برای خرید گیتار الکتریک کلیک کنید

 

19 شهریور 1399

 

"درباره گیتار الکتریک بخونید"

 

 

مقدمه

 

گیتارهای الکتریک از بدنه ای چوبی ساخته میشن. از پیکاپی که روی اون نصبه و تارهای فلزی که داره، میتونیم به عنوان بخش های اصلی این گیتارها نام ببریم. اگر این گیتار بدون استفاده از تقویت کننده صدا (آمپلی فایر) نواخته بشه، حجم صدای اون بسیار پایین میاد، به همین خاطر، هنگام نوازندگی با گیتار الکتریک، همواره از دستگاه تقویت کننده صدا استفاده میشه. با اینکه، گیتارهای الکتریک هم مثل بقیه گیتارها از چوب ساخته میشن ولی بدنه این گیتارها به شکلیه که انگار از فلز یا پلاستیک ساخته شدند، برای همین، این موضوع که گیتار الکتریک از چوب ساخته میشه برای عموم مردم کمی غیر قابل باوره. راستم می گن، یه نگاه به عکس پایین بنداز، ببین در نگاه اول حدس میزنی جنسش از چی باشه؟

 

ظاهر این گیتارها خیلی منحصر به فرده برای همین هم، خیلی ها ظاهرش رو نمی پسندن در حالیکه خیلی ها هم گیتار الکتریک رو به عشق ظاهر جذابی که داره بعنوان گیتار تخصصی خودشون انتخاب می کنن. حالا بیاین اصلا کاری به شکل و ظاهر و جنس این گیتار ها نداشته باشیم. با استفاده از این گیتار میشه یکی از خاص ترین موسیقی ها رو تولید کرد. حالا بنظرتون دنیای موسیقی بدون گیتار الکتریک چجوری میشه؟

این گیتار در دنیای موسیقی تا حدی مهم و تاثیر گذاره که اگه تا الان اختراع نشده بود، سبک هایی مثل راک، بلوز، کانتری، و بقیه سبک های امروزی موسیقی، وجود خارجی نداشتند. اگر علاقمند هستید که اطلاعات جامع و مفیدی رو راجع به گیتارهای اکتریک و هرچی که مربوط به این نوعِ گیتارها میشه رو بدونید مثل تاریخچه ی این گیتار، بخشهای مختلف اون، انواع مختلف اون، بهترین مدلهای گیتار الکتریک و … بهتون پیشنهاد میکنم که به هیچ وجه ادامه این نوشته رو از دست ندید.

 

 

"تاریخچه گیتارهای الکتریک"

 

با در نظر گرفتن سازهای باستانی که بی تشابه به گیتارهای امروزی هم نیستند، میشه گفت که  گیتار، یک وسیله ی بسیار قدیمیه. نام گیتار، از ساز کیتارایی که در یونان باستان بوده، گرفته شده. البته این سازهای 6 تاره ای که امروزه با آن ها آشنا هستیم، یک اختراع نسبتاً جدیدند. شکل شش تاره گیتارهای امروزی که بطور کلی به عنوان گیتارهای کلاسیک شناخته میشن و توش از تارهای نایلونی استفاده شده، برمیگرده به قرن نوزدهم میلادی، جایی که آنتونیو تورس اسپانیایی این نوع از گیتار رو ابداع کرد. تو همان زمان ها بود که یک آلمانی به نام کریستین فردریش مارتین به ایالات متحده مهاجرت میکنه و گیتارهای شش تاره مجهز به تارهای فلزی رو میسازه. چالش اصلی برای ساختن بدنه اولیه این گیتار این بود که مارتین بتونه بدنه ای بسازه که در برابر فشارهای تارهای محکم فلزی توانایی مقاومت کردن داشته باشه.

 

 

 

در دهه های اول قرن بیستم، از گیتار به عنوان سازِ مکمل در ارکسترها استفاده میشد. گیتاریست های این دوره کارِ سختی رو برای رقابت کردن با نوازندگان سازهای بزرگتر که صدای بلندتری رو تولید می کردند، داشتند. برای همین تمرکز اصلی سازندگان گیتار در اون زمان این بود که گیتاری طراحی کنند که بتونه صدای حجیم تری رو تولید کنه.

کم کم این موضوع که صدای خواننده تو سازهای ارکستر کاملاً غرق میشه و شنیده نمیشه باعث ورود میکروفون به عرصه موسیقی شد و بعد آن طولی نکشید که گیتاریست ها هم از میکروفون برای تقویت صدای گیتارشون استفاده کردند. اونا میکروفون رو میزاشتن جلوی خودشون و شروع می کردن به گیتار زدن.

اولین بار، تقویت کننده صدا، بر روی یک گیتار آکوستیک امتحان شد، که باعث ایجاد مشکلات زیادی برای نوازندگی در نوت های بالا شده بود. برای حل این مشکل، پیکاپ الکترومغناطیسی اختراع شد که فقط با تارهای فلزی کار می کرد. بعد از آن، تصمیم گرفته شد که بهتره از شر بدنه تو خالی برای این گیتارها هم خلاص شد.

نوازنده ای اهل تکسان، به نام بیوچامپ (Beauchamp)، با جدا کردن پیکاپ یک ضبط صوت، و با نصب کردن سیم هایی در میدان مغناطیسی آن، اولین پیکاپ گیتارهای الکتریک رو طراحی کرد. او همچنین اولین کسی بود که این نوع از گیتارها را با بدنه ای توخالی ارائه کرد.

از دیگر نمونه های اولیه گیتارهای الکتریک می تونیم به "Frying pan" و "Broom stick" اشاره کنیم که توسط یک مهاجر سوئیسی به نام ریچن باچر (Richenbacher) ساخته شدند. بعدها به دلیل تلفظ سختی که این اسم برای عموم داشت، مجبور شدند که اسم شرکتشون رو ریکن باکر بزارند، نامی که تا به امروز هم به این شرکت اختصاص یافته است.

 

 

حالا می رسیم به نام های مشهوری که امروزه بر دنیای گیتارهای الکتریک حکومت می کنند

 

لیو فندر((Leo Fender کارش رو از تعمیر رادیو، ضبط صوت، و گیتار شروع کرد. او در ابتدا چندان فکری راجع به ساخت گیتارهایی به این پیچیدگی نمی کرد چون ساختنش هم خیلی گرون درمیومد هم خیلی وقت گیر بود، ولی با این وجود با کمک همکارش جرج فولرتن (George Fullerton)، کمپانی فندر رو تأسیس کرد. فندر کار خودش رو با تولید گیتارهای هاوایی و استیلی که امروزه نیز از اونا استفاده میشه، شروع کرد. این گیتارها فاقد بدنه توخالی کلاسیک بودند. این گیتار تبدیل به اولین مدل گیتار الکتریک شده بود که کارش به تولید و عرضه انبوه رسید. این گیتار، دارای یک بدنه صاف برش دار بود که دسترسی به فرت های بالایی رو راحت تر می کرد. از دو پیکاپ مختلف هم در ساخت این گیتار استفاده شده بود که کمک خیلی زیادی به نوازنده میکرد. چند سال بعد، گیتار "Stratocaster" توسط شرکت فندر عرضه شد که از اون به عنوان موفق ترین گیتار الکتریک تمام دوران ها یاد میشه. بعد از پیشتازی شرکت فندر در تولید گیتارهای الکتریک، شرکت های دیگری مثل گیبسون Gibson)) و همباکر (Hambucker) هم شروع به ساختن گیتارهای الکتریک خاص خود کردند که بسیار هم موفق بودند. اگرچه گیتارهایی که بعداً تولید شدند درخشان و نوآورانه ظاهر شدند، ولی اکثر گیتارهای الکتریکی که امروزه خیلی محبوب اند الهام گرفته از گیتارهای الکتریک دهه 1950 هستند.

 

 

گیتارهای الکتریک چگونه کار می کنند؟

 

از نظر خیلی از هنرمندان دنیا، گیتارهای الکتریک, یکی از مهم ترین اختراعات قرن بیستم بودند. گیتارهای الکتریک نقش بسیار مهمی را در موسیقی راک اند رول بازی می کنند. با این وجود، وقتی که ورژن اولیه گیتار الکتریک در سال 1930 عرضه شد، خیلی ها آن را دست کم گرفته بودند و مدتی طول کشید تا این ساز تونست جایگاه خود را در موسیقی آمریکایی پیدا کنه. در ادامه، ما به این سوال پاسخ خواهیم داد که چه چیزی گیتارهای الکتریک را آنقدر تأثیرگذار و منحصر به فرد میکنه.

 

 

پیکاپ های گیتار الکتریک

 

برای تولید کردن صدا، یک گیتار الکتریکی ارتعاشات تارها رو بصورت الکترونیکی حس کرده و اون رو به وسیله یک سیگنال الکترونیکی به سمت تقویت کننده (Amplifier) و بلندگو (Speaker) هدایت می کنه. انواع مختلفی از پیکاپ وجود دارد، به عنوان مثال، برخی از پیکاپ ها یک نوار آهنربایی دارند که هر شش تار را پوشش میده، برخی هم برای هر تار یک قطعه جداگانه آهنربا دارند. برخی از پیکاپ ها از پیچی در قطب های آهنربای خود استفاده می کنند تا بتونند ارتفاع هر قطب رو تنظیم کنند. هرچه قطب آهن ربا به تارهای گیتار نزدیکتر باشه، سیگنال قوی تر میشه. اکثر گیتارهای الکتریک دو یا سه پیکاپ مختلف دارند که در نقاطی مختلف بر روی آن نصب شده اند. هر کدام از این پیکاپ ها صداهای متمایز خودشون رو دارند و در مواردی که نیاز بشه، صداهاشون باهم تلفیق میشه.

 

 

 

آمپلی فایر

 

اکثر گیتارهای الکتریک برای اجرا، به برق نیازی ندارند، اگرچه تعداد کمی از این گیتارها حتما نیاز دارند که به دوشاخه برق وصلشون کنید تا روشن بشن. ارتعاش تارها، سیگنال را در سیم پیچ پیکاپ تولید میکنه. این سیگنال همون چیزیه که از گیتار خارج میشه و وارد آمپلی فایر میشه. وظیفه آمپلی فایر اینه که سیگنال خارج شده از گیتار رو دریافت کنه و با تقویت کردن سیگنال، اون رو به سمت بلندگو بفرسته تا موسیقی پخش بشه. نکته جالب توجه در مورد آمپلی فایر گیتارهای الکتریک اینه که، این آمپلی فایرها در واقع بخشی از خود سازها هستند، نه یک وسیله ی مجزا.

نقش آمپلی فایرها در گیتار الکتریک کاملاً متفاوت با نقششون در سیستم استریو است. آمپلی فایرهای سیستم استریو به دنبال تولید صدایی فاقد لرزش اند ولی نوازندگان گیتارهای الکتریک بیشتر به دنبال تولید صدایی مرتعش و لرزان با کیفیتی قابل قبول هستند. این لرزش ها در واقع بخشی از موسیقی گیتارهای الکتریک اند که آمپلی فایرها طوری طراحی می شوند که نوازنده گیتار با کمک آن ها بتونه این لرزه های صدا رو کنترل کنه.

 

 

 

 

بدنه گیتارهای الکتریک

 

در این زمینه گیتارهای الکتریک با بقیه گیتارها تفاوت داره. بدنه گیتارهای کلاسیک و آکوستیک، توخالی هستند. این در حالیست که اکثر گیتارهای الکتریکی بدنه ای توپر از جنس چوب های مختلف دارند. برخی از آنها، بدنه ای نیمه توخالی دارند که تکه چوبی در وسط بدنه شون وجود داره که تا در صدایی که این گیتار تولید می کنه تغییری ایجاد نشه. برخی از این گیتارها هم بدنه ای توخالی دارند و در مواقعی که نیاز به حجم صدای چندان زیادی نیست، معمولاً ازشون استفاده میشه.

 

 

جک خروجی

 

جک خروجی قطعه ای از گیتارهای الکتریک است که سیگنال را از پیکاپِ گیتار دریافت می کنه و به سمت آمپلی فایر می فرسته.

 

 

میله ترِمِلو (میله وحشی)

 

میله ترِمِلو یکی از بخش های گیتار الکتریک است که با استفاده از اون نوازنده قادر خواهد بود که از جلوه های ویژه بالا و پایین بردن نت ها استفاده کنه. به این میله، ویبراتور نیز می گویند.

 

 

 

 

"چوب های مختلفی که در گیتار الکتریک استفاده می شوند و صدایی که تولید می کنند"

 

در ادامه، در مورد چوب هایی که در ساخت گیتار الکتریک استفاده می شوند و تاثیراتی که این چوب ها در صدای تولید شده توسط گیتار می گذارند، توضیحاتی را ارائه می کنیم.

 

 

چوب افرا ((Maple

چه برای سازهای آرشه ای، چه برای موسیقی جاز و چه برای گیتارهای الکتریکی (و باس ها)، این چوب صدای شفاف و واضحی رو ارائه میکنه. استحکام منحصر به فرد این چوب، باعث شده تبدیل به گزینه اصلی برای ساختن گردنه و تخته فرت گیتار بشه. در بعضی موارد بخش فوقانی گیتار رو هم از همین چوب می سازند.

 

 

چوب بوبینگا (Bubinga)

این چوب در آفریقای استوایی (از جنوب غربی نیجریه تا منطقه کنگو) یافت میشه. این چوب دارای ظاهری جذاب، استحکامی بی نظیر و صدایی پر جنب و جوشه که باعث این میشه که باس های واضح، صداهای فوقانی، و صداهای ۳ گانه ی کاملا واضحی از گیتار بیرون بیاد.

 

 

چوب آبنوس (Ebony)

این چوب که در جاهای گرمسیر پیدا میشه، مثل چوب رُز (Rosewood) از استحکام منحصر به فردی برخورداره که عبور هر نوع ماده ای از این چوب رو غیر ممکن میکنه. از این چوب گرون قیمت در سازهایی استفاده میشه که قیمت در اونا فاکتور مهمی نباشه.

 

 

چوب توسکا (Alder)

این چوب صدایی با تراکم‌ متوسط و کاملاً متعادل رو تولید میکنه که حتی در حجم صدای زیاد هم کیفیتش تغییری نمیکنه. چوب توسکا بیشتر در گیتارهای الکتریک استفاده میشه چون تاثیر مثبتش رو برروی این گیتارها به خوبی نشون داده.

 

 

چوب ون (Ash)

این چوب قدیمی و کلاسیک بخاطر صدای قاطعانه ای که تولید میکنه و ارتعاش های پی در پی ای که به گیتار میده، بسیار محبوب شده. صدای تولید شده توسط این چوب، در مقایسه با توسکا خشک تره و تعادل کمتری رو داره.

 

 

چوب ون مرداب (Swamp-ASH)

این چوب عمدتاً در مناطق مرطوب و در مرداب ها پیدا میشه. فقط بخش هایی از این چوب که در زیر سطح آب رشد می کنند در ساخت گیتار استفاده می شوند. صدایی که این چوب تولید میکنه، در مقایسه با چوب ون معمولی، کمی متعادل تره با صداهای باس ملایم.

جدا از این، چوب ون مرداب کمی سبک تر از پسرعموی خشک خودشه که این سبکی باعث میشه مورد توجه گیتاریست های حرفه ای قرار بگیره.

 

 

چوب کوا (Koa)

زادگاه اصلی این چوب هاواییه. این چوب دون دون های خیلی جذابی داره. این چوب در اصل برای گیتارهای هاوایی استفاده میشد که در طول قرن بیستم میلادی نوازندگان دیگر نقاط جهان هم با مزایای خارق العاده این چوب آشنا شدند. کوا، صداهای کاملا واضح میانه و سه گانه ای رو تولید میکنه.

 

 

چوب باس (Basswood)

این چوب دارای تراکم متوسطی است. نسبتاً نرمه و صدایی صاف و با کیفیتی رو تولید میکنه. از این چوب عمدتا در گیتارهای الکتریک، به خصوص گیتارهایی که در سبک راک به کار گرفته می شوند، استفاده میشه.

 

 

چوب ماهون (Mahogany)

این چوب، یکی از محبوب ترین چوب ها در بین سازندگان ابزار آلات موسیقی است. صدایی که از این چوب تولید میشه، هم خیلی لحن گرمی داره هم متعادله. ترکیب چوب ماهون و افرا (گیتارهایی که بدنه شون از چوب ماهون باشه و قسمت های بالاش از چوب افرا) قدرت قاطعیت فوق العاده در تولید صدا داره بطور مثال، گیتار گیبسون لس پال (Gibson les paul)

 

 

چوب ناتو (Nato)

این چوب که یکی از زیر شاخه های چوب ماهونه ویژگی های تقریبا مشابه با چوب ماهون رو داره. تنها تفاوتش اینه که برای تهیه این چوب باید پول بیشتری پرداخت کنی.

 

 

چوب رُز (Rosewood)

این چوب مثل چوب آبنوس خیلی نرمه و تراکم بالایی داره. استقامت بالای این چوب باعث شده که از این چوب بیشتر برای ساخت تخته فرت و پل خرک گیتار استفاده بشه.

 

 

چوب صنوبر (Poplar)

خصوصیات چوب صنوبر شبیه به چوب باس است. با این حال قیمت بسیار کم آن باعث شده تا از این چوب در گیتارهای الکتریک به نسبت ارزان استفاده بشه.

 

 

چوب گردو (Walnut)

در سال های اخیر چوب گردو از محبوبیت روز افزونی در بین تولید کنندگان گیتار برخوردار شده. این چوب رنگ جذابی داره و صداهای باس ملایم و میانه متعادل را با لحنی کاملا قاطع، تولید می کنه.

 

 

 

"انواع مختلف گیتارهای الکتریک"

 

در ادامه به بررسی انواع اصلی و پیشتاز گیتارهای الکتریک می پردازیم.

 

 

 گیتار استراتوکستر (Fender Stratocaster)

 

گیتار اِستِرَتوکِستِر، از نظر بسیاری از نوازندگان گیتارهای الکتریک، پادشاه این نوع از گیتارهاست. استراتوکستر (که با نام استرت نیز شناخته میشه) در سال 1954 توسط لئو فندر بزرگ طراحی شده و از آن سال به بعد همیشه جزو برترین گیتارهای الکتریک موجود در بازار تلقی میشده.

در حالی که فندر اکثریت اِستِرَتوکِستِرها رو تولید می کرده و می کنه، تولید کنندگان دیگر هم از طرح این گیتار برای ساختن گیتارهای الکتریکی به سبک خودشون استفاده می کنند مثل شرکت یاماها، شرکت Squier (زیرشاخه فندر)  و طیف گسترده ای از برندهای ارزان قیمت.

 طول این گیتارها ۲۵.۵ اینچ است و دارای طراحی جذاب و برش داری می باشد که نگه داشتن این گیتار در دست رو برای نوازندگان اون لذت بخش میکنه.

گردنه های اِستِرَتوکِستِر عمدتاً از چوب افرای جنگلی ساخته می شوند که با چوب رُز پوشونده می شوند. چوب هایی که در بدنه این نوع گیتار استفاده می شوند به قیمت گیتار بستگی دارند. چوب باس در مدل هایی با قیمتی متوسط و چوب توسکا در مدل های گران قیمت دیده شده.

استرت ها پیکربندی خاصی برای پیکاپ خودشون دارند که اونا رو نسبت به بقیه، متمایز میکنه. این گیتار سه پیکاپ تک سیم پیچ (S-S-S) داره به اضافه یک سوئیچ انتخاب کننده که قابلیت های متنوعی رو برای نوازندگان این گیتار ایجاد میکنه. به همین دلیله که از این گیتار در اکثر ژانرهای موسیقی از فانک و پاپ گرفته تا بلوز و راک دیده میشه. اگرچه برخی از استراتوکسترها هستند که دو تک سیم پیچ و یک هامبوکر (Humbucker) دارند که برای سبک های سنگین موسیقی، مانند متال از اونا استفاده میشه.

عمدتاً، اِستِرَتوکِستِرها صدایی روشن و پر زرق و برق تولید می کنند. شیرینی ای که در صدای تولیدی این نوع از گیتارهای الکتریک وجود داره، اونارو هم برای تک نوازی و هم برای نوازندگی جمعی، مناسب میکنه.

 

در مورد سخت افزار این گیتار هم، میشه از پل شناوری که داره و میله تِرِمِلو موج دارش نام برد که پخش انواع جلوه های ویبراتور رو توسط این گیتار، امکان پذیر میکنه.

این گیتار توسط گیتاریست های شاخصی مثل جیمی هندریکس ( Jimi Hendrix، اریک کلپتون (Eric Clapton) و جف بک (Jeef Beck) استفاده شده.

 

 

گیتار تلِکَستر ((Fender Telecaster

گیتار تِلِکَستر (معروف به تله) محصول با ارزش دیگری از کمپانی فندره که بعد از چند سال از تولید استرت، در سال ۱۹۵۱ به دنیای گیتارها معرفی شد. این گیتار تبدیل به اولین گیتاری با بدنه ای توپُر و مستحکم شده بود که به تولید انبوه می رسید. اگرچه هنوز هم فروشی که این گیتار در بازار دارد، فوق العاده است.

اگر بخواهیم طراحی گیتار تله رو با برادر بزرگترش مقایسه کنیم، این گیتار کمی تو بغلی تره نسبت به استرت و برشی که تو بدنه اش داره کمی فرق داره. سرپوش این گیتار ها هم نسبت به هم تفاوت عمده ای داره. مثل استرت ها، جنس چوبی که در بدنه این گیتارها استفاده میشه وابسته به قیمتشونه ولی گردنه این گیتارها حتما باید از چوب افرا باشد.

پیکاپ های نصب شده بر روی این گیتار، همانند استرت ها متمایز از انواع دیگر گیتار است ولی با این حال، تفاوت عمده ای با پیکاپ های گیتار استرت داره. تِلِکَسترها معمولاً از دو پیکاپ تک سیم پیچ و یک سوئیچ انتخاب کننده تشکیل می شوند. پیکاپی که در پل گیتار قرار داره معمولاً به صورت اوریبه، در حالیکه، پیکاپ نصب شده در گردنه کوچکتره و با مواد چسبنده ای پوشونده میشه.

پل خرک این نوع از گیتارها، در مدل های قدیمی تر اون، طرحی رشته ای بر روی بدنه گیتار داشتند که دارای سه زین برنجی بود، ولی در مدل های جدیدتر از شش زین فولادی، که محبوبیت بیشتری داره و لحن گرم تری رو هم به صدای تولیدی گیتار میده، استفاده میشه.

 

 

در مقوله صدا، تِلِکَستِرها روشنایی و پیچ و تاب زیادی رو ایجاد می کنند، به خصوص وقتی در سبک های فانک و راک و کلاسیک استفاده می شوند. با این وجود، پیکاپ های گیتار تِلِکَستِر از محبوبیت کمی در بین گیتاریست ها برخورداره. خیلی ها دلیل این موضوع رو ناتوانی این گیتار برای تولید صداهای بلند می دونند. (البته این کاملا به جنس پیکاپ و سازنده آن بستگی داره)

این گیتار هم مثل گیتار استرتوکستر، توسط گیتاریست های مطرحی مثل کیث ریچاردز (Keith Richards)، بروس اسپرینگستن (Bruce Springsten)، و جف باکلی (Jeff Buckly) استفاده شده.

 

 

گیتار گیبسون لِس پال (Gibson les paul)

تنها گیتاری که توانایی رقابت با گیتارهای تله و استرت فندر رو، چه در زمینه قدمت، و چه در زمینه کیفیت داشت، گیتار لِس پال بود. این گیتار افسانه ای در سال ۱۹۵۲ توسط گیبسون و با نظرات مستقیم گیتاریست جاز آمریکایی، لس پال، ساخته شد.

طراحی گیتارهای لس پال هم به اندازه مدل های فندر جذاب و متمایز است. طول این گیتار کمی کوتاه تر نسبت به گیتارهای فندر است. بدنه این گیتار منحنی شکله و فقط یک برش درشون وجود داره. عمدتاً هم از چوب ماهون برای ساخت بدنه این گیتار استفاده میشه. به غیر از کمپانی گیبسون، خیلی از تولید کننده ها مثل Epiphon،  ESPو Kramer مدل های ارزان قیمت این نوع گیتار را تولید کرده اند.

 

 

در حالی که تله ها و استرت ها معمولاً از پیکاپ های تک سیم‌ پیچ استفاده می کنند، پیکاپ های گیتار لس پال از دو سیم پیچ تشکیل شده اند (یکی در گردنه و دیگری در پل). این گیتار یک سوئیچ انتخاب کننده سه راهه هم داره. همچنین برای هر پیکاپ این گیتار، معمولاً کنترل کننده میزان صدا و آهنگ هم وجود داره که این گیتار رو در تولید صداهای مختلف، خیلی انعطاف پذیر میکنه.

نتیجه این پیکاپ متمایز و پیکربندی های دیگری که داره، این گیتار رو تبدیل به یکی از برترین گیتارهای الکتریک کرده. لحن چاق، ضخیم و مستحکمی که این گیتار تولید میکنه باعث شده که در اکثر کنسرت های متال و راک از این این نوع گیتار استفاده بشه. اگرچه در موسیقی بلوز هم استفاده از این گیتار بسیار گسترده است.

این گیتار هم توسط گیتاریست های شاخصی مثل اسلش (Slash)، جیمی پیج (Jimmy page) و پاول مک کارتنی (Paul McCartney) استفاده شده.

 

 

 

گیتار سوپراِسترَت (Superstrat)

گیتار سوپراِسترت که یکی از گیتارهای مدرن الکتریکی است بیشتر ازش تو سبک های راک و متال استفاده میشه. این گیتار معمولاً توسط مارک هایی مثل Kramer، Ibanez و Jackson تولید میشه. سوپراسترت ها در دهه ۱۹۸۰ متولد شدند، و علی رغم اُفتی که در دهه ۱۹۹۰ داشتند، امروزه دوباره جزو محبوب ترین گیتارها هستند.

 

 

همانطور که از اسم این گیتار پیداست، یک گیتار سوپراسترت، بدنه ای همانند استرتوکسترها داره (با اندازه ای یکسان و داشتن دو برش در بدنه). البته این گیتار پیشرفت هایی در بدنه، گردنه و سخت افزار خودش داشته که اونو تبدیل به یک گیتار الکتریکی سریع تر و کاربردی تر کرده است. یک گیتار سوپراسترت معمولاً از گردنه ای به نسبت نازک، ۲۴ فرت، نقش و نگاری منحصر به فرد، و سیستم ویبراتور تشکیل میشه. گیتار سوپراسترت از پیکاپ هامباکر بعنوان پیکاپ اصلی خود استفاده میکنه که در گردنه و پل گیتار قرار داره. بعضی از سوپراسترت ها از پیکاپ های فعالی برای تولید صداهای بلندتر و واضح تر استفاده می کنند که برای نوازندگی با سرعت بالا بسیار مناسب هستند.

این گیتار هم توسط گیتاریست های شاخصی مثل ادی ون هالن (Eddie Van Halen)، پاول گیلبرت (Paul Gilbert) و دکستر هالند (Dexter Holland) استفاده شده.

 

 

 

گیتار گیبسون اس جی (Gibson SG)

در سال ۱۹۶۱، شرکت گیبسون طراحی دوباره ای را بر روی مدل اولیه لس پال خود که فروش کمی داشت، انجام داد. با این حال گفته میشه که لس پال نمی خواست نامش به گیتار اصلاح شده متصل بشه، چون از طرح جدید این گیتار خوشش نمیومد. بنابراین گیبسون اسم این گیتار رو اس جی گذاشت و به ساختن هر دو گیتار ادامه داد. اگرچه این گیتار اس جیه که پرفروش تر بوده.

برای ساخت این گیتار، در اصل از چوب ماهون توپُر استفاده میشه. این گیتار دارای طولی به اندازه ی ۲۴.۷۵ اینچ، شکلی نامتقارن و دو برش در بدنه است. بدنه و گردنه این گیتار باریک هستند که باعث میشه نوازندگان اون بتونند براحتی با این‌گیتار برروی صحنه کنسرتشون راه برند.

 

 

این گیتار هم توسط گیتاریست های شاخصی مثل انگس یانگ (Angus Young)، جری گارسیا و فرنک زاپا (Frank zappa) نواخته شده.

 

 

 

مدل پروازی گیبسون (Gibson flying V)

این گیتار در سال ۱۹۵۸ به بازار معرفی شد و مدتی طول کشید تا خودش رو در میان گیتاریست ها تثبیت کنه. در واقع یک سال پس از تولیدش تصمیم گرفته شد که تولید این گیتار متوقف بشه. ولی سرانجام در اواسط دهه ۱۹۶۰ وقتی که گیتاریست های افسانه ای مثل دیو دیویس (Dave Davies) شروع به اجرا با اون کردند، تبدیل به یک موفقیت بزرگ شد.

 

 

اگرچه پیدا کردن یک مدل اصلی از این گیتار بسیار سخت است، ولی این نوع گیتار همچنان هم تولید میشه و بخاطر طراحی هفت شکلی که داره به یک گیتار محبوب برای اجرا روی صحنه تبدیل شده.

جیمز هتفیلد ((James Hetfield، کرک همت  (Kirk Hammet)و جیمی هندریکس (Jimmy Hendrix) نوازنگان مطرحی هستند که از این گیتار استفاده کرده اند.

 

 

 

گیتار جگوار فندر (Fender Jaguar)

یکی از غیرمعمول ترین گیتارهای این لیست، گیتار جگوار است که در سال ۱۹۶۲ وارد بازار شد. در ابتدا، این گیتار شروع ناموفقی داشت ولی سرانجام در دهه ۱۹۹۰ دوباره مورد استفاده قرار گرفت و تبدیل به گیتاری اصلی برای نوازندگان راک مانند کرت کوبین (Kurt Cobin) شد.

 

 

سخت افزاری که در گیتار جگوار استفاده شده، همانند ظاهر اون، بسیار قابل توجه است. پیکاپ های تک سیم پیچ، تنظیمات مدار دوگانه، مدارهایی از جنس سرب که کنترل های خاص خودشون رو دارند، به نوازندگان این گیتار اجازه می دهد تا موسیقی منعطفی رو بنوازند.

از نوازندگان معروف این گیتار میتوان به باب دیلن (Bob Dylen)، جو پس (Joe pass) و اسکات هیل (Scot Hill) اشاره کرد.

 

 

"گیتارهای الکتریکِ مناسب مبتدیان"

در اینجا می خوایم سه تا از بهترین گیتارهای الکتریک رو معرفی کنیم که خرید اون، خصوصا برای مبتدیان این هنر، به شدت پیشنهاد میشه.

 

 

گیتار کورت مدل G250

 

با بدنه ای منحنی شکل و گردنه ای از جنس‌چوب افرا, این گیتار هم سبُکه و هم از استحکام قابل قبولی برخورداره. پیکاپی که بر روی این گیتار نصب شده, بگونه ای تعبیه شده که کار با اون رو برای مبتدیان بسیار آسون میکنه، به همین خاطر، این گیتار توسط اکثر استادهای گیتار به کسانی که تازه گیتار الکتریک نواختن رو می خواهند یاد بگیرند، پیشنهاد میشه.

مدل های G مدل های کاملاً پرکاربرد و متنوع هستند.

 

 

 

 

گیتار کورت مدل KX100IO

این گیتار با کیفیت بالا و جنس مرغوبی که داره، گزینه مناسبی برای مبتدیان است زیرا هم در برابر آسیب های احتمالی مقاومه و هم عملکرد خوبی را برای یک نوازنده مبتدی ارائه میکنه. این گیتار دارای انتخاب کننده ای ۳ حالته است و پیکاپ آن نیز هامبوکره که باعث میشه هم برای مبتدیان مناسب باشه، هم برای گیتاریست های حرفه ای.

 

 

 

 

گیتار کورت G100HH

 

این گیتار ۲۲ فرته که از چوب های افرا و ماهون ساخته شده، بدنه ای نرم، توپُر، و سبک داره که این گیتار رو برای یک نوازنده مبتدی، تبدیل به سازی ایده آل میکنه. شکل بدنه این گیتار هم از گیتارهای سوپراسترت گرفته شده که اون رو بین گیتاریست های مبتدی بسیار محبوب کرده. این گیتار هم مثل بقیه گیتارهای این لیست مجهز به پیکاپ هامبوکره که لازمه ی یک گیتار مناسب برای مبتدیاست.

 

 

 

برای خرید گیتار الکتریک کلیک کنید

 

 

 

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *