌روی مجرای گوش قرار می‌گیرن اما اخل اون نمی‌رن. ایرفون‌ها خیلی خوب و قابل حمل به نظر میان اما به نظر خیلی از مردم استفاده کردن از اون‌ها احساس راحتی نداره. می‌شه گفت اون‌ها هیچ ایزوله‌ی صوتی به وجود نمیارن و کاملا اجازه‌ی نفوذ رو به صدهای محیطی می‌دن و این امکان وجود داره که افرادی که از اون‌ها استفاده می‌کنن برای جبران این مسئله ولوم صدا رو تا حد زیادی، افزایش بدن که این می‌تونه باعث آسیب به گوش بشه. از طرف دیگه اون‌ها به کاربر این اجازه رو می‌دن تا بتونه همزمان از محیط اطراف خودش هم بهتر خبردار بشه. از اولین روزهای رادیوهای ترانزیستوری، ایفون‌ها با دستگاه‌های موسیقی شخصی همراه شدن. بعضی وقت‌ها به اون‌ها لایه لاستیکی یا پد اضافه می‌شه تا استفاده از اون‌ها راحت‌تر بشه. از ایربارها، حداقل از سال 1984 استفاده می‌شده اما اوج فروش اون‌ها تا سال 2001 که اپل تونست با ارائه‌ی MP3 پلیر خودش به موفقیت دست پیدا کنه، نرسید.

 

از نمونه ایربادهایی که توی قسمت گوش خارجی قرار می‌گیرن.

 

 

هدفون‌های داخل گوش (In-ear headphones که اون‌ها رو با اسم in-ear monitors (IEMs) هم می‌شناسن، هدفون‌های کوچکی هستن که از نظر قابل حمل بودن، مثل ایربادها هستن. IEMs هدفون‌های داخل گوش باکیفیت‌تری هستن که توسط مهندس‌های صدا، موزیسین‌ها و همین‌طور طرفدارهای موسیقی استفاده می‌شن. پوسته‌ی بیرونی هدفون‌های داخل گوش، از مواد مختلفی مثل: پلاستیک، آلمینیوم، سرامیک و یا آلیاژهای فلزی دیگه ساخته شده. از اون جایی که هدفون‌های داخل گوش با مجاری گوش درگیر می‌شن، در نتیجه ممکنه دچار لغزش بشن و از گوش خارج بشن و همین طور اون‌ها می‌تونن اجازه‌ی نفوذ رو از مقدار زیادی از سر و صداهای محیطی بگیرن. البته کم شدن صدای محیط اطراف هم می‌تونه مشکلاتی رو ایجاد کنه؛ چونف گاهی وجود صداها بنا به دلایل ایمنی یا دلایل دیگه ضروریه. مثلا زمانی پیاده روی می‌کنین، رانندگی می‌کنین و یا از وسایل حمل و نقل عمومی استفاده می‌کنین. قسمت‌های گوشی به صورت عمومی یا سفارشی از جنس سیلیکون (silicone rubber)، الاستومر (elastomer) و یا فوم (foam) ساخته می‌شن. نمونه‌های سفارشی از شکل مجاری گوش استفاده می‌کنن تا نمونه‌ها راحت‌تر با قابلیت حذف بیشتر سر و صداهای محیطی تولید کنن.

 

این نمونه هدفون‌ها، تا جایی ادامه پیدا می‌کنن که به مجاری گوش می‌رسن و می‌تونن سر و صدای محیط رو تا حد زیادی حذف کنن.

 

 

هدفون‌های محوری متناسب (Mixed fitting pivoting earphones)

این نمونه از هدفون‌ها از محورهای NeckTec IEMs همراه با شکل چرخشی Z استفاده می‌کنن تا برای راحتی بشه از اون با دوتا حالت مختلف توی گوش استفاده کرد. اون‌ها می‌تونن در محیط‌های داخلی بدون سر و صدای اضافی، حس راحت‌تری به شما بدن و همین طور توی محیط‌های شلوغ و پر سر و صدا کیفیت صدا و ولوم بیشتری رو در اختیار شما قرار بدن. این مدل هدفون‌ها در واقع نقاط مثبت ایربادها و هدوفون‌های داخل گوش رو با هم ترکیب کردن و نسبت به محیطی که داخل اون هستین و یا نیازی که دارین، برای حالت باکیفیت‌تر، نویزها رو کمتر می‌کنن و یا در حالت راحت‌تر می‌تونن به شما اجازه‌ی کنترل داشتن نسبت به صدای محیط اطراف رو بدن.

