کونگا (تومبا)

 

برای خرید کونگا کلیک کنید

 

18 تیر 1399

 

"درباره کونگا (تومبا) بخونید"

 

 

کونگا (conga) که با اسم تومبادورا (tumbadora) یا تومبا (tumba) هم شناخته می‌شه؛ یه نوع طبل بلند و باریکه که یک سر داره و از کوبا میاد. ساز کونگا معمولا توی سه‌تا دسته طبقه‌بندی می‌شه: کوینتو (quinto– ساز اصلیه وصدای اون از بقیه زیر‌تره) ترس دوس (tres dos) یا ترس گولپس (tres golpe) پیچ صدای متوسطی داره و در آخر هم تومبا یا سالیدور (salidor) که از همه صدای بم‌تری داره.

 

توی این تصویر یه جفت کونگا رو می‌ینین.

 

 

توی این تصویر یه ساز کوئینتو رو می‌بینین که از چوب بلوط ساخته شده. توسط کمپانی گان باپ (Gon Bop) توی سال 1976 ساخته شده. کوئینتو توی زبان اسپانیایی در لغت به معنی پنجم است.

 

کونگا در اصل توی سبک‌های موسیقی آفریقایی – کوبایی مثل سبک کونگا (اسم این ساز از این‌جا گرفته شده) و رومبا (rumba) استفاده می‌شه. در ابتدا هر نوازنده یه ساز رو می‌نواخت اما به دنبال گسترش پیدا کردن و جهانی شدن این ساز توی قرن بیستم، ایده‌های خلاقانه‌ای هم وارد کار شدن و مثلا نواخته شدن دو یا سه طبل توسط یه نوازنده رایج شد.

 

ران پل (Ron Powell) در حال نواختن چهار کونگا – این اجرا توی استودیوی لاتین پرکاشن ضبط شده و ویدیوی  اون توی شبکه‌های اجتماعی وجود داره. توی این اجرا از کونگا‌های سری جیوانی پالادیم لاتیتین پرکاشن (LP Giovanni Palladium) توی مدل‌های استفاده شده LP860Z, LP861Z, LP862Z, LP863Z.

 

 

کونگا تبدیل به یه ساز محبوب توی سبک‌های موسیقی زیادی، از جمله: لاتین، جاز آفریقایی – کوبایی، سالسا (salsa)، سونگو (songo)، مرنگه (merengue) و راک لاتین شده.

درسته که ریشه‌ی دقیق این ساز به درستی مشخص نیست اما محقق‌ها باور دارن که ساخت اون به اواخر قرن نوزده یا اوایل قرن بیست بر می‌گرده و توسط مردم کوبایی آفریقایی تبار انجام شده. تصور بر اینه که اجداد مستقیم اون یوکا (yuka) و ماکوتا (makuta) از ریشه‌ی بانتو (Bantu) و طبل‌های بمبه (bembé) از ریشه‌ی یوروبا (yoruba) هستن. توی کوبا و کشورهای لاتین دیگه کونگا در اصل به صورت یه ساز کوبه‌ای دستی نواخته می‌شه. اما توی کالیپسو (calypso) و سوکای (soca) ترینیداد (trinidad) گاهی کونگا رو با چکش می‌نوازن و توی کونگو هم اغلب برای نواختن کونگا از یه دست و یه چکش استفاده می‌کنن.

 

این تصویر توی شهر ساگوآ لا گراند (Sagua la Grande) در کوبا و سال 1947 گرفته شده و توی اون می‌تونین طبل ماکوتا رو که جد کونگا محسوب می‌شه رو ببینین. از این ساز برای همراهی با رقص توی مراسم‌های مذهبی استفاده می‌شده.

 

 

ریشه های آفریقایی – کوبایی کونگا حاصل بردن هزاران برده ی آفریقایی توی قرن های 17 و 18  از منطقه ی کونگو آفریقا که به زبان بانتو (bantu) صحبت می کردن، به کوبا بود. حوالی زمانی که برده داری توی کوبا لغو شد یعنی حدود 1886، طبل نوازی آفریقایی با سازهای کوبه ای لاتین در هم ترکیب شدن و کونگا به وجود اومد.

ماکوتا که جد کونگا محسوب می‌شه، یه طبل به شکل بشکه و با ارتفاع زیاد بود که توی مراسم‌های مذهبی خاصی استفاده می‌شد. کونگا همین‌طور ریشه‌ای هم توی نیجریه داره که به طبل بمبه برمی‌گرده، که یه نمونه‌ی کمی کوچک‌تر از کونگا است که به شکل سنتی ازش توی فستیوال‌ها استفاده می‌شده.

 

ساز بمبه که ریشه‌ی اون به منطقه‌ی جنوب غربی نیجریه برمی‌گرده. این سازی که توی تصویر می‌بینین توی معبد اُسون (Osun) و توی قصر پادشا (Ataoja (the king) palace) در شهر اوشوگبو (Oshogbo) نیجریه، نگهداری می‌شه.

 

 

اولین طبل‌های کنگا بر اساس طرح این طبل‌های آفریقایی ساخته شدن و سبک معروف کونگا با گسترش پیدا کردن موسیقی رومبا، معرفی شد. رومبا اولین سبکی بود که به طور خاص، می‌خواست که از کونگا استفاده کنه و این سبک در اوایل قرن بیستم محبوبیت زیادی پیدا کرد. توی دهه‌ی 1930 کونگا تاثیر زیادی روی موسیقی جاز توی آمریکا گذاشت که منجر به پیدایش سالسا شد. توی دهه‌ی 1950 طراحی و ساخت اون‌ها شکل مدرن گرفت.

 

 

ویژگی‌ها

 

اکثر کونگا‌های مدرن با پوسته از جنس چوب یا فایبرگلاس و میله‌های کوک ساخته شدن. اون‌ها رو معمولا برای اجرا توی ست‌های دو تایی تا چهار تایی قرار می‌دن و برای نواختن اون‌ها از انگشت‌ها و کف دست استفاده می‌شه. کونگاها به طور معمول ارتفاعی حدود 75 سانتی‌متر (30 اینچ) دارن. ممکنه نوازنده‌ها این ساز رو به صورت نشسته بنوازن یا بعضی دیگه از اون‌ها ترجیح می‌دن که ساز روی یه ارتفاع قرار بگیره تا بتونن به صورت ایستاده اجرا کنن. در حالی که منشا این ساز به کوبا برمیگرده، وارد شدنش به کشورهای دیگه و ادغامش توی موسیقی‌های عامه‌ پسند (پاپ) و مردمی (فولکلور) باعث شده تا تنوع زیادی توی اصطلاحاتی که برای اشاره به ساز و نوازنده‌ی اون به کار می‌ره، به وجود بیاد. توی کوبا به کونگا، تومبادوراس (tumbadoras) گفته می‌شه. به نوازنده‌های کونگا، کونگائروس (congueros) گفته می‌شه، در حالی که به کسانی که مطابق با چیزی که نوازنده اجرا می‌کنه، می‌رقصن، رومبروس (rumberos) گفته می‌شه. کلمه‌ی کونگا توی دهه‌ی 1930 معمول شد، زمانی که موسیقی لاتین توی تمام ایالات متحده پخش شده بود. سان کوبایی (Cuban son) و جاز نیویورکی (New York jazz) با هم تلفیق شدن و با هم چیزی رو خلق کردن که بعدا اسمش رو مامبو (mambo) گذاشتن و بعد از اون‌ هم با اسم سالسا شناخته شد. توی همین دوره محبوبیت کونگا لاین (conga line) باعث پخش شدن این اسم جدید شد. دسی آرناز هم توی محبوب شدن طبل‌های کونگا نقش داشت، با این حال طبلی که او برای اجرا استفاده می‌کرد (توی اون دوره به همه‌ی طبل‌ها کونگا می‌گفتن) بیشتر شبیه به نوعی طبل به اسم بوکو (bokú) بود که توی محل زندگی خودش توی کوبا، یعنی سانتیاگو استفاده می‌شد. کلمه‌ی کونگا از یه شکلی از ریتم به اسم لا کونگا (la conga) که توی کارناول‌ها توی کوبا استفاده می‌شد، اومده. طبلی که توی کارناوال برای نواختن استفاده می‌شده، زمانی که ریتم کونگا رو اجرا می‌کرده تامبورس دو کونگا (tambores de conga) اسم می‌گرفته و بنابراین توی انگلیسی به کونگا ترجمه شد و همین واژه سر از زبان‌های دیگه هم درآورد.

 

طبل بوکو – طبلی که دسی آرناز استفاده می‌کرده بیشتر به این نمونه شباهت داشته تا کونگا.

 

 

تاثیر

کونگا اهمیت خودش رو به دلیل شیوه‌ای که موسیقی اون می‌تونست با نوازنده و شنونده ارتباط برقرار کنه، به دست آورده. کونگا توسط نوازنده‌های کوبه‌ای کوبایی به دنیا اومد و تاثیر اون به دلیل وابستگی‌هایی که به فرهنگ کوبایی و موسیقی سنتی، موسیقی‌های تبلیغاتی و استفاده‌ی اون تو کارناوال‌های محبوب، ماردی گراس و بعضی کلاب‌ها توی آمریکا، است.

با تکنیک‌های مختلفی که می‌شه توی زمان اجرا استفاده کرد، می‌تونه فضاهای ریتمیک، ملودیک و هارمونیک رو تغییر بده یا بسازه. این ساز دارای صدا و ویژگی‌های منحصر به فردیه و بنا به همین دلایل جایگاه مهمی توی گروه‌های موسیقی آفریقایی – کوبایی پیدا کرد.

توی ایالات متحده، دسی آرنز (Desi Arnez)بین اولین هنرمند‌های جریان اصلی بود که کونگا رو از طریق تلویزیون به مخاطب‌های بیشتری معرفی کرد. کاندیدو کامرو (Candido Camero) نوازنده‌ی کوبه‌ای که از دهه‌ی 1950 برای گروه‌های آفریقایی – کوبایی زیادی کونگا نواخته.

 

تصویر کاندیدا کامرو در حال نواختن کونگا

 

 

توی موسیقی عامه پسند، به دلیل تاثیر گیتاریست مشهور کارلوس سانتانا (Carlos Santana) که عناصر موسیقی لاتین رو با عناصر سنتی موسیقی پاپ ترکیب می‌کرد، به جز مهمی از گروه سازهای کوبه‌ای تبدیل شد. از هنرمند‌های لاتین محبوب دیگه‌ای که از کونگا و سازهای کوبه‌ای لاتین توی آهنگ‌های خودشون استفاده کردن، می‌شه به گلوریا استفن (Gloria Estefan)، شکیرا (Shakira)، جنیفر لوپز (Jennifer Lopez)، ریکی مارتین (Ricky Martin) و مارک آنتونی (Marc Anthony) اشاره کرد. گروه محبوب جاز – راک شیکاگو (Chicago) توی سال 1974 از لودیر دوالیویرا (Laudir DeOliveira) نوازنده‌ی کوبه‌ای برزیلی توی گروه خودشون استفاده کردن و توی خیلی از آهنگ‌های مطرحشون از کونگا استفاده کردن، مثل: آهنگ Call on me. گروه آر اند بی اهل دیترویت، ریر ارث (rear earth) هم چندتا از آهنگ‌های خیلی محبوبشون که تونسته بودن بالای جدول فروش قرار بگیرن، مثل من فقط می‌خوام جشن بگیرم (I just want to be celebrate) از کونگا استفاده کردن.

 

کاور آهنگ I just want to celebrate از گروه rear earth

 

 

کونگا همین طور توی موسیقی‌های تلفیقی جاز – لاتین هم مورد توجه قرار گرفته. همون طور که آهنگسازهای لاتین – جاز از عناصر سامبا (Samba) و بوسا نوا (Bossa Nova) توی جنبه‌های ریتمیک موسیقی استفاده کردن، استفاده از کونگا هم توسط تنظیم‌کننده‌های موسیقی، مثل آنتونیو کارلوس جوبیم (Antonio Carlos Jobim) و ژوائو گیلبرتو (João Gilberto) تعریف شد. توی گروه‌های موسیقی لاتین – جاز، سازهای کوبه‌ای جز جدایی ناپذیری از موسیقی هستن و بنابراین کونگا تبدیل به یه جز ثابت توی سازهای کوبه‌ای این سبک از موسیقی شد.

کونگا و هم‌ خانواده‌های نزدیکش یعنی بانجو و تیمبل این افتخار رو داشتن تا راه خودشون به کارهای چندتا از آهنگسازهای بزرگ اواخر قرن بیست از جمله: جوزف شوانتر (Joseph Schwantne)، سوزان بوتی (Susan Botti)، ویلیام کرفت (William Kraft) و تن دان (Tan Dun) باز کنن. آهنگساز محبوب یهودی – آرژانتینی، اوسوالدو گولیجوف (Osvaldo Golijov) از کونگا توی اجرای شور مارک قدیس (St. Mark's Passion) که به افتخار 250اُمین سالگرد یوهان سباستین باخ (Johann Sebastian Bach) آهنگسازی شده بود، استفاده کرد.

 

تصویری از اجرای "شور مارک قدیس"

 

 

کوک

کونگا این قابلیت رو داره که روی نت‌های مختلفی کوک بشه. کونگا‌های اصلی و سنتی با گره‌ها و طناب‌هایی که روی ساز بودن و یا جایی که سر ساز به بدنه متصل می‌شه یا بالای بدنه میخ می‌شدن و کشش ایجاد می‌کردن و با گرم کردن دقیق سر ساز، اون رو کوک می‌کردن. کونگاهای مدرن، برای کشش سر ساز از پیچ و مهره استفاده می‌کنن. این سیستم مدرن به کارلوس والدس (carlos valdes) یا پاتاتو (patato) نسبت داده می‌شه که یه سازنده و نوازنده‌ی کونگای محبوب کوبایی بود. همون طور که قبل‌تر هم گفتیم، برای اشاره به هر اندازه‌ای از ساز اصطلاح‌های مختلفی وجود داره و طبل‌ها رو بر مبنای اندازه از بزرگ به کوچک مورد بحث قرار می‌دن.

 

کارلوس والدس (2007 –  1926) ملقب به پاتاتو، یکی از بزرگ‌ترین نوازنده‌های کونگا بوده و در زمان حیاتش لقب بهترین نوازنده‌ی زنده‌ی کونگا رو داشته.

 

 

سیستم کوک

کونگا یه ساز کوبه‌ایه و به همین دلیل لازم نیست که حتما روی یه نت خاص کوک بشه و در واقع نیازی هم به این کار نیست مگر توی مواقع خاص. مثلا زمانی که کونگا به همراه، سازهای هارمونیک دیگه نواخته می‌شه، احتمال داره که اون‌ها رو روی یه نت خاص کوک کنن. کونگا عموما به صورت باز (Open Tone) کوک می‌شه. به طور کلی یه نت خاص بستگی به نحوه‌ی ساخت شدن ساز، مدل اون و اندازه‌ش داره. ساز باید به شکلی تنظیم بشه که صدای باس رزونانس داشته باشه، ضربه‌ی باز صدای زنگ‌دار تولید کنه و اسلپ صدای واضحی داشته باشه که به خوبی توی ترکیب صداهای موسیقیایی شنیده بشه. اگه کوک ساز خیلی شل باشه، صدای ضربه‌های اسلپ و باس، خیلی سست و نرم به نظر می‌رسه و اگه کوک خیلی محکم باشه، صدای ساز غیر طبیعی به نظر میاد. برای یه ساز، کار چندان سختی به نظر نمیاد، باید اون رو محکم کنین تا صدای خوب و خوشایندی به دست بیاد و بعد کمی از اون محکم‌ترش کنین تا پیچ صدا به یه درجه‌ی یکنواخت دلخواه برسه. یه نکته‌ی مهم اینه که مطمئن بشین کوک ساز و تنظیم میزان محکم بودن اون در اطراف سر ساز یکسانه. می‌تونین با قرار دادنه نوک یکی از انگشتاتون، توی مرکز سر ساز و و ضربه زدن روی سر و نزدیک لبه‌ها و بالای هر میله‌ی کوک متوجه هر تغییری بشین و نسبت به اون ساز رو تنظیم کنین.

موضوع دیگه اینه که میزان کششی که نسبت به سر ساز اعمال می‌شه، می‌تونه تا حد زیادی روی راحتی یا ناراحتی نوازنده تاثیرگذار باشه. در نهایت سر سازی که خیلی شل باشه بیشتر از سر سازی که محکم باشه، می‌تونه باعث آسیب به دست بشه. چون، سر سازی که شل باشه، برگشتی کمتری برای صدا به دست می‌ده و بیشتر تاثیر خفه‌شدن صدا رو می‌شه حس کرد و به دلیل بیشتر شدن شدت نوازندگی، آسیب‌هایی هم برای مفاصل و هم برای استخوان‌ها ایجاد می‌شه. همین طور تولید یه صدای تیز و خشک با ضربه‌ی اسلپ، وقتی که سر ساز شل باشه، تقریبا نشدنیه. زمانی که می خواید ساز رو کوک کنین اجازه بدین که ساز با شما حرف بزمه و خوب بهش گوش کنین تا حس کنین که کجا صدای مناسبی به دست میاد و برای این که نتیجه‌ی کارتون رو به صورت منطقی هم بررسی کنین اون رو با رزونانس طبیعی حفره‌ی داخلی ساز تطبیق بدین. این رزونانس می‌تونه به وسیله‌ی نواخته شدن یا خوانده شدن نت‌های بالا نزدیک به قسمت باز طبل، شنیده بشه و به این شکل متوجه می‌شین که چه پیچی از صدا درست کار نمی‌کنه و باید تغییر کنه، این شیوه رو برای همه‌ی طبل‌ها می‌شه به کار برد.

 

وقتی که از دو تا درام یا بیشتر استفاده می‌شه؛ این امکان وجود داره که تفاوت بیشتری توی نت‌های انتخاب شده وجود داشته باشه. با این حال کوک مجدد ساز در طول نواختن در اجرای زنده یا در بین مسابقه، به ندرت اتفاق میافته.

اگه فقط دو تا درام داشته باشین، معموله که بتونین اون‌ها رو با یه فاصله‌ی چهارم کامل از هم کوک کنین، درست مثل همون چیزی که توی موسیقی کلاسیک غربی برای تیمپانی استفاده می‌شه. داشتن سه طبل که به طور معمول ترکیب کونگا، تومبا و کوئینتو هستن؛ نیاز به تجربه و آزمایش هر شخصی داره تا بتونه به نتیجه‌ی دلخواه مد نظرش برسه. بعضی نوازنده‌های کونگا دوست دارن که از فواصل آکورد ماژور استفاده کنن (به عنوان مثال: دو، لا و فا)، بعضی از نوازنده‌ها دوست دارن که معکوس دوم آکورد ماژور رو استفاده کنن (به عنوان مثال: می، دو و سل). بعضی‌ها هم دوم ماژور بین کوئینتو و کونگا با چهارم کامل کاهشی با تومبا رو دوست دارن استفاده کنن. رائول رکو (Raul Rekow) از سانتانا (Santana) معمولا با پنج تا کونگا اجرا می‌کنه و اون‌ها رو با عبارت شروع یه آهنگ لاتین کوک می‌کنه.

 

رائول رکو (2015 – 1954 ) در حال نواختن مجموعه‌ای از کونگاها و درگر طبل‌ها در اجرا.

 

 

خرید کونگا

وقتی به موسیقی لاتین یا آفریقایی – کوبایی فکر می‌کنین؛ معمولا کونگا اولین سازیه که به ذهنتون می‌رسه. کونگا در کنار بانجو (Bongo)، جز جدایی ناپذیری از اساس ریتمیک این نوع موسیقی هستن. اما دلیل این موضوع چیه؟ اول از همه باید گفت که ریتم بخش جدایی ناپذیری از موسیقی آفریقایی – کوبایی است و بدون کونگا می‌شه شرط بست که یه گروه سالسا، نصف این صدای خوبی رو که الان تولید می‌کنه، نمی‌تونه ایجاد کنه و احتمالا تاثیرش رو کاملا از دست می‌ده. بنابراین، چه شما یه درامری هستین که تصمیم گرفتین بالاخره ریتم‌های جذاب آفریقایی – کوبایی رو روی یه ساز اصیل این نوع موسیقی اجرا کنین یا فقط دوست دارین که یه ساز کوبه‌ای دستی رو یاد بگیرین؛ این مطلب می‌تونه به شما کمک کنه.

 

آناتومی کونگا

کونگا از سه تا بخش اصلی به وجود اومده که شامل این موارد می‌شن:

پوسته یا بدنه (The Shell) – که می‌تونه از جنس چوب یا فایبرگلاس (fiberglass) ساخته بشه.

سخت‌افزارها (The Hardware) – که شامل نوارها (rims)، میله‌های کوک و توی بعضی مدل‌های هم بند شکمی (belly bands) می‌شه.

سر ساز (The Head) – می‌تونه از جنس پوست یا مواد مصنوعی باشه.

 

خب، بهتره که کمی بیشتر به هر مورد بپردازیم و نگاه دقیق‌تری بهشون داشته باشیم.

 

بخش‌های مختلف کونگا رو توی این تصویر می‌بینین. فلش‌های سمت راست، به ترتیب از بالا سر ساز، نوارهای شکمی و بدنه یا پوسته‌ی ساز رو نشون می‌دن و سمت چپ از بالا نوار بالایی و میله‌های کوک ساز رو می‌بینیم.

 

 

پوسته یا بدنه

چوب – استفاده از این ماده برای بدنه باعث می‌شه که ساز صدای گرم‌تر و عمیق‌تری رو به دست بده.

فایبر گلاس – وقتی که بدنه‌ی یه کونگا از فایبرگلاس ساخته می‌شه، صدای اون نازک‌تر و بلند می‌شه.

 

سمت راست کونگا با بنده‌ای از جنس فایبر گلاس و سمت چپ تصویر کونگایی رو با بدنه‌ی چوبی می‌بینین.

 

 

بدنه‌هایی که از جنس چوب ساخته می‌شن نسبت به آب و هوا حساسن و این به معنیه اینه که ممکنه اون‌ها توی شرایط خاصی، یه کم خم بشن یا به طور کلی شکلشون کمی تغییر کنه. این باعث می‌شه که کونگای شما نسبت به یه کونگای دیگه که از فایبرگلاس ساخته شده، بیشتر نیاز به کوک شدن داشته باشه. اون‌ها همین‌طور از کونگاهای فایبرگلاس وزن بیشتری دارن اما صدای گرم‌تر و عمیق‌تری ایجاد می‌کنن که البته این موضوع به خودی خودش نه امتیاز محسوب می‌شه و نه نقطه‌ی منفی. این صرفا یه تفاوته بین اون‌ها و انتخاب در این مورد به سلیقه‌ و نظر افراد مختلف بستگی داره.

 

برای بدنه‌ی کونگا معمولا از دو نوع چوب استفاده می‌شه:

بلوط سیاه یا بلوط سیام (Siam Oak)

زبان گنجشک آمریکایی (American Ash)

 

تفاوتی که استفاده از این دو نوع چوب توی صدای تولید شده توسط ساز ایجاد می‌کنه، خیلی کمه و می‌شه از اون چشم‌پوشی کرد، اما موضوع مهم درباره‌ی اون‌ها مسئله‌ی دوامشونه. چوب زبان گنجشک آمریکایی سخت‌تر و بادوام‌تره.

برای بهتر متوجه شدن تفاوت صدای بین کونگا‌های ساخته شده از جنس چوب و کونگاهای ساخته شده از فایبرگلاس می‌تونین سراغ ویدیو‌هایی که نوازنده‌های مختلف ضبط کردن و توی شبکه‌های اجتماعی قرار دادن، برین. این می‌تونه به شما کمک کنه که ببینین کدوم صدا رو ترجیح می‌دین.

 

 

سخت افزار:

بخش سخت‌افزاری کونگا معمولا از دو تا جز داره:

نوار (The Rim) – کارش اینه که سر ساز رو به بدنه‌ی اون محکم کنه و سر جای خودش نگه داره.

میله‌های کوک (The Tuning Lugs) – برای کوک کردن سر کونگا از اون‌ها استفاده می‌شه.

 

توی بعضی از کونگاها جز سومی هم وجود داره که بهش بند شکمی (belly bands) می‌گن. در گذشته از اون برای تقویت پوسته‌ی ساز استفاده می‌شد. اما امروزه که برای بدنه از سه لایه‌ی تقویت کننده، پوسته‌ی محکم فایبرگلاس استفاده می‌شه، ساختار کونگا از همیشه مقاوم‌تر شده و نیاز به وجود این قطعات از بین رفته و در واقع استفاده از اون‌ها بیشتر جنبه‌ی زیبایی برای ساز داره.

 

بهتره در مورد این اجزا کمی بیشتر بدونیم.

 

نوار لبه: اگه به تصویری که پایین گذاشته شده نگاه کنین؛ دو نوع نوار مختلف رو می‌بینین. سمت چپ تصویر، نوارهای سنتی رو می‌بینین که سطح صافی دارن و به صورت عمودی قرار گرفتن. سمت چپ نمونه‌ی مدرن‌تری رو می‌بینین که شکل خمیده‌ای داره.

در حال حاضر خیلی از مدل‌های محبوب کونگا از نوارهایی استفاده می‌کنن که لبه‌های خمیده داشته باشن و دلیلش هم اینه که از آسیب وارد شدن به دست‌های نوازنده در زمان نواختن ساز و استفاده از بعضی تکنیک‌ها جلوگیری بشه. اما این اتفاق با استفاده از نوارهای سنتی اجتناب‌ناپذیره.

 

سمت راست تصویر کونگایی رو می‌بینین که برای نوار بالایی اون، از نوارهای خمیده استفاده شده و سمت چپ نمونه‌ای رو می‌بینین که از شیوه‌ی سنتی‌تر یعنی نوارهای صاف استفاده کرده.

 

 

توی یکی از کونگاهای تولید کمپانی لاتین پرکاشن (Latin percussion) به اسم Comfort Curve II، گردن نوار (فاصله‌ی بیشتر بین لبه‌ی کونگا و نوار)گسترش پیدا کرده که به این شکل گستره‌ی صدایی بزرگ‌تری رو در اختیار نوازنده قرار می‌ده چون سطح اجرایی ساز رو گسترش می‌ده. همین طور استفاده از اون‌ها راحتی بیشتری هم داره. به گفته‌ی خود کمپانی باعث شده تا نقطه‌ی اصلی ضربه از کف دست به سمت پاشنه‌ی دست بره.

 

نوار بالایی کونگا – مدل: Comfort Curve II که توسط کمپانی لاتین پرکاشن تولید شده.

 

 

میله‌های کوک: مورد بعدی که باید بهش فکر کرد، ضخامت میله‌های کوک سازه. معمولا هر چی که کونگا گرون‌تر باشه این میله‌ها هم ضخیم‌تر هستن و ضخیم‌بودن میله‌های کوک به معنی پایدارتر بودن کوک ساز و در کل به معنی یه ساز بادوام‌تره. ضخامت این میله‌های کوک عموما چیزی بین 7 تا 10 میلی‌متره.

کمپانی مینل (Meinl) شیوه‌ی جدیدی برای نصب کردن میله‌های کوک پیدا کرده. اسم این سیستم جدید فلوتین (Floatune) به معنی شناور بودن، است. با استفاده از این روش اون‌ها می‌تونن هیچ سوراخی رو بدنه ایجاد بکنن و بدون سوراخ کردن بدنه، میله‌های کوک رو قرار بدن و در نتیجه‌ی این، بخش سخت‌افزاری کاملا از بدنه‌ی ساز جداست و طبق گفته‌ی خود کمپانی مینل رزونانس لرزش بدنه رو کاهش می‌ده.

 

کونگای تولید مینل، سری Floatune که برای نصب میله‌های کوک اون‌ها از سیستم متفاوتی استفاده شده.

 

 

مدل‌های کمی هستن که به این شکل ساخته می‌شن و فیلم‌های باکیفیتی هم از اون‌ها در دسترس نیست تا بشه تفاوت‌های صدای بین اون‌ها رو زیاد مورد بررسی قرارداد اما به هر حال این هم سیستم خلاقانه‌ای است که یه نوآوری توی این صنعته و به تازگی داره استفاده می‌شه. توی این مدل‌ها در واقع میله‌های کوک به جای این که مثل مدل‌های قبلی روی صفحات بدنه محکم بشن؛ در پایین ساز محکم می‌شن.

 

سرساز

برای ساخت سر کونگا از دو تا ماده‌ی متفاوت استفاده می‌شه:

پوست دباغی نشده (Rawhide) – استفاده از پوست برای سر ساز باعث می‌شه تا صدای ساز گرم‌تر و عمیق‌تر باشه، اما اون‌ها به تغییرات آب و هوایی حساس‌تر هستن.

مواد مصنوعی (Synthetic) – نسبت به تغییرات آب و هوا حساس نیستن و صدای شفاف‌تر و نازک‌تری ایجاد می‌کنن.

 

سمت راست تصویر سر ساز از جنس مواد مصنوعی رو می‌‌بینین و سمت چپ سر ساز از جنس پوست دباغی نشده.

 

 

به طور کلی می‌شه گفت اکثرا برای ساخت سر کونگاها از پوست استفاده می‌شه و شما معمولا می‌تونین سرهای ساخته شده از مواد مصنوعی رو نادیده بگیرین.

در کنار حساس بودن اون‌ها به تغییرات آب و هوا، از مشکلات دیگه‌ای که استفاده از پوست داره، اینه که اون‌ها به نگهداری بیشتری نیاز دارن. برای مراقبت از اون باید زمانی که خشک می‌شن از روغن بادام یا لانولین (lanolin) براشون استفاده کرد.

 

اندازه‌های مختلف کونگا

در واقع کونگا به یه ساز خاص از این نوع ساز اشاره داره. چون اندازه‌های مختلف این ساز، اسم‌های متفاوتی دارن. در واقع این ساز توی 5 تا اندازه‌ی مختلف وجود داره که موارد زیر رو شامل می‌شه:

رِکوئینتو (Requinto) – 9.75 اینچ (24.765 سانتی‌متر)

کوئینتو (Quinto) – 11 اینچ (27.94 سانتی‌متر)

کونگا (Conga) – 11.75 اینچ (29.845 سانتی‌متر)

تومبا (Tumba) – 12.5 اینچ (31.75 سانتی‌متر)

رتومبادورا (Retumbadora) یا سوپر تومبا (Super tumba) – 14 اینچ (35.56 سانتی‌متر)

 

البته این رو بدونین که کلی اسم مختلف برای اندازه‌های مختلف وجود داره و خیلی از مواقع برندهای مختلف هم از اسامی خاص خودشون برای اون‌ها استفاده می‌کنن. از بین همه‌ی اسم‌ها، به کار بردن سه اسم از بقیه‌ی اون‌ها خیلی معمول‌تره:

کوئینتو

کونگا

تومبا

 

و سه تا ترکیب معمول از این سازها هم شامل این موارد می‌شه:

کوئینتو – کونگا

کونگا – تومبا

کوئینتو – کونگا – تومبا

 

 

و اگه شما قصد دارین یکی از اون‌ها رو تهیه کنین، حتما سراغ کونگا برین؛ چون این ساز توی این اندازه، انطباق‌پذیرترین بین اون‌هاست و گستره‌ی صدایی خوبی رو در اختیار شما می‌ذاره.

 

مدل‌های مختلف

در حال حاضر دو تا برند معروف هستن که بیشتر بازار رو در زمینه‌ی تولید کونگا در اختیار دارن. این دو برند عبارت‌اند از:

مینل (Meinl)

لاتین پرکاشن (Latin Percussion)

 

و به میزان کمتری شما مدل‌های محبوبی از برندهای گان‌ باپس (Gon Bops) و توکا (Toca) پیدا می‌کنین. همون طور که قبلا هم گفتیم می‌بینین که سر اکثر کونگا‌هایی که بهشون اشاره می‌کنیم؛ از جنس پوست دباغی نشده، درست شده. بین این برندها به نظر میاد فقط برند گان‌باپس کونگاهایی رو عرضه می‌کنه که سر اون‌ها از جنس مواد مصنوعی ساخته شده.

این جا می‌تونین چند مدل مختلف کونگا از این برند‌ها رو ببینین که بین اون‌ها مدل‌های مختلف از سطح پایین تا بالاترین کیفیت وجود داره.

 

برند توکا تخصصش توی ساخت سازهای مناسب مبتدی‌ها است. سازهایی که اون‌ها تولید می‌کنن، معمولا خیلی مقرون به صرفه هستن، این مدل‌ها از برند توکا رو ببینین.

کونگا – تولید کمپانی توکا – از سری Player’s Series

 

 

تونگا – تولید کمپانی توکا – از سری Synergy Series – مدل: 2300N – قیمتی این ساز حدود 250 دلاره.

 

 

در آخر هم سراغ گان باپس می‌ریم. با توجه به سازنده‌های بیشتری که داره و رویکرد سنتی که در نظر دارن، معمولا سازهاشون از نظر کیفی درجه‌ی بالاتری دارن همین طور اون‌ها احتمالا تنها برندی هستن که کونگاهای با سر از جنس مواد مصنوعی تولید می‌کنن. کونگاهای گان باپس:

کونگا – تولید کمپانی گان‌ باپس – از سری Alex Acuña Series –  سر این ساز از جنس مواد مصنوعیه و قیمتش حدود 60 دلاره.

 

کونگا – تولید کمپانی گان باپس – سری California Series – سر این ساز از جنس مواد مصنوعی ساخته شده.

 

 

چطور کونگا رو کوک کنیم؟

برای کوک کردن کونگا مهم نیست که از الگوی کوک ضربدری (مثل درام استیک) استفاده کنین یا فقط هر میله‌ی کوک رو بعد از اون یکی تنظیم کنین. تنها قانونی که وجود داره، اینه که همه‌ی مهره‌ها رو به یه اندازه بچرخونین تا سر ساز صاف بمونه.

برای فواصل اکثرا پیشهاد می‌کنن که که کونگای خودتون رو با فاصله‌ی چهارم کامل یا سوم مینور یا سوم ماژور کوک کنین.

کار دیگه‌ای هم که قابل انجام است اینه که کونگا رو با کلید آهنگی که میخواین اجرا کنین کوک کنین. اما در واقعیت تقریبا هیچ کسی این کار رو نمی‌کنه چون تغییر کوک ساز کار خیلی سختیه که بخواد هر بار انجام بشه.

 

 

نگهداری از کونگا

 

توی کونگا دو تا قسمت وجود داره که نیاز به مراقبت و نگهداری دارن:

سر ساز – جون معمولا از جنس پوست درست می‌شه؛ برای جلوگیری از خراب شدنش باید زمانی که خشک می‌شه مقداری روغن بادوم یا لانولین برای رفع خشکی استفاده کرد.

میله‌های کوک – برای راحت‌تر شدن کوک کردن ساز بعضی نوازنده‌ها برای میله‌های کوک هم از روغن استفاده می‌کنن تا حرکت دادن اون‌ها ساده‌تر بشه. به نظر میاد که روغن‌های مصنوعی (synthetic oil) گزینه‌های محبوبی برای این کار هستن.

بعضی از کونگاها هم همراه این وسایل جانبی فروخته می‌شن.

 

 

 

برای خرید کونگا کلیک کنید