 

 

هدست (Headset)

هدست‌ها در واقع ترکیبی از هدفون و میکروفون هستن. هدست‌ها عملکردی معادل گوشی تلفن با عملکرد هندزفری رو فراهم می‌کنن. از جمله کاربرد‌های هدست، غیر از استفاده از تلفن، سیستم‌های داخلی مخابراتی هواپیمایی، تئاتر‌ها یا استودیو‌های تلویزیونی و کنسول‌های بازی و کامپیوتر شخصی ست. هدست‌ها به دو صورت، یکی با یک گوشی (به صورت مونو)  و یکی با دو گوشی (به صورت مونو برای هر دو گوشی و یا استریو) ساخته می‌شن. میکروفون هدست یا از نوع خارجیه که در این صورت جلوی دهان کاربر قرار می‌گیره و یا از نوع لوله‌ی صوتیه که در این صورت توی گوشی تعبیعه شده و صدا از طریق یه لوله‌ی خالی به اون می‌رسه.

 

از نمونه هدست‌های معمولی که برای پیام‌ها صوتی استفاده می‌شه.

 

 

هدست‌های تلفن

این دسته از هدست‌ها به یه خط مشخص تلفن وصل می‌شوند. هدست‌های تلفن در واقع جایگزین استفاده از گوشی‌های تلفن می‌شوند.

 

 

 

هدست‌های ارتباطی (Communication headsets)

از این دسته هدست‌ها برای ارتباط‌های دو طرفه استفاده می‌شود و معمولا از یه هدفون و یه میکروفون متصل به هم تشکیل شدن. این هدست‌ها رو توی مشاغل مختلفی مثل: هواپیمایی، نظامی، ورزشی، موسیقی و همین طور بسیاری از بخش‌های خدمات استفاده می‌کنن. بسته به نوع استفاده‌ای که برای اون‌ها در نظر گرفته شده از نظر کم کردن سر و صداهای محیط و کیفیت صدا و ارتباط مورد نیاز، متفاوت اند. همین طور اون‌ها توی شکل‌ها و اندازه‌های متنعی طراحی و تولید می‌شن.

 

 

 

چطوری هدفون مناسب کارمون رو انتخاب کنیم؟

 

سوالی که همیشه می‌شنویم اینه که بهترین هدفونی که می‌تونم برای… بگیرم، چیه؟ این سوال سختیه. اگه شما خیلیکلی دنبال یه هدفون حرفه‌ای برای استودیو باشین؛ کلی نمونه‌های مختلف با قیمت‌های مشابه پیدا می‌کنین.

با نیازی که دارین شروع کنین. برای انتخاب کردن اول سراغ هدفون‌های مختلف نرین، اول ببینین اون رو برای چه کاری می‌خواین. اگه یه هدفون برای استودیو می‌خواین، شما باز هم با نیازهای مختلفی مواجه می‌شین. اگه قصد دارین که یه اجرای زنده رو هدایت کنین، اگه قصد دارین برای ضبط درام بزنین، شما به هدفون‌های کاملا متفاوتی نیاز دارین نسبت به زمانی که بخواین توی یه اتاقک طراحی شده برای ضبط صدا آواز بخونین. در ادامه به بعضی از این موارد مهم می‌پردازیم که با در نظر گرفتن اون‌ها احتمالا شما بتونین که انتخاب‌های مناسب‌تری داشته باشین.

 

ضبط توی استودیو

بدون این که نیاز به گفتن باشه؛ احتمالا همه این رو می‌دونن که حذف کردن سر و صداهای زائد محیط یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های یه هدفون محسوب می‌شه. اگه بخواین برای تمام نیا‌های یه استودیو هدفون‌های خیلی با کیفیت تهیه کنین؛ قطعا ارزون تموم نمی‌شه. البته لازم نیست که برای همه هدفون‌های خیلی با کیفیت هم خریداری بشه. با توجه به نیاز‌های مختلف این رو انتخاب کنین.

 

 

 

درام: حذف سر و صدا‌ها و آکوستیک بودن برای ضبط درام از همه چیز مهم‌تره. نه تنها این حذف صدا لازمه تا صدای خود درام رو بگیره (البته در نتیجه به درامر اجازه‌ی شنیدن صدای میکس شده رو میده) ایزوله‌ی صدا بین 25 تا 29 دسی‌بل برای درام گزینه‌ی خوبی به نظر میاد. دومین گزینه برای ایزوله کردن صدا، بازتولید صدا با فرکانس پایینه. هدفون‌های پشت بسته که به خوبی دور گوش بسته می‌شن، عایق‌های خوبی هستن و ایزوله‌ی صدای مناسبی رو می‌تونن در اختیار شما قرار بدن.

 

گیتار الکتریک و باس: بسته به کاری که شما انجام می‌دین؛ می‌تونین از هدفون‌های بسته یا هدفون‌های نیمه باز استفاده کنین و یا اصلا از هیچ هدفونی استفاده نکنین. اگه نوازنده‌ی گیتار یا باس هم توی همون اتاق باشه، شما نیاز دارین تا به طور قابل توجهی میکس مانیتور رو افزایش بدین؛ تا اون‌ها بتونن صدای میکس شده رو بشنون؛ استفاده از هدفون‌های پشت باز ممکنه که باعث برگشت دوباره‌ی صدا به سمت میکروفون بشه و برای این موضوع، شاید بهتر باشه تا از هدفون‌های پشت بسته استفاده کنین.

 

گیتار آکوستیک (و سایر سازها): این مورده ساده‌تره و می‌توین با خیال راحت اون رو بنوازین. بهتره که از هدفون‌های پشت بسته‌ای استفاده کنین که به میزان مناسبی صدا رو ایزوله کنن تا این که از هدفون‌های دیگه استفاده کنین و بعد زا ضبط متوجه برگشت صدای هدفون بشن.

 

آواز: خواننده‌های بای درست خوندن هم به پیچ صحیح و هم به بالاس بودن قرکانس وابسته هستن. برای یه خواننده این تفاوت بین یه احساس خوب و یا گرفته توی آواز خوندنه و برای یه مهندس صدا این می‌تونه تفاوت بین یه اجرای زنده از نظر حسی و پر جنب وجوش و اجرایی که هم از نظر زیر و بمی صدا و هم از انرژی بدون تنوع باشه. به صورت ایده‌آل شما بهتره که از یه هدفون های- اند () و پشت باز برای وکال استفاده کنین.

 

میکس و مانیتور: در حین دنبال کردن ضبط، یه هدفون مرجع با کیفیت (تقریبا همیشه هدفون‌های پشت باز و های‌اِند) به شما کمک می‌کنن که مشکلات رو که نمی‌خوایین بعدا با اون‌ها کنار بیاین (مثل صدای همهمه و وزوز کابل‌های بد) رو پیدا کنین. در زمان میکس کردن هم هدفون به شما این اجازه رو می‌ده تا جزئیات آهنگ‌هایی که ضبط کردین رو از بین ببرین تا ایرادهای مشابه رو بتونبن جدا کنین.

همین طور هدفون‌ها راه عالی برای شنیدن میکس بدون تاثیری که اتاق ممکنه روی صدا بذاره هستن. به زبون ساده هدفونی که شما توی اتاق کنترل یا مجموعه‌ی میکس استفاده می‌کنین، باید واضح‌ترین و دقیق‌ترین پاسخ‌دهی به فرکانس ممکن رو داشته باشه(دقیقا مثل نمایشگر‌های استودیویی شما). برای این کارها هدفون‌های پشت باز یا نیمه باز گزینه‌های بهتری به حساب میان.

نکته آخر این که امروز عصر آی‌پدها ست و بهتره که یه جفت ایرفون معمولی داشته باشین تا ببینین چیزی که ضبط کردین رو اکثر شنونده‌های شما چه جوری می‌شنون.

 

صداهای زنده: مهم‌ترین ویژگی برای هدفون‌هایی که برای اجراهای زنده استفاده می‌شن، توانایی حذف کرد سر و صداهای محیط اطرافه تا شما بتونین میکس رو به شکل درست و کامل بشنوین.

روی صحنه: وقتی از هدفون‌های اجرای زنده صحبت می‌کنیم؛ با اختلاف زیاد ایرفون‌ها محب.ب‌ترین گزینه به حساب میان. این نمونه‌ها توی گوش خیلی محکم قرار می‌گیرن و فقط از فاصلهنزدیک دیده می‌شن و همین طور صدای محیط رو به خوبی حذف می‌کنن.

 

چندتا هدفون خوب برای ضبط کردن قطعات:

هدفون اشنایزر مدل: Sennheiser HD280 Pro

احتمالش هست ه قبلا در مورد این هدفون شنیده باشین و دلیلش هم اینه که Sennheiser HD280 Pro بین کسانی که کار ضبط صدا رو انجام می‌دن به عنوان استاندارد این صنعت در نظر گرفته می‌شه. اما باید همین جا مشخص کنیم که این هدفون نه به طور خاصی فریبنده عمل می‌کنه و نه ویژگی‌های خیلی خاصی داره، اما نکته‌ای به راحتی می‌شه بهش اشاره کرد اینه که این مدل هدفون، محبوب‌ترین مدل هدفون برای ضبط صدا توی تمام دنیا ست. با این که ممکنه بهترین صدایی که تا حالا شنیدی رو تولید نکنن، اما با توجه به هدفی که برای اون طراحی شدن، به خوبی عمل می‌کنن.

 

 

 

هدفون سونی مدل: Sony MDR-7506

نزدیک‌ترین نمونه و رقیب واقعی مدل بالا رو می‌شه این هدفون سونی دونست و در مقایسه با HD280؛ به همون میزان قیمت مناسبی دارن، بادوام هستن و به همون میزان هم صدا رو به خوبی ایزوله می‌کنن و بعضی‌ها در کل نظرشون اینه که اون‌ها یه کم بهتر هستن و دلیلی که دارن هم اینه که هدفون سونی هم از نظر راحتی و هم از نظر کیفیت صدا بهتره.

 

 

 

 

چندتا هدفون خوب برای میکس:

 

نکته‌ی منفی در مورد هدفون‌های پشت بسته اینه که معمولا هرچی ایزوله شدن صدا بیشتر می‌شه، کیفیت صدا پایین میاد که این برای دنبال کردن خیلی خوبه، چون در اون مورد الویت اول ایزوله بودن صدا ست. اما دو تا موقعیته که توی اون‌ها کیفیت صدا نسبت به حذف صداهای محیطی الویت پیدا می‌کنه: اول توی مواردی که شما در حال ضبط صدای سازی هستین که به میکروفون احتیاج نداره، مثل درام ست الکترونیکی یا کیبورد و مورد دوم زمانیه که شما در حال میکس موسیقی هستین. گرچه به صورت ایده‌آل برای میکس از مانیتورهای استودیو استفاده می‌شه، اما با توجه به ضبط‌ صدا توسط موبایل که امروز بیشتر و بیشتر هم می‌شه و همین طور بودجه‌ی یه استودیوی خونگی، هدفون‌ها هم می‌تونن جایگزین قابل قبولی در نظر گرفته بشن و حتما یادتون باشه که برای این مورد بر خلاف چیزهای دیگه حتما باید از هدفون‌های پشت باز استفاده کنین.

هدفون بیر دینامیک مدل: Beyerdynamic DT990 Pro

از اون جایی که کیفیت صدا، الویت اول هدفون‌های پشت بازه، پس یکی از اولین انتخاب‌ها هدفونیه که صدای خیلی خوبی رو در مقابل قیمت پایین به ما می‌ده. این هدفون، بین هدفون‌های قیمت متوسط، هر امکانی رو که مد نظر داشته باشین،‌در اختیارتون می‌ذاره. از ویژگی‌های مهم اون می‌شه به این موارد اشاره کرد: طیف فرکانسی خیلی زیاد (5 هرتز تا 35 کیلو هرتز)، باس قوی و راحتی.

 

 

 

هدفون آکاجی مدل: AKG K 701

مدل جدیدتر هدفون‌ها آکاجی، یعنی 701، ویژگی‌های مهمی رو از نسل قبلی و معروف خودش یعنی مدل AKG K1000 به ارث برده و همین طور در کنار اون با تکنولوژی مدرن هم تطبیق پیدا کرده. برای مثال: توی هر دو از تکنولوژی مشابهی برای سیم‌پیچ‌ها استفاده می‌شه که باعث می‌شه تا اون‌ها به تقویت‌کننده‌ی زیاد قدرتمندی نیاز نداشته باشن و صداهای بم رو هم به خوبی پخش کنن.

 

 

 

 

 

برای خرید هدفون کلیک کنید

 

 

 

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *